شین‌آباد ، نامی که در خاطره‌ها می‌ماند

اما مشهورترین پانزدهم آذر دست‌کم در 50 سال اخیر، پانزدهم آذر دو سال پیش است که 26 دانش‌آموز یک مدرسه در حومه پیرانشهر میان شعله‌های آتش گرفتار شدند و 26 نفرشان سوختند. دختران شین‌آباد را حالا همه ایران می‌شناسند؛ دخترانی که در این دو سال، هم مرگ را تجربه کردند و هم دردهای پس از سوختگی و زخم‌های مداوم جراحی را که صد بار مردن و زنده شدن است.

شرح زندگی این دانش آموزان مجروح، مثنوی صد من کاغذ است اگر با جزئیات شرحش دهیم، ولی خلاصه این که بخشی از جراحات این دختران خوب شده، دیه‌شان را گرفته‌اند، درسشان را ادامه می‌دهند و کمی از وحشت رسوب کرده در ذهنشان نیز کاسته شده است.

مدرسه تازه‌ساز شین‌آباد هم کمی مانده تا افتتاح شود، دولت نیز اگر کمی انعطاف به خرج دهد مستمری مادام‌العمر این دختران هم برقرار خواهد شد. پس فعلا اوضاع اینها از نظر محاسبات مادی چندان بد نیست، بماند که خرده دلخوری‌هایی از سیستم درمان وجود دارد که خانواده‌های این دخترکان رنج دیده را غصه‌دار کرده است.

این دو سال که بر ما آسان گذشت، برای آسیب‌دیدگان حادثه آتش‌سوزی مدرسه آسان نبود، برای همین حالا که دومین سالگرد این حادثه است عده‌ای می‌کوشند پانزدهم آذر را روی تقویم به نام روز ایمنی مدارس ثبت کنند تا هم یادمان باشد مدرسه با ایمنی‌اش مدرسه می‌شود و هم نام شین‌آباد و خاطره تلخ آتش‌سوزی‌اش ابدی شود. اما حادثه شین‌آباد فقط یک قطره است از دریای یک اتفاق محتمل، فقط یک مصداق از سرنوشتی که ممکن است دامنگیر تک‌تک دانش‌آموزان مدارس ناایمن شود.

آمارها می‌گوید یک سوم دانش‌آموزان ایران در مدارس ناایمن درس می‌خوانند که اسکلتشان به فوت بند است و بهانه کمی می‌خواهد برای آتش گرفتن. پس شین‌آباد یک نقطه روشن روی نقشه ایران است تا به خاطر بسپاریم هر نقطه از کشور می‌تواند شین‌آباد دیگری باشد اگر به ایمنی مدارس کم توجه باشیم.

مریم خباز

گروه جامعه