انسـان نالِدی جَد بزرگی کـه تازه شناخته‌ایم

بقایای انسان نالدی چطور پیدا شد؟

دانشمندان پس از شناسایی محل حفاری، واقع در غار رایزینگ اِستار در آفریقای‌جنوبی، موفق به کشف بیش از ۱۶۰۰ تکه فسیل شدند که حجم وسیع آنها نشان‌دهنده مطالعات بی‌شماری است که از این پس در ارتباط با این‌گونه منحصربه‌فرد منتشر خواهد شد. از میان فسیل‌های حفاری شده که شامل تکه‌های اسکلت خردسالان و سالخوردگان نیز بوده، یک اسکلت کامل دست راست متعلق به یک نالِدی بزرگسال یافت شد. در این اسکلت یک ترکیب غیرمعمول از ویژگی‌های انتقالی انسان‌های اولیه و انسان‌های بیشتر تکامل یافته مشاهده شده است. برای مثال، ساختار ویژه مچ دست و انگشت شست کشیده و درشت این اسکلت از جمله مشخصاتی است که نمونه آن در انسان نئاندرتال و انسان امروزی نیز دیده می‌شود. این ترکیب به خصوص به انسان نالِدی کمک می‌کرده تا اموری را که در انجام آنها به دست‌ها وابسته بوده کارآمدتر انجام دهد. به علاوه، خمیدگی انگشت‌ها که بیشتر به گونه‌های نخستین انسان تباران شباهت دارد، در محکم نگه داشتن اجسام تأثیرگذار بوده است. دانشمندان معتقدند این شواهد حاکی است که ساختار قدرتمند دست‌ها به انسان نالِدی این توانایی را می‌داده که به راحتی از درختان بالا رفته و خودش را از شاخه‌ها آویزان نگه دارد.

مطالعه بیش از صد تکه فسیل پا نشان داد که انسان نالِدی در قسمت اندام تحتانی نیز شباهت قابل توجهی به انسان امروزی دارد. این شباهت نه‌تنها در ساختار و اسکلت‌بندی بلکه در کارکرد دو پا مشهود است. پاها دارای قوس بوده و انگشت شست پا فاقد توانایی گرفتن محکم اجسام تشخیص داده شده است. به نظر می‌رسد که شیوه راه رفتن انسان نالِدی به همان شکلی بوده که انسان امروزی پا بر زمین می‌گذارد. بنابراین می‌توانسته به خوبی راه برود. اسکلت پاها در انسان نالِدی در مقایسه با اسکلت‌های دیگری که از اجداد انسان یافت شده، بیش از دیگران به انسان امروزی شبیه است، اما بی‌تفاوت نیست. به این ترتیب که انگشتان پا خمیده‌تر و قوس پاها نسبت به انسان امروزی کمتر است.

انسان نالدی چه وقت روی زمین زندگی می‌کرده است؟

بزرگ‌ترین پرسش درباره انسان نالِدی که اکنون دانشمندان با آن مواجه‌اند این است که این گونه دقیقا در کدام مقطع زمانی می‌زیسته است. بسیاری از مشخصه‌های بدن از شکل قفسه سینه گرفته تا شانه‌ها، دانشمندان را بر این‌ گمان داشته که این گونه در ردیف نخستین گونه‌های انسان‌تباران قرار می‌گیرد. براساس مشاهدات ابتدایی، سن این مجموعه فسیل بیش از دو میلیون سال تخمین زده شده است. با این حال، عده‌ای از کارشناسان بعید نمی‌دانند که در ادامه مطالعات مشخص شود که انسان نالِدی به لحاظ زمانی به انسان امروزی نزدیک‌تر بوده است. درباره انسان فلورسینسیس نیز که پیشتر در اندونزی کشف شد، ابتدا گمان می‌رفت که دارای مشخصه‌های انسان‌های اولیه است، حال آن که در مطالعات تکمیلی ثابت شد که این گونه فقط ۱۲ هزار سال با انسان امروزی فاصله زمانی دارد.

منبع: IFL Science

مترجم: صدف دژآلود

جام‌جم