علی انصاریان: فوتبال همان بازیگری‌ است اما با یک برداشت!

به گزارش جام جم ورزشی و به نقل از نشریه شماره یک ،فوتبالیسیتی که با بخیه‌های پرتعدادش همیشه جزو جنگجوترین‌ها و متعصب‌ترین فوتبالیست‌های دوره خودش معرفی شده حالا هنر سینما را خیلی جدی دنبال می‌کند و حتی به جز چند فیلمی که بازی کرده، به عنوان تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار هم در عرصه هنر فعالیت دارد. فوتبالیست روزهای نه چندان دور، این اواخر با حضور در سریال «کیمیا» بار دیگر خودش را به عنوان یک بازیگر معرفی کرد و نشان داد بازیگری یکی از اولویت‌های زندگی‌اش مثل فوتبال است. با همه این‌ها علی انصاریان فاصله زیادی بین فوتبال و بازیگری نمی‌داند و معتقد است فوتبال بازی کردن هم نوعی بازیگری است. بازی که البته فقط یک برداشت دارد!

مثل اینکه دنیای بازیگری حسابی جذبتان کرده.

بازیگری یکی از علایق جدی من از دوران کودکی و نوجوانی بود اما فوتبال اولویت جدی‌تری برایم بود و همین شد که جذب فوتبال شدم. با این حال همیشه دنبال شرایطی بودم تا بازیگری را هم تجربه کنم و خوشحالم که بالاخره این کار را هم به صورت جدی تجربه کردم.

قبل از فوتبالیست شدن به بازیگری فکر می‌کردید؟

من به راحتی می‌توانم ادعا کنم که در سینما بزرگ شده‌ام و از نوجوانی علاقه عجیبی به سینما داشتم. قبل از انقلاب و پیش از اینکه به صورت جدی وارد فوتبال شوم روزهای زیادی را در صف‌های سینما گذراندم و بعد از انقلاب هم از یکی از ویدئو اجاره کن‌های حرفه‌ای بودم. گاهی با دوستانمان شب تا صبح بیدار می‌ماندیم و شاید بیشتر از 10 فیلم می‌دیدیم. با این حال این علاقه به سینما در هیاهو و هیجان استادیوم فوتبال گم شد. آن دوره شرایط به شکلی بود که امکان فوتبالیست شدنم بیشتر از بازیگر شدنم بود.

تا به حال به این فکر کرده‌اید که اگر به جای فوتبال از اول بازیگر می‌شدید تا الان پیشرفت زیادی در بازیگری کرده بودید؟

هیچ وقت به این موضوع فکر نکرده‌ام چون معتقدم در زمان خودش از فوتبال بازی کردنم لذت برده‌ام و حالا هم از بازیگری لذت می‌برم. یعنی هیچ کدام مانع دیگری نبوده و هر کدام دوره خودش را داشته و دارد. همین حالا هم که بازیگری را دنبال می‌کنم به فوتبال بی‌توجه نیستم و مدرسه فوتبال دارم و دوست دارم تجربیاتم در فوتبال را در اختیار بچه‌هایی بگذارم که عشقشان فوتبال است و در این زمینه با استعداد هستند.

در کل فکر می‌کنید استعدادتان در فوتبال بیشتر است یا بازیگری؟

ببنید هر کدام از این رشته‌ها استعداد خاص خودشان را می‌خواهند. در واقع من اگر در فوتبال استعداد نداشتم به شرایط خوبی در این حوزه نمی‌رسیدم. از طرف دیگر اگر در بازیگری هم استعداد نداشتم بعد از یکی دو فیلم اول هم خودم از این کار خسته می‌شدم و هم از طرف کارگردان‌ها به من پیشنهادی نمی‌شد.

با این حساب شما جزو آن گروه از افرادی نیستید که معتقدند هر کسی باید در حوزه فعالیت اصلی‌اش باقی بماند.

