در ستایش هنر عام

اما در رویکرد دیگر، مواجهه با هنر، به شکل سرگرمی و غیرتخصصی است. در این نگاه بیشتر هنر به‌عنوان امری برای پُرکردن اوقات فراغت و سپری کردن لحظات خوش و یادگیری امری ذوقی برای پاسخ دادن به دغدغه‌های روحی و روانی کاربرد دارد.

متاسفانه در سال‌های اخیر در فضاهای هنری نوعی طرز فکر شکل گرفته است که گویی دسته نخست حق دارند دسته دوم را محکوم کنند. درست است که گروه اول به شکل جدی‌تری به هنر می‌پردازند و زحمت بیشتری را متحمل می‌شوند و حتی گاهی زندگی خود را به پای هنرشان می‌ریزند، اما هیچ کدام از اینها دلیل نمی‌شود که بخواهند با طرفداران رویکرد نگاه به هنر به دیده سرگرمی و عوام‌گرایانه، برخورد سلبی داشته باشند.

گرچه در هنرهایی مانند سینما و تئاتر کمتر می‌توان افرادی را پیدا کرد که برای سرگرمی فیلم می‌سازند یا نمایش اجرا می‌کنند، اما همین دیروز در اخبار داشتیم که در دوسالانه نگارگری تعداد هنرمندان زن، تقریبا دو برابر هنرمندان مرد بوده است.

این اتفاق به گفته دبیر آن به شکیبایی زنان در انجام کارهای هنری بازمی‌گردد، بخصوص آن گروهی که دغدغه تامین معیشت را هم ندارند و به اصطلاح خانه‌دار هستند و سر فرصت به هنرهایی اینچنین می‌پردازند.

واقعیت این است که شرکت در کلاس‌های هنری مختلف مانند نگارگری، خوشنویسی، نقاشی و کارگاه‌های ادبی، نه تنها می‌تواند باعث شکوفایی استعدادهای بسیاری از بانوان شود، بلکه می‌تواند به نوعی اوقات فراغت آنان را در جهت مثبت سوق دهد. نتیجه‌اش گرچه شاید به خلق شاهکار نینجامد و اصلا قرار نیست و نمی‌شود که هر روز یک شاهکار آفرید، اما در کمترین حالت دست‌کم می‌توان به ترویج و فراگیری هنرهایی اصیل که با هویت ما قرابت بیشتری دارد در جامعه و درون دل خانواده‌ها دل‌خوش کرد.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر