استفاده سربازان آلمان نازی از مواد افیونی در میدان جنگ+عکس

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از گانزمانیتور، اطلاعاتی وجود دارد که براساس آن مقامات نازی برنامه های عجیبی را برای افزایش توانایی سربازان خود مورد توجه قرار می دادند؛ البته با استفاده از الکل و…! در واقع آنها از این طریق تلاش می کردند تا قدرت فیزیکی و سرعت نیروهای خود را برای نبرد با دشمن افزایش دهند. با این حال به دلیل استراتژی های خودخواهانه و غیر اخلاقی آنها، شمار زیادی از سربازان به مرفین و الکل معتاد شدند. لازم به ذکر است که تمام مطالب ارائه شده و مواردی که در ادامه شرح داده خواهند شد، توسط وب سایت خبری معتبر اشپیگل منتشر شده اند.
یک سرباز جوان مستقر در لهستان اشغالی در نامه ای به تاریخ 9 نوامبر سال 1939 برای خانواده خود نوشته بود: اینجا شرایط دشوار است و امیدوارم مرا درک کنید اما هدفم از نامه امروز درخواست مقداری پرویتین است… با عشق، هاین.
اما پرویتین چیست؟ پرویتین ماده محرکی است که امروزه آن را تحت عنوان مت ‌آمفتامین می شناسیم و در بازار سیاه نیز “شیشه” نام دارد. این محرک قوی سیستم عصبی مرکزی با پتانسیل اعتیادآوری بالا، همان داروی شگفت انگیز ارتش آلمان نازی بوده است.
در تاریخ 20 ماه مه سال 1940، یک سرباز 22 ساله دیگر به خانواده خود نوشت: شاید شما بتوانید برایم پرویتین بیشتری تهیه کنید تا قادر به ذخیره سازی آن باشم؟ وی در 19 ژوئیه همان سال مجددا نامه ای ارسال کرد: در صورت امکان لطفا برایم پرویتین بیشتری بفرستید. مردی که این نامه ها را می نوشت، طی سال های بعدی زندگی خود تبدیل به نویسنده معروفی شد. او کسی نبود جز هاینریش تئودور بُل که در سال 1972 به عنوان اولین آلمانی دریافت کننده جایزه نوبل ادبیات در دوران پسا جنگ به جهانیان شناسانده شد.

نازی ها و بازی مت آمفتامین
بسیاری از سربازان ارتش آلمان نازی حین ورود به میادین جنگ خصوصا علیه لهستان و فرانسه، پرویتین مصرف می کردند. از آن جایی که چنین نبردهایی مستلزم سرعت عملکردی بالای سربازان بودند، مت آمفتامین می توانست به خوبی سیستم اعصاب مرکزی را تحریک کند.
بدین ترتیب تنها در نیمه اول سال 1940، ارتش آلمان به میلیون ها قرص حاوی مت آمفتامین مجهز شد. این قرص ها بخشی از طرح کمک به خلبانان، ملوانان و نیروهای پیاده نظام در راستای نمایش قدرت های فرا بشری به شمار می رفتند. رهبران نظامی نازی نیز آزادانه از این محرک ها علاوه بر مشروبات الکلی و مواد افیونی استفاده می کردند. آنها اعتقاد داشتند که مواد مذکور برای پیروزی بر متفقین ضروری هستند و در مقابل کاری به عوارض جانبی مانند اعتیاد به مواد مخدر و همینطور معیارهای اخلاقی نداشتند.
پرویتین یا همان مت آمفتامین که توسط شرکت دارویی تملر در برلین تولید می شد، پس از ورود اولیه به بازار در سال 1938 به سرعت منتج به تبدیل این کمپانی به فروشنده برتر حتی میان غیر نظامیان آلمانی شد. اثرات مت آمفتامین مشابه آدرنالینی است که توسط خود بدن ساخته و موجب افزایش هوشیاری فرد در کوتاه مدت و البته عوارض جبران ناپذیری در طولانی مدت می شود که ظاهرا برای مردان هیتلر اهمیتی نداشته است!
در بیشتر افراد این ماده می تواند ارتقا سطح اعتماد به نفس، تمرکز، تمایل به خطر پذیری و در عین حال کاهش نیاز به خواب، حساسیت به درد، گشنگی و تشنگی را به همراه داشته باشد. در ماه سپتامبر سال 1939، یک پزشک نظامی و استاد دانشگاه آلمانی به نام Otto Friedrich Ranke این دارو را روی 90 دانشجو آزمایش کرد و نتیجه گرفت که پرویتین می تواند به پیروزی ارتش آلمان نازی در جنگ منتهی شود! بدین ترتیب پرویتین در ابتدا روی رانندگان نظامی که در حمله به لهستان شرکت داشتند، تست و پس از آن بر اساس گفته جرم شناس ولف کمپر “به طور ناجوانمردانه میان نیروهای حاضر در جبهه جنگ توزیع شد.

