دوبلاژ را حفظ کنید، گوینده می‌آید و می‌رود

نسل طلایی گویندگی ما یک به یک از بین ما می‌روند و تعدادی از آنها نیز خانه‌نشین شده‌اند. چه میزان به افرادی که در قید حیات هستند توجه می‌شود؟
در این باره نظر شخصی خودم را می‌گویم؛ من هر آنچه دارم از این نسل دارم و همین که هم‌نفس با آنها در استودیو‌های تنگ و تاریک نشستم از آنها یاد گرفتم و اگر غیر از این بود به خیلی از چیزهایی که الان دارم دست پیدا نمی‌کردم. این نسل طلایی عزیزان ما هستند که این حرفه را به وجود آوردند و به آن تداوم بخشیدند و این قانون طبیعت است که نسلی می‌آید و نسل قبل جای خودش را به نسل جدید می‌دهد، ولی متاسفانه از هرکدام از این افراد نسل طلایی که می‌روند سرمایه بزرگی را از دست می‌دهیم. ما سال گذشته پنج نفر از بزرگان این حرفه را از دست دادیم و امسال هم ناصر احمدی که مرد بسیار نازنینی بود، از میان ما رفت.
ناصر احمدی مردی بسیار بی‌آزار و مهربان بود و هیچ‌گاه نشنیدم کوچک‌ترین غیبتی پشت سر کسی بکند. او در اصل یکی از گویندگان واقعا پرتوان و باسواد خبر بود که در کنا کار خبر، گویندگی هم می‌کرد و یکی از ویژگی‌های او در کار دوبله این بود که کار خود را به خوبی بلد بود و به‌طور مثال در فیلم‌های مستند، وقتی متنی را به او می‌دادند خوب می‌دانست که چه چیزی را باید بخواند و ارزش‌گذاری کلمات را می‌دانست و در عین حال به کار بقیه افراد هم نظارت داشت و حواسش به همه بود.
فکر می‌کنید ناصر احمدی با دل‌خوش از این حرفه خداحافظی کرد؟
هنرمندها همیشه مظلوم هستند و آقای ناصری هم مدت زیادی از بیماری رنج می‌برد و این اواخر در منزل زندگی می‌کرد. در این مدت پسرش در کرج از او مراقبت و نگهداری می‌کرد و او نمی‌توانست سر کار بیاید. بالاترین چیزی که یک گوینده یا دوبلور را اذیت می‌کند، دوری از محیط کار است.
شما و اعضای شورای مرکزی گویندگان در زمان حضور خود، به این پیشکسوتان سر می‌زدید و از حال آنها برای کمک با خبر بودید؟
در این باره از دست انجمن کاری بر نمی‌آید، چون سازو‌کار و سرمایه لازم را ندارد، ولی احوالپرسی
و سر زدن‌ها اتفاق می‌افتاد. در انجمن به هماهنگی‌های اداری و بیمه توجه بیشتری می‌شود.
نسل حال حاضر گویندگان را چه طور می‌بینید؟
جوانان ما که در حال حاضر کار می‌کنند، بسیار خوب و با استعداد هستند، ولی انگیزه لازم را ندارند و مهم‌ترین انگیزه‌ای که می‌تواند به این بچه‌ها انرژی لازم برای ادامه مسیر را بدهد، بحث اقتصادی است. دستمزدهایی که گویندگان نسل جدید می‌گیرند با توجه به تورم حال حاضر واقعا ناچیز است. امیدوارم این جوانان انگیزه لازم برای ادامه مسیر را داشته باشند، چون خیلی از افراد به این حرفه وارد شدند و در نهایت از آن رفتند.
دلیل این آمدن و رفتن‌ها چیست؟
بسیاری از این جوانان تصورات عجیب از این کار دارند. زمانی که وارد کار می‌شوند، ممکن است تصورات آنها با شرایط مورد نظر آنها جور درنیاید به همین دلیل سراغ کار و هنر دیگری می‌روند. مساله اقتصادی یکی از مهم‌ترین مواردی است که باید برای این کار آن را لحاظ کرد.
شما چه راهکارهایی برای فعالیت‌های آن در مسیر درست پیشنهاد می‌کنید؟
خود سازمان با یاری همکاران ما دوره‌هایی را برای این جوانان علاقه‌مند برگزار می‌کند. به هرحال توان جذب گوینده هم محدودیت‌هایی دارد. مگر چقدر کار برای همه افراد وجود دارد؟ کسی که پروسه دوساله را باید پشت سر بگذارد و در تست‌های مختلف شرکت کند تا قبول شده و گوینده شود در انتظار کار است، پس باید فضایی باشد تا او پس از گذراندن دوره‌های مختلف مشغول کار شود که متاسفانه کار زیاد نیست.
توصیه‌ای برای جوانانی که به تازگی می‌خواهند وارد این حوزه شوند، دارید؟
من نه‌تنها درباره کار دوبله، بلکه درباره هرکاری که افراد جدید می‌خواهند به آن وارد شوند، توصیه می‌کنم با تحقیق به آن وارد شوند و تمام جوانب را بسنجند، به‌خصوص دوبله که از دور ، کار بسیار قشنگی است ولی زمانی که به این کار وارد می‌شوند و شرایط کار، شرایط مالی و رقابت آن را می‌بینند، ممکن است سرخورده شوند. دوبله سه یا چهارسال طول می‌کشد تا ثابت کند فردی می‌تواند در آن فعالیت کند یا نه. اگر کسی بعد از چند سال متوجه شود، نمی‌تواند در آن فعالیت کند پل‌های پشت سر خود را خراب کرده است. این کار به جوانان تازه نفس و پرتوان که با تحقیق به آن وارد می‌شوند، نیاز دارد. مرحوم علی کسمایی که عنوان پدر دوبله ایران را داشتند در آخرین روزهای حیات خود جمله زیبایی می‌گفتند که در ذهن من حک شده است با این مضمون که «دوبلاژ را حفظ کنید، گوینده می‌آید و می‌رود».

زهرا دمزآبادی
خبرنگار