اشک‌های بدرقه

به گزارش جام‌جم آنلاین ، درواقع بین یک بازیکن و فوتبال آن‌چنان ارتباط مستحکمی شکل می‌گیرد که وقتی موعد خداحافظی می‌رسد انگار بخشی از جان یک فوتبالیست از بین می‌رود. او اشک می‌ریزد و به یاد روزهای تلخ و شیرینش می‌افتد.

خداحافظی همیشه سکانسی جذاب از زندگی یک فوتبالیست بوده است البته به‌شرط اینکه این خداحافظی بخشی از پایان خوش یک بازیکن باشد.

در دنیای فوتبال تا امروز بازی‌های خداحافظی متعددی شاهد بوده‌ایم، خداحافظی‌هایی مملو از اشک، خنده و خاطرات ماندگار و زیبا. در دنیای حرفه‌ای فوتبال معمولاً پایان یک فوتبالیست با یک خداحافظی باشکوه رقم می‌خورد.

با نادیده گرفتن پایان غم‌انگیز بسیاری از بازیکنان (که اکثراً هم در ایران هستند!) بر خداحافظی چند اسطوره فوتبالی مروری کوتاه خواهیم داشت و از میان تمامی بازی‌های خداحافظی که در فوتبال دنیا برگزارشده فقط به ذکر چند مورد بسنده می‌کنیم تا نشان دهیم «پایان واقعی» یک فوتبالیست چگونه باید باشد. نکته اشتراک بازی خداحافظی این بازیکنان این است که با یک وداع رسمی ، آبرومند و محترمانه بازنشسته شدند.

اشک‌های بی‌پایان یک خداحافظی

دیه‌گو آرماندو مارادونا به تعبیر بسیاری برترین فوتبالیست تاریخ دنیاست. از او صحنه‌هایی جاودانه و بی‌نظیر در دنیای فوتبال باقی‌مانده است. از «دست خدا» گرفته تا جادوی بی‌نظیرش در دوران حضور در تیم ملی فوتبال آرژانتین. چنین اسطوره بزرگی که به قهرمانی تیم ملی کشورش در جام‌جهانی کمک بسیار زیادی کرده است باید یک خداحافظی باشکوه داشته باشد.

او یک خداحافظی فوق‌العاده با تیم ملی آرژانتین داشت. وداع او ازاین‌جهت جالب‌توجه است که هفت سال پس از آخرین حضور او در تیم ملی فوتبال آرژانتین اتفاق افتاد. او سال 2001 یعنی وقتی‌که 41 ساله بود جهت برگزاری یک بازی خداحافظی مجدداً تیم ملی فوتبال آرژانتین را بر تن کرد. او که در آن زمان یک حمله قلبی را پشت سر گذاشته بود در استادیوم بومبرنرا که متعلق به تیم سابقش یعنی بوکاجونیورز است در ترکیب تیم ملی آرژانتین مقابل منتخب جهان به میدان رفت. استقبال بسیار زیادی از این مسابقه شد به حدی که ساعاتی پیش از آغاز مسابقه جمعیت زیادی در خیابان‌ها حضور داشتند. مارادونا از مدت‌ها پیش برای حضور در این مسابقه وزن کم کرده بود. بازی خداحافظی او با استقبال گسترده رسانه‌های جهان روبرو شد و مسئولان فدراسیون فوتبال آرژانتین از مدت‌ها پیش برای برگزاری مسابقه خداحافظی دردانه فوتبال خود برنامه‌ریزی کرده بودند.

فدراسیون فوتبال آرژانتین می‌خواست در پایان این بازی پیراهن شماره ۱۰ تیم ملی را هم بازنشسته کند، اما به دلیل قوانین فیفا اجازه این کار را پیدا نکرد؛ هرچند که این قضیه هم نتوانست ضیافت خداحافظی مارادونا را خراب کند.

در مسابقه‌ای که به پیروزی شش بر سه آرژانتین منجر شد، مارادونا دو گل زد. اما ۲۰ دقیقه مانده به پایان بازی بود که او پیراهنش را درآورد تا پیراهن بوکاجونیورز را نشان دهد و ورزشگاه را منفجر کند. مارادونا درحالی‌که دو دخترش را هم کنارش داشت پس از وداع رسمی در این مسابقه به‌شدت گریست. روی دوش بازیکنان هم دور افتخار زد و با همان چشمان اشک‌بار گفت: « این بزرگداشت را با خودم داخل قبر می‌برم.»

لذت وداع در کنار همسر و فرزند

بهترین نوع وداع برای یک فوتبالیست این است که یک بازی خداحافظی رسمی و اختصاصی داشته باشد. این اتفاق برای وین رونی کاپیتان سابق تیم ملی فوتبال انگلیس افتاد. یک سال و چهار ماه پیش وین رونی که زمانی پسر طلایی فوتبال اروپا بود از تیم ملی انگلیس اعلام بازنشستگی کرد. اما او امسال به تیم ملی انگلیس برگشت. دلیل برگشتش هم این نبود که برای سه شیر در لیگ ملت‌های اروپا به میدان برود. درواقع مسئولان فدراسیون فوتبال انگلیس برای او به‌منظور ارج نهادن به زحماتش بازی خداحافظی ترتیب داده بودند. بازی خداحافظی رونی مقابل تیم ملی آمریکا برگزار شد. در این مراسم رونی لذت تمام‌عیار یک وداع حرفه‌ای توأم با احترام را کنار همسر و چهار پسرش تجربه کرد.

بدرود آقای خوش‌تیپ

آندره پیرلو یکی از محبوب‌ترین ستاره‌های تاریخ فوتبال ایتالیا به شمار می‌رود و ازجمله اساطیر فوتبالی این کشور چکمه‌ای است. پیرو که کارنامه پربار، پرزرق‌وبرق و هیجان‌انگیزی چه در تیم‌های باشگاهی و چه در تیم ملی ایتالیا دارد. بازی خداحافظی او بسیار خاص و خاطره‌انگیز بود و نوامبر امسال در ورزشگاه سن‌سیروی شهر میلان برگزار شد. این بازی که بین 2 تیم موسوم به «ستاره‌های سفید» و «ستاره‌های آبی» در ورزشگاه سن‌سیرو برگزار شد با تساوی 7 بر 7 به پایان رسید. بزرگ‌ترین ستاره‌های حال و گذشته فوتبال ایتالیا در این دیدار به‌افتخار پیرلو به میدان رفتند. تمامی عواید حاصل از این مسابقه خداحافظی به امور خیریه اختصاص داده شد.

جالب است بدانید پیرلو همواره در زمره خوش‌تیپ‌ترین فوتبالیست‌های دنیا قرار می‌گیرد. خداحافظی او با دنیای فوتبال اشک‌های هواداران بی‌شمار او را به دنبال داشت.

پایان ستاره آلمانی

میشائیل بالاک یکی از بزرگ‌ترین و موفق‌ترین ستاره‌های تاریخ فوتبال آلمان است. او جز نسلی است که در جام‌جهانی 2002 با تیم ملی کشورش به‌عنوان نایب‌قهرمانی رسید. بالاک آن روزها جوان اول فوتبال آلمان محسوب می‌شد. خردادماه سال 92 فدراسیون فوتبال آلمان به‌منظور قدردانی از زحمات این فوتبالیست سرشناس یک بازی خداحافظی برای او برگزار کرد و از مدت‌ها پیش برنامه‌ریزی‌های مربوط به آن را انجام داد. این مسابقه بین منتخب جهان و تیمی موسوم به «یاران بالاک» برگزار شد. این دیدار در ورزشگاه ردبول آره‌نا شهر لایپزیک آلمان و در حضور بیش از 50 هزار تماشاگر برگزار شد که طی آن تیم منتخب جهان با مربیگری ژوزه مورینیو و با نتیجه 4 بر 3 صاحب برتری شد. نکته بسیار جالب این است که مهدی مهدوی‌کیا، بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال کشورمان به دعوت میشائیل بالاک در این بازی و برای تیم منتخب جهان به میدان رفت. میشائیل شوماخر اسطوره اتومبیلرانی که به دلیل یک سانحه اکنون چند سالی است در کما به سر می‌برد در ترکیب تیم یاران بالاک قرار داشت.