معتقدم هر انسانی یک حریم خصوصی و حرف‌هایی دارد که فقط مال خود اوست و علاقه به یک فرد، نباید موجب شود از تمام جزئیات زندگی او سر در بیاوریم و آن را در منظر عموم قرار دهیم.
موقعی که کامیار و عمران صلاحی کتاب «اولین تپش‌های عاشقانه قلبم» را تدوین می‌کردند، مخالفت کردم و گفتم: «اینها نامه‌های یک دختر پانزده شانزده ساله است و هیچ مطلب اخلاقی و اجتماعی هم در آنها نیست که بگوییم مردم از آن چیز یاد می‌گیرند. این کار را نکنید» اما ما ایرانی‌ها دوست داریم به‌جای شنیدن اصل حرف افراد، در زندگی خصوصی آنها سرک بکشیم و حاشیه‌ها و موضوعات نامربوط به زندگی آنها را زیر و رو کنیم. همین حالا هم که آقای گلستان یک‌سری از نامه‌های فروغ را به خانم میلانی داده و منتشر کرده است، من مخالف هستم. هنرمند آن چیزی را که قابل عرضه بوده، عرضه کرده است. آنچه را که منتشر نکرده و خصوصی است، ما به چه دلیل باید کنجکاوی کنیم و از میان نوشته‌هایش بیرون بیاوریم و منتشر کنیم.
