روزی برای پاسداشت اخلاق و مهرورزی

این جمله را خیلی دوست دارم که آدمیزاد است و اخلاق، انسان است و مهرورزی، چون اگر این دو خصلت را از بنی بشر بگیرند دیگر چیزی برایش نمی‌ماند جز یک اسکلت در حرکت.

چه خوب می‌شد اگر همه مردم به تقویم فردا نگاه می‌کردند و این دو واژه چاپ شده روی ورق، تلنگری به آنها می‌زد؛ اخلاق و مهرورزی.

اخلاق که باشد ما با هم رفتار انسانی می‌کنیم، بنابراین هر آنچه را که برای خود می‌پسندیم برای دیگران هم می‌خواهیم و هر آنچه که به خودمان روا نداریم برای دیگران نمی‌خواهیم. پس با اخلاق می‌شود همه بددهانی‌ها، توهین‌ها، زودجوش آوردن‌ها، بخل‌ها وکم‌بینی‌ها و قضاوت‌های ناروا را حذف کرد.

مهرورزی هم که باشد همه روزنه‌های بی‌مهری در وجودمان مسدود می‌شود و ما می‌مانیم با ذهن و قلبی که از آن محبت می‌تراود بی‌آن که برایش فرق کند کسی که محبت به او نثار می‌شود، کیست. آدم‌های مهربان حتی اگر مهربانی نبینند دست از مهربانی کردن برنمی‌دارند، چون آموخته‌اند همه آدم‌ها لایق محبت‌اند و آنهایی که آدم‌های بدتری هستند، بیشتر نیازمند محبت.

آخر ِمهرورزی، اخلاق است یا شاید وقتی اخلاق به اوج می‌رسد مهرورزی ظاهر می‌شود و این نزدیکی عجیب بهترین بهانه است برای نامگذاری فردا با این دو واژه.

این دو واژه در زندگی مهم و حیاتی است چون خیلی از ما مدام حس‌های بدی را در زندگی تجربه می‌کنیم که نتیجه نبود این دو عامل در زندگی‌مان است. زمانی که با افراد پیرامونمان مغایر موازین اخلاق برخورد می‌کنیم غیر از این که او را رنجانده‌ایم خودمان هم رنجیده‌ایم و یک معادله باخت‌ـ باخت را تدارک دیده‌ایم که جز تلخی عایدی ندارد. وقتی با آدم‌هایی که با ما دمخورند مهربانانه رفتار نمی‌کنیم باز همین وضع پیش می‌آید و دو سوی ارتباط صدمه می‌خورند.

پس چرا تا اخلاق و مهرورزی هست، بی‌اخلاقی و بی‌مهری را انتخاب می‌کنیم، مگر ما با خودمان دشمنی داریم؟

آوید طالبیان ‌- گروه جامعه