یادداشت

یک موجود فرازمینی به نام فدرر

هیچ بهانه‌ای از این قبیل که تنیس ورزش گرانی است، ما در این عرصه بازیکنان سرشناس جهانی نداریم و هرگز میزبان مسابقات بزرگ تنیس نبوده‌ایم، تاثیری در عشق به این ورزش زیبا ندارد. مردم ایران سال‌ها قبل مبارزات پیت سمپراس، آندره آغاسی و بوریس بکر را دنبال می‌کردند و حالا نوبت بازیکنانی بزرگ مانند موواک جوکوویچ و اندی ماری و اسطوره‌هایی مانند راجر فدرر و رافائل نادال رسیده است.
کد خبر: ۹۹۶۳۸۰

اگر مردم دنیا، سوئیس را با شکلات‌های خوشمزه و بانک‌های امن آن می‌شناختند، حالا این کشور را با راجر فدرر می‌شناسند؛ برترین تنیسور تاریخ. او در ملبورن استرالیا، هجدهمین قهرمانی در گرنداسلم‌های چهارگانه را جشن گرفت؛ تنیسوری که می‌تواند به چهارزبان انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و سوئیسی صحبت کند، دولت سوئیس به افتخارش تمبر منتشر کرده، عاشق جیمز باند است و پردرآمدترین ورزشکار جهان شناخته می‌شود، چه کم دارد که هنوز با این همه اشتیاق برای قهرمان شدن می‌جنگد؟ او چطور تا امروز سیراب نشده است؟

راجر فدرر با این همه هوش و توانایی فیزیکی می‌توانست یک ستاره در زمین فوتبال شود، اما در 12سالگی از زمین چمن فوتبال دل کند و تنیس را برگزید؛ انتخابی که مسیر تاریخ تنیس را هم عوض کرد. او در دنیا و ایران، یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران غیرفوتبالی است. تسلیم‌ناپذیر است و همیشه متواضع. حرف‌های او در جشن قهرمانی نشان داد، چه احترامی برای حریفان بزرگ خود قائل است: دوست دارم همیشه با رافا بازی کنم. او تنیس را زیبا بازی می‌کند. تنیس دنیا به او نیاز دارد.

تنیس، ورزشی محترم است؛‌ برای قهرمانان بزرگ و قابل احترامی مانند راجر فدرر؛‌ قهرمانانی که خستگی‌ناپذیر برای فتح قله‌های تسخیر شده و تسخیر نشده می‌جنگند.

مهدی توتونچی

جام‌جم

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها