قهرمان‌هایی برای همذات پنداری مخاطب

نکته‌ای که باید بیش از پیش مورد توجه مسئولان برنامه‌های کودک و نوجوان قرار گیرد این است که بخش قابل توجهی از برنامه‌هایی که تحت عنوان برنامه‌های کودک و نوجوان از شبکه‌های مختلف به آنتن پخش سپرده می‌شود قابلیت شکل دادن به شخصیت کودک و تاثیر‌گذاری روی او را دارد که همین نکته لزوم دقت و وسواس در انتخاب و پخش برنامه‌های مختلف برای این گروه سنی را دوچندان می‌کند. با نگاهی به برنامه‌های تلویزیونی این گروه سنی در دهه‌های مختلف به این نتیجه می‌رسیم که در هر دهه «گونه»‌های مختلف برنامه برای کودکان و نوجوانان پخش می‌شده است که گاه به لحاظ ماهوی با هم متفاوت بود. در دهه‌های گذشته قهرمانان برنامه‌های کودک و نوجوان به خصایص انسانی نزدیک‌تر بودند، داستان‌ها باورپذیرتر و علایق قهرمان‌ها هم به مخاطب نزدیک بود، اما رفته رفته این آثار سمت وسوی دیگری به خود گرفت و قهرمان‌های عجیب با قیافه‌های غریب سر از برنامه‌های کودک و نوجوان درآورد.

تلویزیون در جایگاهی قرار دارد که می‌تواند الگوسازی کند و این الگوسازی برای مخاطب کودک و نوجوان بسیار مهم‌تر است. برنامه‌های کودک و نوجوان از این نظر به شمشیر دولبه شبیه است. به این معنا که به همان اندازه که می‌تواند به شکل‌گیری مثبت مخاطب کمک کند به همان اندازه می‌تواند به گونه دیگری عمل کند. مهم‌ترین برنامه‌هایی که نقش شکل‌دهی به شخصیت مخاطب را دارد برنامه‌های کودک است که البته مخاطبان بسیار و پر و پاقرصی هم دارد.

دو: سینما بهتر است یا تلویزیون؟ مخاطب با کدام یک بیشتر همراه می‌‌شود؟ اصلا چه باید کرد که این دو رسانه بیشتر به هم نزدیک شود؟ دیروز روز سینما بود؛ روزی که برای خیلی از اهالی سینما روز باشکوهی بود زیرا به علایق آنها احترام گذاشته شده است. سینما در طول این سال‌ها مسیر پر فراز و نشیبی را پیموده و البته همچنان پابه‌پای تلویزیون پیش آمده است. تلویزیون در طول این سال‌ها تلاش کرده پشت و پناه این سینما باشد؛ سینمایی که با تغییر هر مدیر سینمایی به سمتی غلتید و پیش رفت. در حالی که خبر می‌رسد برخی از بزرگ‌ترین صنعت‌های سینما‌ی دنیا مثل فرانسه و ایتالیا در آستانه ورشکستگی قرار دارد و روزهای چندان خوبی را نمی‌گذراند، سینمای ما همچنان به جلو می‌رود و تلاش می‌کند که افق‌های تازه‌تری را برابر خود بگشاید و این اتفاق بی‌حضور یار پرتوانی چون صدا و سیما میسر نبوده است.

به نظر می‌رسد سینمای ما بیش از آن‌که در نوشته‌ها و سخنان این و آن آورده می​شود به پویایی سینما کمک کرده است. نگاهی به آمار فروش فیلم‌هایی که مجالی برای تبلیغ از رسانه تلویزیون یافته است ما را به این مهم می‌رساند که تلویزیون نقشی حیاتی و تعیین‌کننده در بقای سینمای ما داشته است تا آنجا که به جرات می‌شود گفت رونق دوباره گیشه سینماها فقط به لطف مساعدت صدا و سیما بوده است. (مهدی غلامحیدری/ ضمیمه قاب کوچک)