منصوریان: حالا نوبت طلای بازی‌های آسیایی است

منصوریان در مسابقات قهرمانی آسیا و وزن 56 کیلو بدون‌ترس مبارزه کرد و حریف چینی‌اش را به زانو درآورد تا همه برایش ایستاده کف بزنند. خودش می‌گوید: همیشه به خاطر این که ووشو برای چینی‌هاست ما از آنها می‌ترسیدیم، اما شجاعت و غیرت ایرانی‌ها در کنار تکنیک چیز دیگری است. فاکتوری که چینی‌ها ندارند. آنها به خاطر نداشتن غیرت و تعصب ما ایرانی‌ها، بالاخره کم می‌آورند. وقتی با آنها می‌جنگی و کم نمی‌آوری، عقب می‌کشند.

نبود سرداور چینی در مسابقه هم برای قهرمانی‌اش مزید برعلت شد: جدای از جنگندگی با غیرت، نبود سرداور چینی، اعتماد به نفسم را بالا برد. برای اولین بار رئیس فدراسیون ما به خاطر کرسی که دارد، پیشنهاد داد در مبارزه ووشوکاران، هیچ داوری از آن دو کشور نباشد، در مسابقه فینال من هم این اتفاق افتاد و نبود سرداور چینی روحیه ام را چند برابر کرد. آن روز، روز من بود و همه چیز دست به دست هم داد تا من طلایی شوم. خواهر وسطی منصوریان که به قول خودش سهیلا خواهر کوچکش را خیلی قبول دارد، باخت او را به مبارزه سنگین با کره ربط می‌دهد: سهیلا برای این که در وزن من نباشد 8 کیلو وزن کم کرد. او مبارزه سنگینی با حریف کره‌ای‌اش داشت. من او را بیشتر از خودم قبول دارم اما مبارزه سخت روز قبل همه توانش را گرفت. من به او روحیه دادم. الهه اعتراف می‌کند، داد و فریاد خواهر کوچک‌تر چقدر به او برای پیروزی مقابل حریف چینی کمک کرده: وقتی وسط زمین بودم، الهه را که دیدم، تعجب کردم. او در جایگاه خبرنگاران ایستاده بود و با داد و فریادهایش مرا تشویق می‌کرد. خیلی به من روحیه داد. به من امتیازات را می‌گفت‌. کلا با فریادهایش خیلی به من روحیه داد.

او بعداز باختش اصلا گریه نکرد و تازه یادم می‌آید، برای این که به او دلداری بدهم گفتم انتقامت را از چینی‌ها می‌گیرم. شاید تا آن روز هیچ‌کس خواب شکست چینی‌ها را هم نمی‌دید، اما دختر شجاع ایرانی آن را رقم زد. خودش می‌گوید: بعداز بردم شهربانو گفت، فکر می‌کردم می‌بازی.

نه شهربانو که همه بچه‌ها و آنهایی که در سالن بودند، مدال نقره را برایم کنار گذاشته بودند به خاطر همین، وقتی برنده شدم و قهرمان، همه حیرت‌زده شدند، چرا که شکست چینی‌ها طلسم شده بود. بعد از مسابقه بود که همه برایم کف زدند، از بازیکنان و مربیان تیم‌ها گرفته تا حتی داوران و مسئولان فدراسیون کشورهای مختلف. وقتی رو به جایگاه مسئولان نگاه کردم، دیدم آقای علی نژاد ایستاده مرا تشویق می‌کند، متوجه شدم مسئولان بقیه کشورها هم برایم ایستاده دست می‌زدند؛‌ حتی وقتی به سالن تمرین وارد شدم، ورزشکاران و مربیان هم برایم دست می‌زدند.

او از حالا به طلای بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا فکر می‌کند و بس: حالا مدتی استراحت می‌کنم اما بعد، همه برنامه‌ام برای بازی‌های آسیایی است. می‌خواهم این بار طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم، به شرط این که برایم همه چیز مهیا شود و میدان ببینم. البته تنها نه، همراه سهیلا.