نگاهی به خویشتن خویش با موسیقی نواحی

نفر زاده تابستان۱۳۳۹ در تهران است. وی آهنگساز، پژوهشگر، مدرس موسیقی و نوازنده تار و سه‌تار است. از این هنرمند باسابقه طی حدود چهار دهه آلبوم‌های وصل مستان، شمس‌الضحی، باغ ارغوان، یاد یار و فکر نو، یاس، خاکستری، آبی و سرگردان نیز منتشر شده است. وی علاوه بر آهنگسازی در چند فیلم، دو آلبوم موسیقی‌ پژوهشی «زار» و آلبوم ردیف «هفت دستگاه موسیقی ایرانی» هم در کارنامه دارد. این هنرمند در گفت‌وگو با جام‌جم ارزیابی‌اش از آثار ارائه‌شده به این جشنواره را چنین توصیف می‌کند: این کارها از چند نظر قابل اهمیت است؛ یکی این که خیلی با اشتیاق ساخته و ارسال شدند. معلوم بود انرژی و زحمت زیادی برای‌شان صرف شده است و شوق بسیاری از پدیدآورندگان در آنها مشاهده می‌شد. مشخص بود آثار برای رفع تکلیف و رساندن یک کار به داوری نبود. کارها زیاد بود و این خیلی مهم است چون نشان می‌دهد از این رویداد استقبال خوبی شد. با توجه به امکانات ضعیف مالی برای فعالیت موسیقی و ضبط که در شهرستان‌ها هست، این افراد با جدیت برای این مساله کار کردند. وی می‌افزاید: همان طور که گفتم نشان می‌دهد چنین افرادی پتانسیل خیلی خوبی دارند و زمینه خوبی از نظر فردی برایشان فراهم است تا نتایج بهتری در آینده داشته باشند. 
نفر درباره این آثار ادامه می‌دهد: از نظر سطح کیفی متوسط رو به بالا بودند. این نشان می‌دهد با تخصص‌گرایی و جدی‌گرفتن موسیقی به صورت مبنایی و بنیادی کارشان را انجام دادند. به این مساله اهمیت دادند و سختی‌هایش را تحمل کردند. بنابراین از این زوایا کارهای‌شان قابل اهمیت و دارای ارزش بود. 
این موسیقیدان بیان می‌کند: برترین‌ها در این جشنواره اجرا خواهند داشت و در خلال این جشنواره اتفاق خوبی برای موسیقی نواحی و موسیقی کردستان افتاد. با توجه به کمبود امکانات آموزشی در برخی شهرستان‌ها، برگزاری چنین جشنواره‌ای آورده‌های خوبی دارد. امیدوارم در مناطق دیگر مثل لرستان، فارس، سیستان و بلوچستان، مازندران و... که موسیقی ویژه دارند هم برگزار شود. این اتفاق برای موسیقی در این شهرها و همچنین موسیقی در نظام جمهوری اسلامی خوب است. 

آشنایی با میراث ملی

نفر درباره توجه نسل جوان به این سبک موسیقی تصریح می‌کند: به خاطر هیاهو و کثرت آثار وارداتی، تحت هجمه فرهنگی و اقداماتی که در دهکده جهانی رخ می‌دهد هستیم. تمایل به موسیقی بومی، سنتی و آیینی نسبتا کم است. مردم به خصوص جوانان، گوش و چشم‌شان به جای دیگری متمرکز است و به فکر فرهنگ بومی و داشته‌های خودشان نیستند. به ثروت‌های ملی و تاریخی توجه نمی‌کنند. اهمیت برگزاری این جشنواره همین یادآوری و نگاه به خویشتن و ثروت و میراث باارزش فرهنگی است که دسترنج مردمان گذشته است. البته متاع کفر و دین، بی‌مشتری نیست. برخی هم به میراث ملی توجه دارند. به همین خاطر برخی آثار محلی و آیینی بود ولی با تنظیم پاپ و با رویکرد موسیقی سبُک امروز اروپا. در ارزیابی به این شاخص‌ها هم توجه می‌شد. به این که شعر، اجرا، ملودی و تنظیم بومی باشد. به هر حال همان طور که بیان شد برگزاری این جشنواره‌ها نوعی خودشناسی بومی، فرهنگی، ملی و آیینی است و جوانان و به طور کلی مردم را با ثروت‌های ملی و تاریخی کشور آشناتر می‌کند.