من معتقدم آدم‌ها فقط برای یک کار آفریده نشده‌اند و ممکن است استعدادهای مختلفی داشته باشند اما بعضی وقت‌ها یک سری فقط به خاطر اینکه به کاری جز حوزه خودشان علاقه دارند، وارد کارهای مختلف می‌شوند و نتیجه‌ای هم از این کار نمی‌گیرند به همین دلیل است که خودشان را زیر سوال می‌برند و همین باعث می‌شوند منتقدان و حتی مردم عادی بگویند فوتبالیست را چه به بازیگری یا بازیگر را به چه به خوانندگی! در کل معتقدم دنیای هنر خیلی بزرگتر از دنیای فوتبال است و به عقیده من در هنر برای همه کسانی که استعدادی در این زمینه دارند، جا هست.

خانواده شما اغلب از چهره‌های سیاسی و اجتماعی هستند .این مسائل چقدر در ماندگار شدن شما در بازیگری موثر بود؟

مطمئنا خیلی زیاد! پدر و مادر من هر دو باسواد بودند و فعالیت اجتماعی، سیاسی و مذهبی داشتند. از طرف دیگر عموی من شیخ حسین انصاریان یکی از بهترین منبرها را دارد و آدم‌های زیادی پای صحبت‌هایش می‌نشینند. به جز او عموی دیگرم رضا انصاریان هم از تهیه‌کننده‌های قدیمی سینما و تلویزیون است. طبیعتا بزرگ شدن در کنار چنین آدم‌هایی اعتماد به نفس بالایی به من دارد و باعث شد جسارت و خوب حرف زدن را از آنها یاد بگیرم. جسارت و سخن‌وری جزو مهمترین مقوله‌های لازم برای بازیگری هستند و شاید همین باعث شد تا من در بازیگری به موفقیت برسم.

در حال حاضر لقب بازیگرترین فوتبالیست ایران را برای خودتان مناسب می‌دانید؟

بله، چون هیچ کدام از فوتبالیست‌ها به اندازه من فیلم بازی نکرده‌اند. من در حال حاضر در حدود 10 فیلم سینمایی و سریال حضور داشته‌ام و هیچ فوتبالیستی چنین سابقه‌ای در بازیگری ندارد.

پژمان جمشیدی هم این روزها حسابی در بین بازیگرها جا افتاده است.

پژمان از دوستان قدیمی من است و ما از 16 سالگی که عضو تیم ملی نوجوانان بودیم با هم دوست هستیم. او همیشه فوتبالیست خوبی بوده و استعداد زیادی هم در بازیگری دارد. سریال «پژمان» به بازیگر شدن پژمان کمک زیادی کرد اما از آنجایی که او در این سریال نقش خودش را بازی می‌کرد، خیلی مهم است که او از آن قالب خارج شود و بتواند در نقش‌های دیگر هم به خوبی بازی اش در «پژمان» باشد.

پژمان را رقیبی برای خودت در بازیگری نمی‌دانی؟

ژانر و سبک بازی ما خیلی متفاوت از یکدیگر است. او یک سری نقاط قوت در بازی‌اش دارد که سبک کارش را با من منفاوت می‌کند از طرف دیگر من هم در شکل بازی‌ام شرایطی دارم که پژمان نمی‌تواند آنها را داشته باشد. برای مثال در بازی پژمان یک طنازی‌های به خصوصی وجود دارد که من هیچ وقت نمی‌توانم داشته باشم. اما خب من قابلیت جا افتادن در کاراکترهای جدی را دارم که شاید پژمان نتواند آنها را بازی کند. بنابراین فکر نمی‌کنم با این تفاوت سبک‌ها رقابتی بین ما وجود داشته باشد.

در بین بازیگران هم فوتبالیست‌های خوبی وجود دارند؟

بازیگرهای فوتبالیست که زیادند و حتی بازی‌های تیم هنرمندان این موضوع را به خوبی روشن می‌کند. مثلا کامبیز دیرباز و سام درخشانی فوتبالیست‌های خوبی هستند و حتی اگر از سن کم وارد فوتبال می‌شدند می‌توانستند در رده‌های حرفه‌ای فوتبال بازی کنند.