 

سی و پنج میلیون قرص
طی مدت زمان کوتاهی بین آوریل و ژوئیه سال 1940، بیش از 35 میلیون قرص پرویتین و ایزوفان (نسخه ای اصلاح شده که به وسیله کارخانه داروسازی Knoll تولید می شد) روانه ارتش و نیروی هوایی آلمان نازی شد. برخی از قرص ها که هرکدام حاوی 3 میلی گرم ماده موثره بودند، به واحدهای پزشکی ورماخت (ارتش آلمان نازی) با اسم رمز OBM ارسال و پس از آن مستقیما میان نیروهای نظامی توزیع می شدند.
از طرفی دیگر در صورت نیاز فوری به محموله جدید، امکان سفارش تلفنی نیز وجود داشت. تمامی بسته ها برچسب “محرک” داشتند و دستورالعمل درج شده روی آنها “یک تا دو دوز تنها در صورت لزوم و برای رفع خواب آلودگی” بود.
حتی در آن زمان هم پزشکان شدیدا نگران عوارض جانبی ناشی از مصرف داروهای محرک توسط سربازان و همچنین کاهش تدریجی اثر در بین مصرف کنندگان دائمی بودند. در چندین مورد مصرف کنندگان با مشکلات سلامتی مانند تعریق بیش از حد و اختلالات مرتبط با گردش خون رو به رو شدند و تعداد کمی مرگ و میر نیز به ثبت رسید.
در این میان Leonardo Conti وزیر بهداشت آلمان نازی و از طرفداران اعتقادات هیتلر، تلاش فراوانی مبنی بر محدود سازی مصرف قرص های محرک به خرج داد اما از آن جایی که پای ورماخت در میان بود، به موفقیت کامل دست نیافت. بدین ترتیب هرچند پرویتین در روز یکم ژوئیه سال 1941 تحت قانون مواد مخدر در دسته محدود شده طبقه بندی شد، در همان سال 10 میلیون قرص به دست نیروهای نظامی رسید!

ورود  D-IXبه میدان رقابت
در اواخر جنگ نازی ها مشغول تهیه فرمولاسیونی جدید و به نسبت قویتر برای نیروهای خود بودند. در 16 ام ماه مارس سال 1944، دریاسالار Hellmuth Heye که در دوران پس از جنگ نیز به عضویت پارلمان درآمد، درخواست خود مبنی بر تولید دارویی که بتواند در راستای افزایش آمادگی سربازان و ادامه نبرد معجزه کند را مطرح ساخت.
مدت زمان کوتاهی پس از آن، یک دکتر داروساز به نام Gerhard Orzechowski قرصی تحت عنوان D-IX را به Heye معرفی کرد. این داروی ترکیبی متشکل از 3 میلی گرم پرویتین، 5 میلی گرم اکسی کدون و 5 میلی گرم کوکائین بود. برای آن که درک بهتری از این مخلوط داشته باشیم، لازم است بدانیم که اگر امروزه کسی با چنین ماده ای دستگیر شود بدون شک راهی زندان خواهد شد. با این حال داروی مذکور در آن زمان روی خدمه کوچکترین زیردریایی های نیروی دریایی آزمایش شد.

رقابت الکل با مواد محرک
نه تنها مواد محرک، بلکه الکل نیز میان سربازان ورماخت محبوبیت فراوانی داشت. به همین دلیل افسران معمولا به عنوان پاداش از مشروبات الکلی استفاده می کردند و بر این باور بودند که الکل می تواند شادی را به چهره در هم شکسته سربازان بازگرداند تا آنها مجددا آماده نبرد شوند!
با این حال به دنبال شکست فرانسه در ژوئیه سال 1940، هیتلر دستور زیر را صادر کرد: من انتظار دارم که آن دسته از اعضای ورماخت که به دلیل سوء مصرف الکل به خود اجازه وسوسه برای اقدامات جنایی را می دهند، به سختی مجازات شوند. مجرمین باید مرگی تحقیر آمیز را به چشم ببینند.
دکتر Otto Wuth مشاور روانپزشکی ارتش در فوریه سال 1941 طرح پیشنهادی مبارزه با مرفینیسم (اعتیاد به مرفین) را ارائه داد. بر این اساس تمامی مجروحانی که در اثر معالجه دچار اعتیاد به مرفین شده بودند، می بایست به صورت متمرکز ثبت و به هیئت پزشکی منطقه گزارش شوند.
این موضوع در خصوص سربازانی که طی جنگ به قرص های محرک معتاد شده بودند نیز صدق می کرد. آنها به طور معمول معاینه و به مراکز درمانی- توانبخشی فرستاده می شدند. دلیل این رسیدگی ها نیز مشخص بود. ورخامت نگران بود که اعتبارش به واسطه قصور خود در اعتیاد سربازان به قرص های محرک آسیب ببیند!