دهه 70 خورشیدی؛ کاست‌های یک آهنگساز ژاپنی با موهایی بلند و پریشان دست به دست می‌چرخید. می‌گفتند نامش کیتارو است، همان آهنگساز مستند معروف جاده ابریشم. برای همه ما نوای موسیقی‌اش، سفر به سرزمین‌های دور دست خاور زمین بود. سرزمین‌هایی که اسطوره و افسانه اش را در اوشین و لینچان دیده بودیم.
بعدترها، ویدئوی کنسرت‌های کیتارو هم آمد. ویدئوهایی که برای من، اولین فایل‌های تصویری بودند که در رایانه تازه خریده‌ام آنها را اجرا می‌کردم.
هنوز هم طعم باز کردن یک فایل تصویری در محیط ویندوز مدیا پلیر، پیش از هر چیز یادآور فایل‌های صوتی کیتاروست.
ویدئویی که کیتارو در آن با موهایی رها، از شاکوهاچی به فلوت، از سینتی سایزر به پیانو و از چنگ به گیتار الکتریک می‌جهید و همچون یک خنیاگر، روان بشر را به سرزمین‌های خیال‌انگیز و لطیف مشایعت می‌کرد.
حالا او اینجاست. مقابل ما، در کشور ما، در خیابان فاطمی، در تالار بزرگ کشور. در مقابل ما می‌نوازد، در مقابل ما موهایش را تاب می‌دهد، در مقابل ما نت هایش را به حرکت درمی‌آورد و در برابر دیدگان ما سرزمینی از خاطره بنا می‌کند.
برای همه ما ایرانی‌ها، تصور تماشای کنسرت کیتارو، شبیه یک آرزوی دور بود، چه برسد به این‌که این کنسرت در همین کشور خودمان بخواهد برگزار شود اما او به ایران آمد، چهار شب نواخت و یکایک آن سه هزار و 500 نفری که در هر شب، از شوق دیدن و اجراهای کیتارو فریادِ وجد می‌کشیدند، باور کردند که او را از نزدیک دیده‌اند.
اما آمدن کیتارو به ایران، فقط برای ما ایرانی‌ها هیجان انگیز نبود، شاید بیش از ما، خود او را ذوق‌زده کرده باشد.
این را از تمام شور و حرارت او هنگام اجرایش می‌توان دریافت حتی در معدود کلماتی که طی این چهار شب در میان اجرای قطعاتش به زبان آورد، همین را گفت که خوشحال است بعد از 35 سال رویای اجرای کنسرتش در ایران به واقعیت تبدیل شده است.
مگر می‌شد کیتارو، خالق جاودانه‌هایی مانند جاده ابریشم، بهشت و زمین و رویا، در جای جای جهان کنسرت بدهد، جز در یکی از مهم ترین کشورهای جاده ابریشم؟ و چه حس دل انگیزی بود برای کیتارو و همه ما ایرانی‌ها، وقتی که او در تهران جاده ابریشم را می‌نواخت و در تصاویر کنسرت، کاروان در مسیر شرق دور تا بیابان‌های آفریقا، از ایران هم گذر می‌کرد.
حالا او اینجاست. اینجاست تا بگوید چرا کشوری که چنین تاریخی دارد نباید پاتوق بزرگترین مفاخر فرهنگی و هنری جهان باشد؟ اینجاست تا بگوید کنسرتش می‌تواند مقدمه برگزاری کنسرت خیلی از دیگر بزرگان موسیقی جهان مثل ونجلیز، یانی یا ریچارد کلایدرمن در ایران باشد.
کیتارو اینجاست تا مسئولان ما بدانند می‌توانند آدم‌هایی در حد او را هم به ایران بیاورند. کیتارو نواخت تا همه بدانند حتی هنرمندانی در این سطح هم آرزوی اجرا در ایران را دارند.
کیتارو با ارکستر ایرانی نواخت تا همه بدانند جوانان این کشور آن قدر استعداد دارند که بعد از چهار روز کیتارو در آخرین شب اجرا بصراحت بگوید این اوج هماهنگی بین من و گروه بود.
کیتارو می‌رود، اما خاطره‌اش هرگز...
سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر
