دروازه‌بان استرالیا همچنان در حسرت نرسیدن به جام‌جهانی 1998

وقتی بچه مدرسه‌ای بودی، در بین همکلاسی‌هایت به عنوان دلقک کلاس شناخته می‌شدی یا یک ستاره ورزشی؟

هر دو، من به خاطر انجام کارهای احمقانه، خیلی به دردسر افتادم. به یاد دارم یک معلم به من گفت اگر دوست داری بانمک باشی، تو را می‌برم جلو تا همه به تو بخندند؛ این اتفاق دو بار رخ داد. به یاد دارم یک بار دیگر او به خاطر این‌که کار اشتباهی انجام داده بودم، من را مجبور کرد طوری رو به تخته سیاه بایستم که دماغم به تخته بخورد؛ من یک ساعت در این حالت بودم.

خوش‌شانس بودم که در ورزش‌های مختلف استعداد داشتم؛ دوومیدانی، راگبی، کریکت و البته فوتبال. در ابتدا بیشتر به دوومیدانی علاقه داشتم تا فوتبال. فوتبال بیشتر در دبیرستان بود که برایم جدی شد.

تو در 19 سالگی دو بازی برای منچستریونایتد انجام دادی، اما به دلیل مشکلات روادید به استرالیــا برگشتی. آن موقع فکر می‌کردی که این پایان رویاهایت است؟

نه، این‌طور فکر نمی‌کردم. این اتفاق در تمام زندگی رخ می‌دهد. وقتی جوان هستید، درک این مساله دشوار است؛ به‌ویژه وقتی خودتان کار اشتباهی انجام نمی‌دهید. گاهی اوقات باید عبور کنید و این برای من در آن مقطع دشوار بود. مشکل من در آن زمان مجوز کار بود. سرالکس فرگوسن از من خواست تا به بروندبی بروم تا بتوانم پاسپورت اروپایی بگیرم. من در 16 سالگی از استرالیا به انگلیس رفته بودم و نمی‌خواستم شروع دوباره‌ای در یک کشور دیگر داشته باشم. شانسی که آوردم این بود که دختر مورد علاقه‌ام قبول کرد با من ازدواج کند و این باعث شد تا دیگر مشکلی برای مجوز کار نداشته باشم.

بعد از بازی‌ استون‌ویلا مقابل تاتنهام، یورگن کلینزمن گفته بود که تو تعمدا می‌خواستی او را مصدوم کنی. واقعا می‌خواستی این کار را بکنی؟

نه، اصلا. این بازی، یک سال بعد از دیداری بود که من مقابل هواداران تاتنهام، سلام نازی دادم؛ کاری که از انجام آن خیلی پشیمانم. در آن دیدار، باد تندی می‌وزید و توپ در هوا جابه‌جا می‌شد. من فقط برای گرفتن توپ پریدم، اما با پهلو به صورت یورگن برخورد کردم. عکسی که از آن صحنه گرفته شده، فوق‌العاده است. پدرم هنوز آن عکس را در خانه دارد. به نظر می‌رسد من به اندازه طول یک خودرو، به هوا پریده‌ام، اما من واقعا قصد آسیب رساندن به او را نداشتم.

آیا بهترین واکنشی که در دوران حرفه‌ای‌ات داشتی، گرفتن پنالتی «به‌به تو» در دیدار مقابل دپورتیوو لاکرونیا در جام یوفا بود؟

واقعا نمی‌دانم واکنش بهتری داشتم یا نه، اما بهترین پنالتی‌ای بود که گرفتم. واقعا فوق‌العاده بود. واکنش‌های فوق‌العاده دیگری را هم در ذهن دارم؛ یکی مقابل کاونتری در جام حذفی بود؛ با پیراهن استون‌ویلا. همین‌طور در دیدار منچستریونایتد مقابل لیدزیونایتد در الندرود روی یک ضربه آزاد از یان هارت، یک سیو خوب داشتم.

وقتی استرالیا برتری 2 ـ0 مقابل ایران را از دست داد و به جام‌جهانی 1998 نرسید، چه در ذهنت گذشت؟

واقعا فاجعه بود و ما تنها باید خودمان را به خاطر آن سرزنش کنیم. باید بازی ‏را می‌بستیم. تری ونبلز بدشانس بود که نتوانست استرالیا را به جام‌جهانی 1998 ببرد. خیلی‌ها انگشت ‏اتهام را به سوی او گرفتند، اما تقصیر او نبود؛ تقصیر بازیکنان داخل زمین، از جمله من، بود.

به عنوان یکی از بازیکنان بزرگ تیم، وقتی شکست می‌خورید، باید مسئولیت بیشتری برعهده بگیرید ‏‏(همان‌طور که وقتی پیروز می‌شوید، اعتبار بیشتری به شما داده می‌شود). این بازیکنان بزرگ تیم بودند ‏که باعث ناکامی او شدند، زیرا ما در آن شب واقعا ایران را غرق کرده بودیم و بازی تمام شده بود. خیلی‌‏خیلی ناامیدکننده بود. واقعا برای هواداران ناراحت شدم و همین‌طور برای گروهی از بازیکنان که هرگز ‏فرصت حضور در جام جهانی را به دست نیاوردند و این دیدار برای‌شان خیلی مهم بود. گروهی از آنها ‏برای همیشه این شکست را در یاد دارند و من برایشان ناراحتم.

چه ویژگی تری ونبلز بیش از همه تو را تحت تاثیر قرار داد؟

از هر نظر؛ از جنبه تاکتیکی تا مدیریت بازیکنان. او یک مربی فوق‌العاده بود. او بهترین مربی‌ای بود که من زیر نظرش کار کردم. حتی می‌توانم او را بالاتر از سرالکس فرگوسن قرار بدهم. او در اسپانیا با بارسا قهرمان لالیگا شد و می‌توانست به اولین مربی‌ای تبدیل شود که بارسا را قهرمان اروپا کرده، اما در ضربات پنالتی مغلوب استوابخارست شدند. او بدشانس بود که در یورو 1996 هم با انگلیس در ضربات پنالتی مغلوب آلمان شد.

بهترین بازیکنی که در تیم ملی استرالیا در کنارش بازی کردی، چه کسی بود و چرا؟

می‌توانم از چند نفر نام ببرم؛ مارک ویدوکا، هری کیول، رابی اسلیتر و میلان ایوانوویچ فوق‌العاده بودند. نِدزلیچ هم در دوران اوجش یکی از بهترین‌های دنیا بود؛ او واقعا بازیکن فوق‌العاده‌ای بود. آنها واقعا بازیکنان بااستعدادی بودند. همه اینها بازیکنان برجسته‌ای بودند و این را ثابت کردند. هر کدام از آنها ویژگی‌های خاص خودشان را داشتند.