لبخند شوم متصرفان با قانون و مردم

با این‌که زمین‌خواری و به تصرف درآوردن زمین‌های ملی به یک یا چند منطقه ایران محدود نمی‌شود اما همیشه مناطق سرسبز با منابع آبی بالا، اولین گزینه برای هجوم متخلفان و متصرفان زمین است.

البته حالا دیگر کسی از واژه زمین‌خواری نمی‌ترسد، زیرا جنگل‌خواری و کوه‌خواری، ساحل‌خواری و کویر‌خواری و حتی دریاخواری هم به آن اضافه شده و با گذری به هر نقطه از ایران می‌توان رد پایی از مهاجمان به منابع و اراضی ملی و عمومی را دید. استان‌های شمالی کشور سند بسیار خوبی برای این مسأله هستند. طی سال‌های اخیر کوه‌خواری و جنگل‌خواری و سبز شدن ویلاهای کوچک و بزرگ در مناطق جنگلی شمال ایران به‌شدت زیاد شده که همگی حاصل بی‌‌نظارتی و بی‌توجهی و چشم‌پوشی مسئولان و متولیان امر و شاید سهم بردن آنها از این تصرفات است. در کنار پدیده شوم کوه‌خواری و جنگل‌خواری، سواحل و دریاها هم در امان نیستند و وقتی در جاده‌ شهرهای شمالی حرکت می‌کنید هرگز نمی‌توانید گوشه‌ای از ساحل را ببینید، چون تمام آن در تصرف سازمان‌های دولتی، سرمایه‌داران و افرادی ‌است که توانسته‌اند قانون را به هر شکل ممکن دور بزنند. مدتی است کوه‌های سر به فلک کشیده در برابر چشمان شهروندان، توسط عده‌ای سودجو در حال ناپدید شدن هستند.
برای مشاهده پدیده کوه‌خواری و جنگل‌خواری کافی است به حاشیه شهرها و روستاها بروید؛ آنجاست که با صحنه‌های شومی مواجه می‌شوید که رنجش و نگرانی‌ها را افزایش می‌دهد. ساخت ویلاها و آپارتمان‌ در دامنه کوه‌ها و جنگل‌ها نمونه بارز کوه‌خواری و جنگل‌خواری است. شاید جنگل‌نشینان و ساکنان روستاها بهترین حافظان منابع طبیعی باشند اما نهادینه نشدن فرهنگ حفظ و حراست از منابع طبیعی و فشار برخی مسئولان و دستورات از بالا به پایین به مردم، موجب شده تا کسی نتواند با متخلفان برخورد کند. فراموش نکنیم جنگل‌خواری و کوه‌خواری و هر نوع منابع ملی را خوردن، موجب اعتماد خواری مردم از مسئولان و دست‌اندرکاران نظام می‌شود و هدر رفت سرمایه اجتماعی را به همراه دارد. البته تشدید این پدیده‌ها موجب تغییرات آب و هوایی و در نتیجه وقوع سیلاب‌های سهمگین نیز می‌شود. امروزه جنگل‌ها، کوه‌ها، دریا و سواحل، قربانی سودجویی عده‌ای از کاخ‌نشین‌ها شده و این مناطق در حال محو شدن در پس منافع انسانی هستند. ناگهان در عمق جنگل که حتی بومیان گذرشان هم به آنجا نخورده، درختانی می‌میرند تا ویلایی سر به فلک بکشد و خودنمایی کند در حالی که در همان حوالی ساکنان و بومیان منطقه برای تملیک و ساخت و ساز زمین‌های آبا و اجدادی خود با مشکلات قانونی مواجه هستند. انگار قانون به نفع متخلفان وضع شده، نه روستانشینان. بحران هجوم به منابع و مناطق بکر و طبیعی و عمومی، عمر و هیبت طبیعت بی‌جان را تهدید می‌کند و مسلما برای آینده زمین زیانبار خواهد بود و چرخه حیات دچار تغییرات منفی جبران ناپذیر خواهد شد. نبود نظارت کافی، سهل‌انگاری در صدور مجوز و ضعف متولیان امر در نگهداری و حفظ و صیانت از منابع طبیعی و محیط زیست سبب شده تا شاهد ذره ذره آب شدن و نابودی تدریجی منافع طبیعی باشیم که می‌طلبد برای حفظ این منابع ارزشمند و بی‌بدیل چاره‌ای عملی و کارشناسانه اندیشید و تا دیر نشده برای نجات جان زمین از شر طمع انسانی، وارد عمل شد.