آدم‌های بانمک بچه‌دار شوند!

یک مطلب خصوصی آنجا مطرح شد و گفتم آقای تنابنده این‌قدر مرد دوست‌داشتنی و شریفی است که آرزو دارم ایشان بچه‌دار شود. همین موضوع در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی پیچید و ظاهرا عده‌ای در همین فضا به آقای تنابنده برای پدرشدن در آینده‌ای نزدیک تبریک هم گفتند! برخی هم تلفنی با او تماس گرفتند و تبریک گفتند. آقای تنابنده هم با من تماس گرفت و گفت شما چه زمانی خبردار شدید که ما بچه‌دار شده‌ایم؟! گفتم یا من درست ادا نکردم یا درست ادا کردم و مطلب بخوبی منتقل نشده است.

به هرحال فارغ از این سوءتفاهم پیش‌آمده، آرزو می‌کنم آدم‌های بانمکی مثل آقای محسن تنابنده، آقای مهران مدیری، آقای اکبر عبدی به جای یک نفر، چند نفر باشند. امیدوارم همسران این دوستان بسرعت بچه‌دار شوند تا ما برای نسل‌های آینده یک محسن تنابنده، یک مهران مدیری، یک اکبر عبدی داشته باشیم. منظورم بیشتر این بود، اما چون فضای مجازی و شبکه‌های مجازی دچار سوءتفاهم است و عشق و علاقه‌مندی آن همین حاشیه‌هاست، همیشه هم به همین مسیر می‌رود و دنبال حاشیه می‌گردد. در «نگاه هفتم» هفته آینده حتما از آسیب‌ها و تبعات مخرب فضای مجازی بیشتر برای شما خواهم نوشت. ضمن این‌که باز به همان موضوع شروع این نوشته ارجاع می‌دهم؛ گاهی برخی تماشاگران تفکیکی میان واقعیت و دنیای نمایشی قائل نمی‌شوند که سوءتفاهم‌ها و سوءتعبیرهای اینچنینی را در پی دارد. من که کارم کمدی است، گاهی به خانم‌هایی برمی‌خورم که به من می‌گویند خوش به حال همسرتان که همیشه شما را خوشحال و خندان می‌بیند. این چهره من برای این گروه از مخاطبان، ثابت و غیرقابل تغییر است. یعنی فکر می‌کنند چهره خمسه همیشه با خنده همراه است، اما ما باید متوجه باشیم که یک کمدین، یک انسان است و یک انسان فراز و نشیب عاطفی دارد. این فراز و نشیب عاطفی یعنی شادی و غم همزمان. گاهی صبح ما غگمینیم، اما ساعتی بعد یک خبر خوشحال‌کننده به ما می‌رسد. ما در عرض روز عواطف مختلفی را تجربه می‌کنیم، بنابراین، این استنباط که فلانی همیشه اخمو یا همیشه شادان است، واقعی نیست. من امروز آدم شادی‌ام، چون روز تولد دخترم است، اما هفته قبل خیلی غمگین بودم، چون شب چهلم مادرم بود. اگر کسی من را هفته قبل دیده باشد، می‌گوید چرا خمسه همیشه غمگین است و اگر کسی امروز مرا ببیند، حتما می‌گوید خمسه همیشه می‌خندد. ما فقط یک برش از چهره و نیمرخ روانی یک آدم را دیده‌ایم و خوب نیست که قضاوت کنیم فلانی چقدر پرخاشجو یا مهربان است. ما هیچ کدام به‌صورت مطلق بد یا خوب نیستیم و فقط به‌صورت نسبی آدم‌های خوب یا بد یا خوش‌اخلاق و بداخلاق هستیم.

گاهی قضیه جالب‌تر می‌شود و حکم می‌دهند من اهل کدام محله هستم. یکی مرا دید و پرسید بچه تهرانپارسی؟ گفتم چطور؟ گفت هفته پیش تهرانپارس دیدمت! گفتم دو هفته قبل هم من شهرک غرب بودم، پس یعنی بچه شهرک غربم؟! امشب هم دارم می‌روم جاده قم، پس اگر مرا آنجا دیدید حکم ندهید من بچه علی‌آباد هستم!

علیرضا خمسه

بازیگر