صبح بود باران می بارید. ..

امروز صبح دوش گرفته بودم و منتظر بودم نبات چوبدار توی چایی‌ام حل شود و بزنم بر بدن و بیایم بیرون که گوشی‌ام دینگ کرد. باز کردم. مادر بود. نه از عکس‌های معمول و متداول بود نه متنی فورواردی و کپی شده. خودش بود. مطمئنم خودش تایپ کرده بود. کلمه‌ها بوی خودش را می داد کوتاه و مختصر نوشته بود: سلام حامد جان امروز قول بده یک نفر رو خوشحال کنی. همین نه یک کلمه بیشتر نه کمتر. چشم برایش فرستادم و دوسه تا استیکر گل و بوس. زدم بیرون.
ایستگاه مترو دروازه دولت را رفتم پایین که بیایم روزنامه. پسرک خوش قدوبالایی بود با ریشی انبوه و موهایی خامه‌ای اصلاح شده. پرسید میرداماد از همین‌جا باید بروم؟ گفتم من هم مسیرم همان‌جاست بیا... توی راه صحبتمان ایستگاه به ایستگاه بیشتر گل انداخت. از بجنورد آمده بود دنبال کار. جایی حوالی جردن توی یک رستوران یکی از بستگانش برایش کار پیدا کرده بود. می‌گفت تمام دیشب را توی اتوبوس نخوابیده. رسیدیم میرداماد خیلی دلم می‌خواست برای پف چشم‌هایش و بهت مواجهه اولش با تهران که دهان گشوده بود برای بلعیدنش، کاری کنم. پله برقی‌ها را که بالا آمدیم بوی باران و نسکافه فندقی خیز ورداشت سمت بینی‌هامان. دعوتش کردم به قهوه. شرمگین قبول کرد.
در خلال صحبت‌هایمان راهنمایی‌هایی کردم که روز اول حضورم در تهران کسی نبود به من بگوید. حالا دیگر رفیق شده بودیم. ولی هنوز نخندانده بودمش. هنوز حرف مادرم روی زمین بود. چندتا شوخی زدم تنگ حرف‌های رو به آخرمان دلش را قرص کردم و ابتداییاتی برای معرفی خودش برای صاحب کارش برایش افاضه ناشتا فرمودم. و دست دادم و برایش آرزوی موفقیت کردم. حالا چشم‌هایش آن بهت را نداشت. برق می‌زد و لب‌هایش قوس ور داشته بود به لبخندی ملیح. باران می‌بارید علی خندیده بود و من حالم خوب بود.
حرف آخر: حاج خانوم سلام. اگه این ستون رو می‌خونی بدون که من به حرفت گوش کردم و علی بچه بجنورد رو خندوندم. دعام کن فاطمه خانوم.

حامد عسکری

شاعر و نویسنده