جنگل تاب آزمون و خطا ندارد

برای نمونه دیروز رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در جریان سفر به گلستان از توقف بهره‌برداری از جنگل‌های طبیعی تا ده سال آینده خبر داد، اما در همین روز معاون امور جنگل سازمان جنگل‌ها در اظهار نظری که مهر آن را منتشر کرده، توقف بهره‌برداری از جنگل‌ها را جایز ندانسته است.

بنابراین بیراه نگفته‌ایم اگر بگوییم نبود برنامه‌ای مشخص برای حفظ جنگل‌های کشور از سوی سازمان‌های مسئول بیش از آتش‌سوزی، آفت و بیماری به جنگل‌های کشور صدمه می‌زند.

این درحالی است که اگر گفته‌های ابتکار را مد نظر قرار دهیم باید پرسید توقف بهره‌برداری قرار است 10سال آینده اتفاق بیفتد یا این که در آینده‌ای نزدیک بهره‌برداری از جنگل به مدت 10 سال ممنوع خواهد شد.

اگر این تصمیم برای ده سال دیگر اتفاق بیفتد حکم نوشدارو پس از مرگ سهراب را پیدا خواهد کرد؛ زیرا تا آن زمان چیزی از جنگل‌های کشور باقی نخواهد ماند.

اگر امکان دوم را در نظر بگیریم نیز باید به مسائل دیگری توجه کنیم در واقع 10 سال برای احیای جنگل‌های کشور زمان خیلی کوتاهی است، چراکه به اعتقاد کارشناسان برای این که جنگل‌های کشور به شرایط پیش از تخریب برگردد، دست‌کم به یکصد سال زمان نیاز است.

افزون بر این آسیب دیدن زیستگاه حیات‌وحش را نیز باید در نظر گرفت که با چنین تنفسی جبران نمی‌شود. این درحالی است که اکنون بهره‌برداری از جنگل نیز به شکل منطقه‌ای اتفاق افتاده و پس از بهره‌برداری به هر منطقه ده سال تنفس می‌دهند.

بنابراین چاره نجات جنگل را باید در تغییر دیدگاه مسئولان نسبت به جنگل جستجو کرد؛ زیرا تا زمانی که آنها جنگل را به چشم ذخیرگاه یا میراث طبیعی نبینند، برای حفظ آن قدم بر نخواهند داشت.

برای نجات جنگل باید بهره‌برداری از جنگل‌های شمال متوقف شده و نیاز کشور به چوب را از طریق واردات و زراعت چوب تامین کرد، چون اگر بودجه طرح تنفس 10 ساله جنگل از سوی دولت تامین نشود، این طرح آسیب بیشتری به جنگل‌های کشور وارد می‌کند.

باید یادآور شد چنانچه بهره‌برداری از جنگل بدون تامین اعتبار، نیرو و برنامه مشخص اجرایی شود فاجعه بار خواهد بود؛ شغل بسیاری از بومیان منطقه با بهره‌برداری از جنگل گره خورده است یا در جنگل‌های شمال کشور 78 هزار و 390 خانوار زندگی می‌کنند، بنابراین باید هشدار داد اجرای هر گونه طرح غیرکارشناسانه از سوی مسئولان می‌تواند حکم تیر خلاص را برای جنگل‌های شمال کشور داشته باشد.

مهدی آیینی - جامعه