میراث نارنجی؛ از بچه های هیولایی تا مرگ دردناک+گزارش تصویری ( 18 +)

40 سال از جنگ ویتنام گذشته است اما کام مردم غمگین و چشم بادامی، هنوز از فاجعه جنگی که از سر گذرانده اند تلخ است و دل شان،‌ شرحه شرحه. زخم های چرکین ناپیدای جنگ امریکا علیه مردم این سرزمین جنوبشرق آسیا با گذشت چند دهه، در ویتنام سر باز کرده اند تا ثابت کنند که همیشه جنگ واقعی، پس از جنگ است.

جنگ واقعی ویتنامی ها هم ‌حالا با پیامدهای جنگ است مثل جنگ نابرابرشان با آثار عامل نارنجی؛ سمی که نیروی هوایی ارتش آمریکا آن را طی سال های 1961 تا 1971 ، بر جنگل های ویتنام باراند تا خشک شان کند و ویت کنگ ها یا همان چریک های ویتنامی نتوانند در آنها پناه بگیرند اما عامل نارنجی فقط جنگل ها را نسوزاند بلکه به جان مردم هم افتاد و اکنون نسل سوم و چهارم ویتنامی ها را نیز پس از جنگ شکار کرده و باعث ابتلای آنها به سرطان های کشنده، مهاجم و درمان ناپذیر، بیماری های ناشناخته مادرزادی ، سقط جنین و مرگ زودهنگام بچه ها شده است.

آمارهای غیر رسمی ثابت می کند که امریکا بیش از 75 میلیون لیتر عامل نارنجی را بر جنگل های ویتنام پاشید و نه تنها جان جنگل ها را گرفت بلکه بر اساس گزارش انجمن حمایت از قربانیان عامل نارنجی در ویتنام به خبرگزاری رویترز، 4.8 میلیون نفر از مردم این سرزمین را مسموم کرد و 3 میلیون نفر را هم درگیر بیماری های خطرناک کشنده.

همچنین بر اساس گزارشی که روزنامه « گلوب اند میل » در سال 2008 منتشر کرد 400 هزار ویتنامی با این سم جان باخته یا دچار معلولیت های شدید شده اند و 500 هزار کودک، تحت تاثیر آن با اختلالات شدید مادرزادی به دنیا آمده اند؛ از جمله کودکانی که با چهره هایی ترسناک و ناقص پا به جهان می گذارند و در رسانه ها به « کودکان هیولایی» معروف شده اند.

می گویند پایان همه جنگ ها،‌ سرانجام صلح است اما باید دید در حدفاصل میان این جنگ و صلح چه بسیار افراد بی گناه، تاوان می دهند؛ تاوانی که گاه مثل ماجرای عامل نارنجی ویتنامی ها، نقل زبان مردم جهان می شود و گاه مثل قصه تلخ مردم شیمیایی شده در غرب و جنوب غربی ایران در جنگ تحمیلی مسکوت می ماند و بی غرامت. اما، در هر دو، یک مساله روشن است: امریکا و دول غربی که خود تولیدکننده این سمها و بمبها هستند، با شیوه های گوناگون و حتی اعمال نفوذ بر سازمانهای بین المللی، هرگز اجازه نمی دهند شکایات قربانیان این رنجها و ملتهای مظلوم آنها در این زمینه به جایی برسد.

از سوی دیگر، از یاد نبریم که با همه این جنایتها و آدم کشی ها، نه امریکا در ویتنام پیروز شد و نه صدام بر ایران.

مریم یوشی زاده - خبرنگار جام جم آنلاین