کشتی کودکی دور از ساحل....

در برابر همه این اتفاقات ما چه می‌کنیم؟ می‌توان گفت هیچ! ما واقعا تا چه اندازه برای بچه‌ها وقت می‌گذاریم و سعی می‌کنیم هدایتشان کنیم؟ واقعا وقتی نمی‌گذاریم، ما بچه‌ها را هدایت نمی‌کنیم. آنها فقط پیش می‌روند و ما به‌عنوان بزرگ‌ترها هیچ نظارتی نداریم.

زمانی بچه‌ها نوار قصه گوش می‌دادند، دوست داشتند برایشان کتاب خوانده شود، اما حالا تولید‌کنندگان این عرصه‌ها به‌دلایل اجتماعی و گاهی اقتصادی از این عرصه فاصله گرفته‌اند و سعی می‌کنند سمت کارهای کم‌هزینه‌تر بروند. این معضل در عرصه کتاب کودک هم به صورت کمرنگ‌تری وجود دارد.

بخشی از فاصله گرفتن‌ها ناشی از فهم نادرست مهدهای‌کودک‌ نسبت به موسیقی است‌. مهدهای‌کودک‌ موسیقی‌هایی را برای بچه‌ها پخش می‌کنند که فرق زیادی با موسیقی بزرگسالان ندارد. همین بچه‌ها به خانه هم که می‌آیند، پدر و مادرها موسیقی مورد نظر خودشان را گوش می‌دهند و در این میان موسیقی و قصه‌های صوتی کودکان که قبلا حضور پررنگی داشت، به صفر می‌رسد و در نتیجه با بچه‌هایی روبه‌رو هستیم که کودکی‌شان درست پیش نمی‌رود و این سوال در ذهن ایجاد می‌شود که چرا کودکان دهه 70 به بعد موسیقی ندارند و کودکی‌شان درست و طبیعی پیش نمی‌رود. تجربه کار در مهد‌های کودک به من نشان داده است، کودکان نسل جدید در پنج، شش سالگی اطلاعاتشان در حد یک آدم بیست ساله است و همه چیز را مانند یک انسان بالغ تجزیه و تحلیل می‌کنند. متاسفانه فناوری، بی‌رویه و بدون نظارت خانواده‌ها وارد زندگی امروز ما شده است. تا جایی که آرام آرام به سمتی می‌رویم که دیگر کودک نداشته باشیم. این روزها کشتی کودکی از ساحل دور افتاده و هر لحظه دورتر می‌شود.

شهاب ناظر فصیحی

آهنگساز موسیقی کودک