قهرمانان پرماجرا

مسعودی تلاش کرده با نگارش یک قصه جذاب و پرتعلیق، مخاطبان را پای این سریال بنشاند، البته باید گفت توفیق او در مجموع نسبی بود. مسعودی در این مجموعه روایتگر زندگی یک خانواده است که تصمیم می‌گیرند به مشهد بروند اما در این میان با اتفاقات زیادی رو‌به‌رو می‌شوند. گرچه خط قصه به خودی خود چیز تازه‌ای نیست و حتی می‌توان گفت یک قصه تکراری است اما مسعودی تلاش کرده با قرار دادن اتفاقات مختلف بر سر راه قهرمانان داستان و گذاشتن تعلیق‌های متنوع در بستر قصه، نتیجه را برای مخاطب تماشایی کند. البته برخی از تعلیق‌های قصه به سمت اغراق‌آمیز هم حرکت کرده است، البته نویسندگان و کارگردانان معمولا در ژانر طنز از غلو استفاده می‌کنند که البته باید بزنگاه خودش را داشته باشد. در این باره می‌توان به قسمتی از سریال اشاره کرد که خودروی خانواده که البته آن هم قرض گرفته شده بود با خودرویی که متعلق به یک فرد متمول است، تصادف می‌کند و همان فرد برای این‌که به جلسه کاری‌اش برسد از آنها دعوت می‌کند تا به شرکت او بروند. رفتار این مدیر شرکت با خانواده بسیار اغراق‌آمیز بود، به‌ویژه زمانی که آنها را به پارکینگ می‌برد و از آنها می‌خواهد خودروی خودشان را برای تعمیر در تهران بگذارند و از میان چند خودروی گران‌قیمت او، یکی را انتخاب کنند.
این در حالی است که خودروی خانواده آسیب چندانی هم ندیده بود و مهربانی بیش از اندازه این فرد هم خیلی جای تعجب داشت و بعید است بتوان ما‌به‌ازای این شخصیت را در جامعه پیدا کرد! اما برخی از تعلیق‌های قصه هم معقولانه بود، مثل زمانی که در مسیر مشهد، خودروی قرضی آنها دزدیده و این اتفاق هم به آشنایی آنها با یک خانواده دیگر منجر شد که ساکن یکی از شهرستان‌ها بودند. اعضای این خانواده بسیار مهربان بوده و رفتارشان کاملا با ساکنان شهرهای کوچک انطباق داشت. در این بخش از قصه مسعودی حتی طعنه و کنایه به کسانی می‌زد که در کلانشهری مثل تهران زندگی می‌کنند که مملو از استرس، ترافیک، آلودگی هوا و گرانی است. در این بخش از فیلمنامه خود مسعودی در نقش پسر خانواده شهرستانی هم بازی می‌کرد که عاشق دختر خانواده کریم آقا ‌شد.
طنازی‌های علی مسعودی در کنار دیگر بازیگران، سفر در خانه را شیرین و جذاب کرده و تعلیق‌های وقت و بی‌وقت به سریال جان داده بود. در مجموع باید گفت که در بخش‌های مختلف فیلمنامه، بازیگران سریال تلاش کردند با قراردادن خودشان در موقعیت‌های طنز، بازی‌های روان داشته و کاملا با قصه عجین شوند. همچنین این تلاش دیده می‌شود که هنرمندان سریال سعی کرده‌اند طنزهای‌شان شباهت کمتری به کارهای قبلی‌شان داشته باشند. به‌عنوان مثال، واکنش‌های نسرین مقانلو، حسن پورشیرازی، سوسن پرور، امیر نوری و... تلاش کردند تا بازی قابل قبولی را ارائه کنند. در مجموع این اثر با این‌که سوژه متفاوتی ندارد اما توانست هم خنده را به لب مردم بیاورد و هم یک اثر تماشایی قابل‌قبول باشد.