احیای هنری خاموش

او درباره خط‌ناخنی توضیح می‌دهد: این خط از جهاتی خط ملی ایرانیان است، زیرا در هیچ جای دنیا چنین کاری، آن هم با این تکنیک خاص انجام نمی‌شود. برخی گمان می‌کنند که خطاط برای نوشتن خط‌ناخنی، ناخن خود را مانند قلم می‌تراشد و در مرکب فرو می‌برد و خط را می‌نویسد. البته گویا شخصی چنین کاری نیز انجام داده است. فردی هم در شهرری با استفاده از کلیشه و پرس‌کاری شبیه خط‌ناخنی ایجاد می‌کند، ولی جریان از این قرار است که کسی مبدع این کار را نمی‌شناسد. خط‌ناخنی اصیل با استفاده از دو ناخن شست و انگشتری نگاشته می‌شود که در واقع نوعی طراحی است. پس ناخن‌های این دو انگشت برای خوشنویس در مقام مداد برای طراح است. کاغذ بین این دو ناخن قرار می‌گیرد و با حرکت ناخن‌ها بر زیر و روی کاغذ، طرح در نهایت از کار درمی‌آید. از آنجا که کاغذ باید در فضای دست جا بگیرد و فقط اندکی امکان لوله شدن آن وجود دارد، پس خط‌ناخنی را هیچ‌گاه نمی‌توان روی کاغذهای بزرگ نوشت. اگر کاغذ بزرگی دیدید که با خط‌ناخنی روی آن چیزی نوشته شده یا به تصویر کشیده شده، حتما باید به آن شک کرد.

او درباره این که آیا آثار این خط با این پیشینه در موزه‌ها هم به نمایش درآمده است یا خیر اینچنین توضیح می‌دهد: آثار متعدد خط‌ناخنی ایرانی که قدمت آنها به اواسط دوره صفویه بازمی‌گردد، در موزه‌های مختلف دنیا وجود دارد. برای نمونه، من زمانی آثار خط‌ناخنی‌ام را در دو موزه ملی لاهور و کراچی پاکستان به نمایش گذاشته بودم. جالب است ‌بدانید وقتی روسای هر دو موزه با سبک کار من آشنا شدند، دستور دادند آثار ناخنی را که تا آن زمان در گنجینه موزه‌هایشان بود و اصلا شناختی نسبت به تاریخ و حتی نحوه ایجاد آن نداشتند، برای مردم به نمایش بگذارند.

جام جم

حورا ن‍ژادصداقت