درمان اعتیاد، مرهم سطحی نمی‌خواهد

تاکنون در کشور ما نحوه برخورد با معتادان متجاهر، تابع برنامه‌های جمع‌آوری ضربتی بوده، به طوری که برای پاک کردن چهره شهرها از معتادان کارتن‌خواب، آنها در مقاطع مختلف زمانی دستگیر شده و راهی اردوگاه‌ها شده‌اند. این درحالی است که همواره یک نکته مورد غفلت واقع شده است، یعنی داشتن سناریو و برنامه برای افراد دستگیر شده. به همین دلیل تاکنون هرچه بوده، دستگیری، اعزام به اردوگاه‌ها، سم‌زدایی و ترخیص افراد از این مراکز بوده است، بدون این‌که برای آینده آنها برنامه‌ریزی شود.

همین عامل سبب شده تا به طور مقطعی معتادان کارتن‌خواب از مقابل دیدگان مردم جمع و بعد از مدتی دوباره در انظار عمومی ظاهر شوند. به عبارت دیگر تاکنون هرچه بوده، تجویز مسکن‌های موقت برای دردی عمیق بوده است.

در سال 86 ستاد مبارزه با موادمخدر محاسبه کرد که حدود 30 تا 40 هزار معتاد کارتن‌خواب در کشور وجود دارد؛ جمعیتی که باید برای ساماندهی آنها برنامه‌ریزی کرد. حالا نیز آمار کارتن‌خواب‌ها در حدود همین اعداد می‌چرخد و لازم است میان نهادهای متولی از وزارت بهداشت و سازمان بهزیستی گرفته تا وزارت کشور، شهرداری‌ها، استانداری‌ها، نیروی انتظامی و قوه قضاییه درتعاملی سازنده با یکدیگر قرار بگیرند و برنامه‌ای منسجم برای پایان دادن به معضل اعتیاد خیابانی و کارتن‌خوابی طراحی کنند؛ برنامه‌ای که از صفر تا صد درمان اعتیاد و حمایت از بهبودیافتگان را دربر بگیرد و برای طیف‌های مختلف معتادان، استراتژی‌های مشخص داشته باشد.

دکتر هومان نارنجی‌ها

معاون پیشین ستاد مبارزه با موادمخدر