جنگلبان تنهاست

پایان کار اغلب کارکنان و کارمندان، آغاز و ادامه کار جنگلبان است. کارش بی‌زمان است. چون حفاظت از عرصه‌های طبیعی تابع زمان نیست. همواره باید حاضر باشی، وگرنه با یک غفلت، بدهکار انفال خواهی بود و به‌تبع بدهکار خودت. طمع‌ورزان و سوداندیشان بدکاره، بدجور در کمین‌ نشسته‌اند. در کمین زمین و گیاه و درخت و چوب این دیار.

هر ساله هم شیوه دیگر رو می‌کنند و راه تازه بر می‌گزینند برای سود بیشتر تا ردیابی نشوند و راحت‌تر تخریب کنند زیست‌بوم شکننده و معصوم سرزمین‌مان را. وظیفه جنگلبان است که اینها را ببیند و بفهمد و مبارزه کند. با دست‌هایی تقریبا خالی. هم باید به جنگ قاچاقچی برود، هم زمین‌خوار و هم حواسش به خلآهای قانونی باشد. قاچاقچی‌هایی که متاسفانه آرام آرام‌ دارند مسلح می‌شوند و زمین‌خوارانی که با دورزدن قانون و با مستمسک مواد قانونی مثل کمیسیون ماده ۵۶ براحتی منابع ملی را می‌بلعند! حتی زمین‌هایی که قبلا بارها به دست جنگلبان خلع ید شدند. یعنی پای در عرصه و دل دغدغه‌مندی حفره‌های قانونی است. در این میان، کسانی هم آمدند و وعده بهبود معیشت جنگلبان دادند و در انتها، آنها را به بازی و ریشخند گرفتند و رفتند. هیچ‌وقت هم‌ شرمنده خودشان نشدند که این جنگلبانان با این همه مسئولیت، دارای پایین‌ترین اشل حقوقی بین دستگاه‌های کشور هستند‌. جنگلبانانی هم هستند که حقوقشان با تاخیر پرداخت می‌شود. همان‌ نیروهایی که شرکتی هستند، ماه‌ها حقوق نگرفته‌اند اما در سرما و گرما در جنگل حضور دارند تا این عرصه‌ تخریب نشوند.

محمدرضا‌ عباس‌زاده - فرمانده یگان حفاظت منابع طبیعی آمل