جهاد تبیین با محبت فراگیر حسینی

نسبت سیدالشهدا با قرآن چیست و در قبال سیاست چگونه است؟ افق انسان موحد باید چگونه به سمت خدا و سیدالشهدا و قرآن همزمان گشوده‌باشد؟ و مسائلی از این دست در نوشتار فراروی شما بررسی شده‌است.

اربعین ظرفیت‌ها و چالش‌هایی دارد؛ به عبارتی اگر در معرفی ظرفیت‌ها و نحوه شناساندن اربعین و امام‌حسین(ع) دچار خطای شناختی شویم، به چالش می‌افتیم. 

درباره محبت سیدالشهدا(ع) حدیث داریم که شهادت ایشان در دل‌های مومنان حرارتی ایجاد می‌کند که تا روز رستاخیز هم سرد نمی‌شود. همچنین روایت داریم آیا دین چیزی غیر از حب و بغض است. از سوی دیگر می‌بینید قیام امام‌حسین(ع) حرکتی نادر است. چنین اتفاقی استثناست چنان که در زیارت عاشورا می‌خوانیم با قیامی استثنایی مواجه‌ایم که هیچ‌کسی حتی دشمن نمی‌تواند به این مسأله واکنش نشان ندهد. در تاریخ ذکر شده که حتی عمر سعد می‌گریست یعنی حضرت سیدالشهدا (ع)دوست و دشمن را به نحوی گریانده‌است. 

همچنین در قرآن آمده آفرینش انسان برپایه فطرت ا... فطر الناس علیهاست؛ یعنی فطرت همه براساس خدا‌شناسی است و مگر این خداشناسی چیزی غیرازمحبت خدا و اهل‌بیت(ع) است. ما در ادبیات دینی فقط در بحث خالقیت میان خدا و اهل‌بیت(ع) فرق می‌گذاریم، یعنی هرچه اهل‌بیت(ع) دارند از خدا دارند و خدا تا جایی که اوج کمال یک انسان است، از وجود اهل بیت (ع) متجلی است [محمد حجاب ا...].

با این چند مقدمه نتیجه می‌گیریم که محبت سیدالشهدا (ع) چیزی است که در فطرت آدمی قرار دارد و انسان باید آن را بیابد.

در راهپیمایی اربعین دیده‌ایم زائر آمریکایی تعجب می‌کند و می‌گوید چنین چیزی را نمی‌توان در آمریکا تصور کرد که کسی خانه‌اش را در اختیار رهگذران ناشناس قرار بدهد، آن هم با عزت و احترام. 

اربعین در جهان و جامعه سرمایه‌داری، یک جامعه «نابازار» و آرمانی ضد سرمایه‌داری را شکل می‌دهد که یک مهمان‌پذیر، همه سرمایه و داشته‌اش رادر اختیار زائر می‌گذارد؛ آن هم با بیم و امید که آیا خدا خرسند است آیا سیدالشهدا(ع) پذیرفت و راضی شد. انسان هر اندازه بتواند آن مهر حسینی را در فطرتش بیابد، به آن مغناطیس بیشتر جذب می‌شود و به آن سمت و سو بیشتر می‌گراید.

 اما چگونه بایستی اربعین حسینی را بشناسانیم؟

 در این افق چند نکته گفتنی است. نخست ضعف و نارسایی حوزه‌ها و دانشگاه‌های ما در شناساندن است. چرا این ظرفیت را داریم از دست می‌دهیم، آن هم در فضای جهان امروز که اسلام‌هراسی را زیر نام ایران رواج داده و می‌دهند. این همه زائر و شیفته از اروپا و آمریکا و شرق دور به موج اربعین می‌پیوندند و باید بتوانیم کثرت سیاه‌نمایی‌ها را کمرنگ کنیم. با این همه حوزه‌ها و این همه آموزشکده‌های زبان خارجی همچنان نمی‌توانیم مبلغانی چند زبانه تربیت کنیم که به صورت تشکیلاتی و برنامه‌ریزی شده به مهمان‌پذیرهای زائران خارجی بروند یا آنجا یا در موکب‌ها مستقر باشند با زائران خارجی سخن بگویند از حب الحسین یجمعنا و ابعاد مختلف عاشورا و شناخت ائمه و قرآن بگویند. در فضاهای مجازی و حقیقی با اینها ارتباط پیوسته بگیرند و از این طریق به بازتاب هرچه بیشتر حقیقت اسلام ناب محمدی بپردازند. 