به نظر شما بین فوتبال بازی کردن و بازیگری شباهتی وجود دارد؟

اتفاقا بارها به این موضوع فکر کرده‌ام و شدیدا معتقدم فوتبال و بازیگری شباهت‌های خیلی زیادی به هم دارند. یک فوتبالیست با آن همه تماشاگری که بازی‌اش را نگاه می‌کنند، در زمین فوتبال دقیقا نقش بازی می‌کند و باید دستورات مربی را که حکم کارگردان را دارد، به خوبی در زمین مسابقه پیاده کند. با این حال تنها تفاوتی که بین فوتبال و بازیگری وجود دارد این است که در بازیگری بعد از اشتباه کارگردان کات می‌دهد و اشتباه‌ها قابل جبرانند اما در فوتبال یک برداشت بیشتر وجود ندارد و خوب و بد فوتبالیست در همان یک برداشت مشخص می‌شود. به همین دلیل فوتبال از بازیگری سخت‌تر است.

خیلی از فوتبالیست‌های هم دوره شما بعد از پایان دوره فوتبالشان بیزینس‌های مختلفی را در پیش گرفته‌اند و در زمینه‌های مختلفی سرمایه‌گذاری کرده‌اند اما شما ترجیح داده‌اید سرمایه‌تان را در سینما خرج کنید. چه شد که تصمیم به تجربه تهیه‌کنندگی در سینما گرفتید؟

همانطور که گفتید خیلی از هم‌دوره‌ای‌های من در زمینه ساختمان سازی یا تجارت سرمایه‌گذاری کرده‌اند اما به نظر من این کارها به روحیات مختلف آدم‌ها بستگی دارد. یک نفر با خرید و فروش ماشین ارضا می‌شود و یک نفر دیگر برج‌سازی و کارهای از این قبیل. خود من از قدیم دوست داشتم بعد از دوران فوتبال در زمینه هنر وقت بگذارم و سرمایه گذاری کنم و حالا هم از کاری که انجام می‌دهم حال خوبی دارم.

از این کار به سودی هم رسیده‌اید؟

در کل کار فرهنگی و هنری سودی ندارد و اصلا خرج کردن در این حوزه سرمایه‌گذاری به حساب نمی‌آید. اما خب کارهای این مدلی بیشتر دلی است و همه کسانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند بیشتر دنبال علاقه‌شان می‌روند. من هیچ وقت دنبال پول نبودم و همانطور که از فوتبال پولی درنیاوردم در سینما هم دنبال پول و سرمایه‌گذاری نیستم.

حضورتان در سریال پربیننده «کیمیا» هم جالب بود. چه شد که از «کیمیا»‌ سردرآوردید؟

من و جواد افشار از خیلی وقت پیش همدیگر را می شناختیم. روزی که او با من تماس گرفت و پیشنهاد بازی در کیمیا را به من داد کاراکتر پیشنهاد شده برایم خیلی جذاب بود. از طرف دیگر اینکه در این سریال حدود 300 بازیگر طراز اول حضور داشتند برایم افتخاری بود که نامم در کنار آنها به عنوان بازیگر قرار بگیرد. نقشم در «کیمیا» را خیلی دوست داشتم و این شخصیت برایم خیلی جالب بود. در این سریال نقش یک آدم خلافکار را بازی می‌کردم که بر خلاف خلافکارهای معمول شناخته شده خیلی شیک و اتوکشیده بود و برای خلافی که انجام می‌داد دنبال پول نبود. این شخصبت یک جور تم مافیایی داشت و برایم خیلی جذاب بود.

از فیلم‌های جشنواره فجر امسال هم چیزی دیده‌اید؟

به دلیل حضور در کار جدید آقای عبدی‌زاده کل روزهای جشنواره سر کار بودم و نتوانستم فیلم‌ها را ببینم ولی خیلی دوست داشتم بادیگارد آقای حاتمی کیا و بارکد مصطفی کیایی را ببینم. البته تعریف‌های زیادی هم از لانتوری شنیدم و دوست داشتم بازی نوبد محمدزاده را هم در این فیلم ببینم.

آخرین فیلم خارجی که دیدیید چه بود؟

فیلم خارجی زیاد می‌بینم و همیشه دوست دارم از بازیگران خارجی یاد بگیرم. آخرین فیلم خارجی که دیدم «از گور بازگشته» ایناریتو با بازی فوق‌العاده لئوناردو دی‌کاپریو بود که به نظرم واقعا لیاقت اسکار گرفتن دارد.