مهربانی تنها هدیه رایگان است

به صدیق شریف می‌گویم که احوالپرسی‌اش حالم را خوب کرد؛ لبخند همیشگی‌اش را از پشت تلفن تصور می‌کنم. می‌گوید تازه از دکتر آمده؛ برایش آرزوی سلامتی می‌کنم اما نمی‌پرسم مریضی‌اش چیه. به گُمانم آدم‌ها وقتی بیماری و مریضی‌شان را به دیگران توضیح می‌دهند از این تکرار هی حالشان بدتر می‌شود. برای همین معمولا نمی‌پرسم. «خدا بد ندهد» هم نمی‌گویم چرا که خدا بد نمی‌دهد، خب مریضی هم مثل سلامتی بخشی از زندگی است فقط باید بدانی آن را چگونه مدیریت و درمان کنی. می‌روم سر اصل مطلب و به صدیق شریف می‌گویم این‌همه مهربانی را چگونه درون خودش ذخیره کرده؟ سر صحبتش که باز می‌شود، او هم دل پری دارد از این همه بدقلقی آدم‌ها نسبت به‌هم. می‌گوید در خیابان و کوچه بیشتر آدم‌ها چنان به هم از سر بی‌مهری نگاه می‌کنند انگار همه حق یکدیگر را خورده‌اند. به نظرم اختلاف طبقاتی باعث شده مردم نسبت به هم خصومت پیدا کنند بدون این که بخواهند یا یکدیگر را بشناسند. به نظرم ما آدم‌ها نشانه‌های خداوند روی زمین هستیم، انسان به‌عنوان اشرف مخلوقات باید انعکاس‌دهنده صفات خداوندگار باشد. اگر ما خدا را دوست داشته باشیم، مخلوقات خداوند را هم باید دوست داشته باشیم، اما به نظر می‌رسد زندگی و روش ما در برخورد با دیگران از خدا دور شده. شاید به همین دلیل است که به‌هم کمتر محبت می‌کنیم و ظلممان بیشتر از خشوعمان شده و گاهی حق خودمان را بر حق دیگران ترجیح داده و آن را نادیده می‌گیریم. این که ما فقط به خودمان فکر کنیم یکی از اشکالات بزرگ زندگی ماست. وقتی نمی‌دانیم تا چه زمانی روی این کره زمین خواهیم بود. این همه مرگ و میر دور و برمان می‌بینیم، اما باز هم پند نمی‌گیریم. زمان و مرگ آدم‌ها را در خودش حل می‌کند. وقتی هیچ‌چیز ماندگار نیست و همه چیز انگار خیال است، پس این‌همه تکبر برای چیست؟ من همیشه به دنیا و آدم‌ها این‌گونه نگاه کردم شاید برای همین است که قدر آنها را می‌دانم.

صدیق‌شریف براختلاف طبقاتی تاکید می‌کند و مثل همه مردم ناراحت است از این که برخی در کشور ما حقوق‌های نجومی می‌گیرند و در بهترین شرایط زندگی می‌کنند، اما تعداد زیادی از مردم درآمدشان پایین‌تر از خط فقر است یا بیکارند و نمی‌دانند چگونه امورات زندگی را سر‌و‌سامان بدهند. هر چند می‌پذیرد آنهایی که در گروه مرفه و بی‌درد جای دارند، مشخص هستند و لزومی ندارد بیشتر مردم که جزو بدنه اجتماع هستند نسبت به هم غضب داشته باشند، چون مهربانی تنها چیزی است که ما می‌توانیم آن را به دیگران رایگان هدیه بدهیم و باعث خوشحالی خود و دیگر مخلوقات خدا شویم.
با این بازیگر که تعداد زیادی فیلم و سریال در کارنامه خود دارد و یک ماه است که بازی در سری دوم سریال «روزهای بیقراری» به کارگردانی کاظم معصومی را تمام کرده درباره تنگ‌نظری آدم‌ها نسبت به هم صحبت می‌کنم و می‌گویم اگر کمی بازتر به پیرامون و شرایط نگاه کنیم، متوجه می‌شویم در دنیا برای همه جا هست و کسی جای دیگری را تنگ نکرده است. اگر به‌خدا ایمان داشته باشی، حتما در سخت‌ترین شرایط هم دری باز و گشایشی حاصل می‌شود. صدیق‌شریف می‌گوید: من هر چقدر هم که شرایط زندگی‌ام سخت باشد به خودم اجازه نمی‌دهم به دیگران غضب کرده یا آنها را اذیت کنم. متاسفانه چند سالی است در جامعه ما پدیده‌ای به نام تنگ‌نظری یا عقده شکل گرفته که باعث شده روابط آدم‌ها بایکدیگر نابه‌سامان شود. من هم در زندگی با مشکلات زیادی رو به رو هستم اما به خودم یادآوری می‌کنم که دیگران باعث این مشکلات نیستند.

آنهایی که صدیق شریف را از نزدیک می‌شناسند یا با او همکارند همه از اخلاق خوب او می‌گویند و این‌که استادی است در ایجاد حال خوب در دیگران. از او می‌خواهم از استمرار حال خوبش بگوید. بازیگر سریال کیمیا می‌گوید: خیلی صبورم، بخشی از این خصلت ذاتی و بخشی از آن آگاهانه است و با تمرین به‌دست آمده. پذیرفتن شرایط بخش زیادی از بی‌تابی‌های بی‌دلیل را حل می‌کند. سال‌هاست بازیگرم، خیلی وقت‌ها پیش می‌آید که از اول وقت سر صحنه حاضر می‌شوم اما بنا به شرایطی پلانم را نمی‌گیرند. برخی همکارانم در چنین موقعیت‌هایی بی‌تابی می‌کنند، حوصله‌شان سر می‌رود، گلایه می‌کنند که چرا علافشان کرده‌اند و... اما من می‌پذیرم دیر یا زود نوبت من هم می‌شود و مقابل دوربین می‌روم و پلانم را می‌گیرند، پس چرا با بی‌تابی و کج‌خلقی هم حال خودم را بد کنم، هم حال دیگران را. این صبر در زندگی شخصی و خصوصی‌ام نیز وجود دارد، خیلی از مشکلاتم را تا جایی که مقدور است به همسر و فرزندانم نمی‌گویم، چرا که معتقدم نباید آرامش آنها را بر هم بزنم.

صدیق‌شریف بین عموم مردم بازیگر شناخته‌شده‌ای است، سال‌هاست مردم او را در نقش‌های مختلف می‌بینند و او را دوست دارند. این بازیگر برای مردم احترام زیادی قائل است، اما به نکته‌ای اشاره می‌کند که شاید حرف بازیگران زیادی باشد. او می‌گوید: متاسفانه در جامعه باب شده که مردم فکر می‌کنند بازیگران دستمزدهای بالایی می‌گیرند و اوضاع اقتصادی‌شان خیلی خوب است. اما واقعیت این است که فقط چند بازیگر به اصطلاح ستاره هستند که دستمزدشان خیلی زیاد است. بقیه در حد معمول هستند و آنقدر پول می‌گیرند که بتوانند یک زندگی معمولی را اداره کنند و بچرخانند. نباید این تصور به یک باور تبدیل شود که همه بازیگران فوق‌العاده پولدارند و زندگی مرفه و بی‌دغدغه‌ای دارند.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار