در روز ولادت علیبنموسیالرضا(ع) در محضر غریبالغربا شهادت میدهم که در دو صفت، من فردی را به وسعت ایشان ندیدهام.
اول اخلاص؛ رئیسجمهور شهید به حد اعلی اخلاص داشت. عشق الهی در همه رفتار و کردارش جاری بود و دست به اقدامی نمیزد؛ مگر آنکه در آن رضایت باریتعالی و پس از آن رهبر عظیمالشأن انقلاب به معنای واقعی کلمه در نظر گرفته شده بود. اخلاص جزء جدانشدنی رئیسجمهور شهید بود و آثار آن از اخلاق، رفتار، مراتب عبادی شخصی تا صفات اجتماعی و کاریاش هویدا بود.
دوم تلاشگری و سختکوشی؛ ویژگی بارزی که مقاممعظم رهبری نیز در پیامشان کوتاه اما بسیار عمیق به آن اشاره کردند: «رئیسی عزیز خستگی نمیشناخت.» او خود را خادم مردم میدانست و همواره از درگاه حقتعالی برای سربلندی در پیشگاه این ملت طلب استعانت داشت؛ آنچنان که همواره در قنوتش با تضرع مسألت داشت: ربِّ اِنّی مغلوبٌ فانتصر. شهادت رئیسجمهوری که خالصانه خود را وقف خدمت به مردم کرده بود، حماسهای خواهد بود در تاریخ خدمترسانی.
اینچنین مرد خدا بودن، اجری جز شهادت در مسیر حق، عزت و ابدیشدن بهدنبال نخواهد داشت.