پلیس‌هایی که سیما قاب گرفت

ژانر پلیسی بی‌شک یکی از پرطرفدارترین گونه‌های آثار سینمایی و تلویزیونی است که در همه جای دنیا طرفداران زیادی دارد. روحیه ماجراجوی ایرانی‌ نیز ما را در زمزه مخاطبان پروپاقرص این آثار قرار می‌دهد. به‌همین‌دلیل تهیه‌کنندگان و کارگردانان هم به سمت ساخت چنین آثاری می‌روند و در طول سال شاهد سریال‌های پلیسی هستیم.

یکی از ویژگی‌های متمایز چنین آثاری این است که سازندگان آثار نمایشی سراغ پلیس‌های متفاوت رفته و آنها را به تصویر کشیده‌اند. از پلیس‌های سایبری گرفته تا ... . بنابراین مخاطبان در تلویزیون شاهد آثار پلیسی متنوع هستند که تماشای هرکدام از آنها نه‌تنها خالی از لطف نیست، بلکه با دیدن این آثار متوجه‌ می‌شوند که برای امنیت و حفظ جان مردم، ما چه پلیس‌هایی داریم که مشغول به فعالیت هستند.

اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چرا سریال‌های پلیسی ــ معمایی برای مخاطبان از جذابیت زیادی برخوردار است؟ باید قبول کرد برای جذابیت این سریال‌ها دلایل زیادی وجود دارد که دلهره، تعلیق، پیچیدگی، غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن و هیجان از مهم‌ترین آنهاست.

این ویژگی‌ها دست به دست هم داده و این آثار را به یکی از گونه‌های پرطرفدار تلویزیونی بدل کرده است. درواقع می‌توان گفت جذابیت ذاتی سریال‌های پلیسی ــ معمایی می‌تواند سرنخی باشد برای رسیدن به شیوه‌های جذب تماشاگر بیشتر. این سریال‌ها تقریبا از گونه‌های پرتعداد در شبکه‌های مطرح جهانی است و در مواردی ملودرام نیز در زیرمجموعه این آثار قرار گرفته که ملودرام‌های پلیسی را ایجاد کرده که نه‌تنها برای جوان‌ترها بلکه برای همه مخاطبان از هر سن و جنسیتی جذاب است.

در کشورهایی که صنعت سینما جان دارد و حرفی برای گفتن، حتما می‌توان چند اثر پلیسی خوب دید و قطعا یک پلیس مطرح و معروف اما در کشور ما در آثار نمایشی‌ای که سال‌های قبل پخش می‌شد، پلیس از دنیای درام به مردم معرفی می‌گردید که نمونه آن کارآگاه علوی است ولی به مرور این موضوع کاملا رنگ و شکل متفاوتی به خود گرفت و سازندگان آثار نمایشی شیوه متفاوتی برای چنین کارهایی انتخاب کردند
پلیس‌ها دیگر نه از دنیای درام که از دنیای واقعی خودشان به مخاطبان سیما معرفی می‌شوند. همچنین سازندگان آثار نمایشی به‌دنبال نشان‌دادن تصاویر کلیشه‌ای از پلیس نیستند و اگر نگاهی به آثار مختلفی که در سال‌های اخیر پخش می‌شد داشته باشیم، که آخرین نمونه آن با نام «عملیات رعد» از تلویزیون روی آنتن رفت، متوجه می‌شویم که سازندگان مجموعه‌های پلیسی، روحیات متفاوتی از پلیس‌ها را به تصویر می‌کشند تا برای مخاطبان باورپذیر و قابل‌لمس باشد.

اکنون در سریال‌های تلویزیونی پلیس‌هایی را می‌بینیم که حامل و مبشر فرهنگ جامعه ایرانی به بینندگان هستند و با سریال‌هایی مثل کلانتر، سرنخ و ... که در سال‌های دور پخش می‌شد، به‌کلی متفاوت‌اند. اگر بخواهیم نگاهی کارشناسی داشته باشیم، باید بگوییم که سریال‌های پلیسی در سال‌های اخیر هم رشد کمی داشتند و هم رشد کیفی که نشان می‌دهد حاصل استراتژی و برنامه‌ریزی هدفمند است.
درمجموع رسانه‌ملی در طول این سال‌ها پلیس‌های متفکر، توانمند و قابل‌باور را به مخاطبان معرفی کرده است. بنابراین انتظار می‌رود که این اتفاق با جدیت بیشتر دنبال شود، زیرا این ژانر از آثار نمایشی برای مردم جذابیت زیادی دارد.