خسته نباشید برادران جایزه آوینی!

همچنین به حضور سؤال‌برانگیر این فیلم ضعیف در بخش‌های رقابتی «حقیقت» اعتراض کرده و جشنواره را از دادن جوایز تعارفی و جوگیر به آن برحذر داشتیم؛ اما اهدای تندیس نقره‌ای جایزه شهید آوینی به این فیلم به‌عنوان یک نقض غرض آشکار سؤالات بی‌شماری را در ذهن اهل نظر آورد.

مهم‌ترین سؤال این‌که اگر سید شهیدان اهل قلم در حیات دنیوی بود به جشنواره و داوران این بخش چه می‌گفت وآیا او به چنین فیلمی جایزه می‌داد؟ آقامرتضی پیش‌تر درمقاله‌ای باعنوان «خسته نباشید برادران!» پاسخ مفصلی به این تناقض داده است. او داوری جشنواره‌ها را به‌شدت متاثر ازاتمسفر شبه روشنفکری می‌داند و معتقد است: «بعضا این‌ها مخالف با آرمان‌های غایی نظام جمهوری اسلامی و انقلاب هستند. ما باید بنشینیم ویک‌بار برای همیشه تکلیف خود را بفهمیم. به‌راستی این‌همه هیاهو برای چیست؟ هیاهوی بسیار برای هیچ و یا حتی کمتر از هیچ؟ اگر جشنواره می‌خواهد سینمای ایران را در طریق کسب هویت حقیقی خویش مدد رساند، باید افق حرکت خویش را به‌خوبی بازشناسد و گام‌های خویش را آنچنان تنظیم کند که در نهایت به این آمال و آفاق منتهی شود.»

او به نقد نواقص دهمین دوره جشنواره فجر نظر داده، اما انگار در مورد جایزه آوینی امسال فریاد می‌زند آنجا که می‌گوید: «اگر داوری فیلم‌ها نیز بخواهد همین‌سان باشد که امسال بود، باید گفت کسب توفیق در این جشنواره نیز ارزشی را اثبات نمی‌کند.... آیا فیلم‌ها نباید بویی از حقیقت انقلاب اسلامی واعتقادات ما داشته باشند؟... به هر تقدیر، «تعیین مقصد» اولین کاری است که باید برای برنامه‌ریزی انجام شود. ما در جست‌وجوی چه هستیم؟ جلوه‌فروشی و شهرت‌طلبی؟ کسب وجهه دموکراتیک نزد غربی‌ها و غرب‌زدگان؟ ازبین‌بردن و انکار همه دستاورد‌های گران‌قدر سال‌های انقلاب؟! ... و یا همراهی و هم‌زبانی با امتی که علمدار مبارزه برای احیای اسلام در سراسر جهان هستند؟ کدام‌یک؟ آیا حقیقتا انصاف است ما به حرکت‌هایی که در تمام طول سال‌ها انقلاب و هشت سال جنگ، آن همه ازانقلاب و مبارزه وارزش‌ها و معیار‌های آن دور بوده‌اند و همراهی و هم‌زبانی نکرده‌اند که هیچ، از پشت خنجر هم زده‌اند، این‌همه بها بدهیم؟ تحسین و تشویق چند نفر انتلکتوئل غفلت‌زده گمراه وامانده، چه دردی را دوا می‌کند؟ اگر ما دریافته‌ایم و هنوز هم بر این اعتقاد هستیم که با شریک‌شدن در صیرورت تاریخی غرب نمی‌توان به معارج بلند کمال الهی دست‌یافت، پس چرا تلاش نمی‌کنیم که سینمای ایران را به همان طریق عزتی بکشانیم که امت مسلمان ایران در آن گام نهاده‌اند؟ از چه می‌ترسیم؟ از سرزنش همان کسانی که فتوای تاریخی حضرت امام امت را درباره سلمان رشدی ملعون، منافی با آزادی‌های دموکراتیک می‌دانند؟ سرزنش و یا تحسین آنان ما را به چه کار می‌آید؟...»

این سطور را که می‌خوانیم انگار صدای زنگ‌دار شهید آوینی از ما می‌پرسد: آیا موقعیت در جبهه حق و باطل عوض شده که لازم باشد در مقابل تناقض اهدای جایزه شهید آوینی به فیلم «احمد» سکوت کنیم؟