او در این سفر کوتاه علاوه بر سخنرانی در شورای امنیت، دو ملاقات با دبیرکل سازمان ملل و دو کنفرانس خبری با رسانهها نیز داشت. رجایی، اولین مقام سیاسی بلندمرتبه ایرانی است که پس از تسخیر سفارت آمریکا به این کشور رفته و به همین خاطر علاوه بر شروع جنگ، سرنوشت گروگانهای امریکایی نیز یکی از سوژههای داغ کنفرانسهای خبری او بود.
شرایط نگهداری گروگانهای آمریکایی یکی از سوالاتی بود که رجایی با آن مواجه شد. هرچند در حدود یک سالی که از ماجرای تسخیر میگذرد، هیاتها و رسانههای مختلف جهانی به ایران سفر کرده و شرایط نگهداری آمریکاییها را از نزدیک دیدهاند، اما نخستوزیر ایران که در سالهای پیش از انقلاب، به خاطر فعالیتهای مبارزاتی چندسال زندانی و طعم شکنجههای ساواک را چشیده بود. پاسخی غافلگیرکننده برای رسانهها رو میکند.
او پای خود را از کفش درآورده و روی میز گذاشته و میگوید: «من به مدت دو سال در زندانهای رژیم شاه معدوم و زندانی کارتر و آمریکا بودم. آثار شکنجه و سختیهایی که در زندان بر من روا شد، بعد از چهار سال هنوز بر بدنم نمایان است. من دو سال تمام ضربات شلاقهای کارتر را بر پای خود احساس کردم و این در حالی است که ما با گروگانها در جاسوسخانه، رفتاری کاملاً انسانی داریم.»
این اقدام نخست وزیر ایران، در فضای رسانهای آن روزها بازتاب زیادی داشت.
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد