«دعوت» به صلح با نت‌های موسیقی

فضای موسیقی در این آلبوم شرقی و کاملا عرفانی است، اما بیشتر سازهای مورد استفاده به نوعی سازهای غربی محسوب می‌شود. این بارزترین تناقض این آلبوم است. اصلی‌ترین ساز مورد استفاده در ساختن تمام قطعات، ساز جاز (درامز) است که سازی کاملا غربی و ریتمیک تلقی می‌شود. با این حال کاکوبند در اثر خودش این ساز را به نوعی با نوازش ملودی‌های شرقی رام کرده و آن را در اختیار فضای روحانی کارش قرار داده است.

در تمام قطعات این آلبوم، تم‌های شرقی و گوشنواز موج می‌زند. استفاده از ساز دمام و تمپو حتی رنگ و بوی موسیقی نواحی جنوب ما را به این کار بخشیده و حس و حال سواحل خلیج‌فارس را می‌توان در قطعه «رقص در آتش» کاملا درک کرد.

در قطعه دیگری از این آلبوم به نام «پرواز در قفس» می‌توان به سطح بالای دانش موسیقایی و آهنگسازی اعضای این گروه و آشنایی آنان با موسیقی پاپ و قطعات روز غربی پی برد. همچنین ترکیب موسیقی آفریقایی همراه با نوعی از خواندن (بدون استفاده از زبان خاص و با استفاده از آواها) را می‌توان در قطعه «هرچه باداباد» شنید.

قطعات این آلبوم حس تلفیق موسیقی نواحی گوناگون جهان ـ از آفریقا تا موسیقی اسکاندیناوی و حتی موسیقی سرخپوستی و چینی ـ را به انسان منتقل می‌کند. موسیقی در این اثر توقف نمی‌کند، فریاد می‌زند، نجوا می‌کند، راز و نیاز می‌کند، سماع دارد و به نوعی تلفیقی از همه احساسات بشری است که بی‌نهایت در جست‌وجوی آرامش است.

قطعه «هوکو هوکو» که سرآغاز قطعات این آلبوم قرار داده شده در همان ابتدا شما را شگفت‌زده می‌کند که این اثر واقعا کار یک گروه ایرانی است یا با موسیقی سرخپوستی رو‌به‌رو هستید، اما با شنیدن کامل این قطعه پی به فضای شرقی آن می‌برید. تکرار کلمات و آوای هوکو هوکو روی یک ملودی شاد و پر از فریاد‌های خواننده کاملا روح انسان را درگیر می‌کند. فریاد‌های انسانی در این قطعه که به صورت آوا ادا می‌شود، تا سرحد راز و نیاز نیز می‌رود.

این آلبوم سرشار از حرف‌های تازه است، هر قطعه را که چند مرتبه گوش دهید، باز هر بار چیزهای جدیدی برای اکتشاف دارد. قطعه پایانی آلبوم همان قطعه معروف «سیاره من» است که نماآهنگ ساخته شده آن در جشنواره ققنوس، جایزه بهترین نماآهنگ را برای گروه کاکوبند به ارمغان آورد. مفهوم اصلی این قطعه، صلح و پایان دادن به این آشوب جهانی و بازگشت به ذات پاک انسانی است. موسیقی این قطعه کاملا اعتراضی است، با ضرباهنگی تند و خشن و نشأت گرفته از درد بشریت که به نوعی تشنگی جهان را برای صلح و ناجی فریاد می‌زند؛ فریادی از سوی انسان‌های زجر کشیده عصر ما و فریادی به پهنای مظلومیت در تاریخ بشری. هرچه در قطعه آخر پیش می‌رویم، بیشتر به تکامل و ذات انسانی و رهایی از بدی نزدیک می‌شویم. می‌توان گفت حرف اصلی این آلبوم در قطعه پایانی زده می‌شود و آن همان «دعوت» به فطرت پاک بشری است. اینجاست که وجه تسمیه نامگذاری آلبوم با عنوان «دعوت» بیشتر رخ می‌نماید.

گروه کاکوبند در این آلبوم گشایش باب جدیدی از موسیقی تلفیقی در کشور را نوید می‌دهد که بندبند نت‌های موسیقی را با روح خود تشریح می‌کند و به دنبال این است که به وسیله همین شکل از موسیقی، صلح را جهانی کند.

امین رمضانعلی

پژوهشگر رسانه