 این اتفاق‌ها البته رخ می‌دهد اما نه با برنامه‌ریزی‌، منسجم و حمایت‌شده بلکه خودجوش و دلی و پراکنده. در حالی‌که مذاهب سلفی، بیش از طلاب حوزه‌های ما، فقط مبلغ به شهرها و روستاها و خانه‌های مردم می‌فرستند که بی‌دریافت پول یا خوراک و هدیه به تبلیغ کژگرایی‌های‌شان می‌پردازند!

دشمن دارد پرتلاش کار می‌کند و ما متاسفانه ظرفیت‌های اربعین را در این باره از یاد برده‌ایم. از نارسایی‌ حوزه‌ها و دانشگاه‌های ما یکی همین است که مبلغانی را ویژه اربعین با بودجه خوب با حمایت حاکمیت(البته حاکمیتی نشود) جوشش مردم را تشکیلاتی و با تمرکز و برنامه‌ریزی حمایت و هدایت کنند. این کار مانند نخ تسبیحی است که اگر پدید بیاید، با نظمی که به خودجوشی کوشش‌های مردمی می‌دهد، بسیار ثمربخش‌تر خواهدبود، به‌ویژه در خنثی کردن مسلمان‌ستیزی و اسلام‌هراسی. 

 البته کارهایی از مجموعه‌های فرهنگی سرزده اما پراکنده و خودانگیخته و خودجوش. به نحوه شناساندن اربعین بپردازیم.

پرسش اینجاست چرا حاکمیت که در موکب زدن و برگزاری‌ها این همه کمک می‌کند، درباره جهاد تبیین و روشنگری کمکی نمی‌کند و برنامه‌ای فراگیر ارائه نمی‌دهد؟ 
البته پیش از این، چند نکته‌ ابتدایی قابل یادآوری است. دوگانگی در میان پذیرایی‌کنندگان ایجاد نکنیم و طوری رفتار نکنیم که پذیرایی‌های ایرانی بر عراقی برتری دارد و میان کیفیت غذاها و داده‌ها در ذهن مهمانان مقایسه ایجاد شود. یادمان باشد زائران خارجی(اروپا و آمریکا...) درباره فرهنگ و تدین و دینداری ما با توجهی که می‌کنند، دیده‌ها و شنیده‌های‌شان را ریزبینانه انتشار می‌دهند.
​​​​​​​
در رفتار و پذیرایی‌مان ان‌شاءا... به پرثمرشدن مسیری تربیتی و بینش‌افزا بیندیشیم و کمک کنیم پذیرایی‌های‌مان خدای نکرده رسم‌های ناصحیح بنیان نگذارد؛ مانند تزریق راحت‌طلبی به زائران با غذاهای آن‌چنانی و... یا با عنوان غرفه‌های کودک و نوجوان، وسایل وقت‌کشی و تفریح مانند فوتبال‌دستی در مسیر راهپیمایی نبینیم.
از بهترین ظرفیت‌ها برای روشنگری و تبیین در جامعه جهانی، چه امکانی بهتر از این که بدون کوشش ما خود امام‌حسین(ع) دارند جهانی می‌شوند. هر سال بیش از گذشته، حداقل آن تعامل‌ها و ارتباطات بین‌المللی را که می‌توانیم در راستای جهاد تبیین و روشنگری رقم بزنیم، با محبت فراگیر حسینی پایه‌ریزی کنیم و شکل دهیم.