ارتباط درست دینی و هنری با مخاطب

بیایید منصف باشیم. سینمای انیمیشن ایران هنوز هم کودکی نوپاست. به جز چند اثر انگشت شمار، باقی فیلم های بلند و کوتاه انیمیشن ما چنگی به دل نمی زنند. از طراحی کاراکتر ها گرفته تا فضاسازی و طراحی حرکات و طراحی پس زمینه و ....

به همین دلیل بچه زرنگ را در کارنامه انیمیشن سینمای ایران گام بلندی رو به جلو می دانم. طراحی چهره ها و حیوانات جنگل از نظر طراحی در سطح بالایی قرار دارد. چهره محسن همان چیزی است که بیننده کودک و نوجوان در ذهن تجسم می کند و اگر قرار باشد ببر مازندران را در خیالش تصویرسازی کند خیلی دور از این تصویر ارائه شده نیست. از دیگر سو انتخاب داستانی جذاب باعث شده تا تماشاگر ایرانی با این ابرقهرمان های قصه غریبه نباشد و گنجاندن قصه امام غریب که ضامن آهویی شد که وظیفه اش نجات جنگل و در نتیجه ادامه نسل حیوانات است، بدون اینکه از همان روایت های قدیمی و نخ نما شده و اغراق آمیز تکراری استفاده کند منجر به ارتباطی درست از نظر دینی و فرهنگی شده است.

نکته قوت دیگر داستان خط اصلی آن است: بچه ها که آینده سازان همین مملکتند، باید بدانند که میراث ایران فقط بناهای تاریخی و اشیا قدیمی نیست، بسیاری از گونه های حیوانات در شرف انقراض که زیستگاه اصلی شان ایران است نیز میراث آینندگانند و خیلی خوب است که بدانند همین ببر مازندران اگر هنوز در ایران وجود داشت چه بسا که می توانست یکی از جاذبه های گردشگری ایران باشد.

ببر گونه‌ای در خطر انقراض است که جمعیت باقیمانده آن در زیستگاه‌های طبیعی‌ به چهار هزار فرد نمی‌رسد و نجات این حیوان از انقراض و حفظ زیستگاه آن از بزرگ‌ترین دغدغه‌های جامعه جهانی حفاظت از تنوع زیستی است و بر همین اساس ۲۹ جولای (۷ مرداد) روز جهانی ببر نامگذاری شد تا بر اهمیت حفاظت از این گونه ارزشمند بیش از پیش تاکید شود زیرا کارشناسان معتقدند اگر نتوان این جانور شاخص را از خطر انقراض نجات داد، به نجات گونه‌های ناشناخته‌تر چه امیدی می‌توان داشت. از دیگر سو در فرهنگ ایرانی دلاوران و پهلوانان را ببر مازندران خطاب می کردند و این رویای شیرینی است که خیلی از هموطنان ما دارند که شاید بعد از گذشت بیش از نیم قرن طنین صدای ببر را در جنگل های هیرکانی بشنوند. حال در نظر بگیرید که موضوع اصلی این انیمیشن همین است: تلاش در جهت حفظ بقای نسل حیوانات کمیاب در جهان.

از دیگر سو ذهن اغلب کودکان امروزی پر است از خیال پردازی درباره شخصیت های عجیب و غریب و فضایی غربی که در فضاهای مجازی می بینند و حرکات آنها که برگرفته از فرهنگ خودشان است را ملکه ذهن خود می کند و قاعدتا یکی از وظایف فیلمسازان وطنی ساخت آثار جذاب برای این گروه سنی است که از الگوپردازی های غلط جلوگیری شود.

نکته جذاب دیگر درباره این اثر صداگذاری جالب آن است. توجه کنید که طراحی حرکات دهان به درستی با هجا و آوای کلمات سینک است و به همین دلیل است که صداها بر روی کاراکترها به قول معروف خوب نشسته است و در این میان ستاره جذاب صداگذاری هومن حاجی عبداللهی است که به جای ببری صحبت می کند و در این مسیر بسیار موفق بوده است و البته که زحمات سعید شیخ زاده به عنوان مدیر دوبلاژ را نباید نادیده گرفت. صداهای پس زمینه هم به درستی کار شده اند و نشان دادن المان های مختلف از جای جای ایران عزیزمان مثل برج میلاد و راه آهن و حرم حضرت رضا و جنگل های مختلف و ... هم این اثر را جذاب تر می کند و به همه این ها اضافه کنید طراحی حرکات دست و پا و صورت کاراکترها که دقیق و حرکت به حرکت طراحی شده اند و این باعث جذاب تر شدن این اثر شده است.

به هر روی در کل می توان به این اثر نه نمره بیست اما نمره قابل قبول بالایی داد و امیدوار بود که این گونه فراموش شده در حال انقراض سینمای بلند داستانی هم به حیات خویش ادامه دهد.