پیکان جوانان

به همه این فعل‌ها باید «فوتبال بازی کرده‌ای» را هم اضافه کنم. انگار همین دیروز بود که بهمن هدایتی نگاهی به راست و چپ تحریریه انداخت و اسم شش نفر را روی یک برگه نوشت و گفت: «پنجشنبه همه‌تون بیان زمین چمن کارگران. اسم تیممون هم شد پیکان جوانان». وقتی برایش توضیح دادم که ما چند نفر سال‌هاست پایمان به توپ نخورده با یک جمله کلیدی مرا قانع کرد. اعضای تیم که خبرنگاران و دبیران محترم بودند، هرکدام بهانه‌ای برای نیامدن داشتند، اما با جمله کلیدی بهمن قانع شدند که شورت و پیراهن منقش به آرم «جام‌جم» را به تن کنند و روانه مستطیل سبز شوند. مشکل خود من این بود که اولا بدون عینک توپ را نمی‌دیدم و ثانیا از شوت‌های محکم می‌ترسیدم و جاخالی می‌دادم. بقیه فوتبالیست‌هایمان هم مشکلاتی کمابیش مشابه داشتند.

سوت پایان بازی را که زدند سیل پیامک و زنگ‌های بچه‌های تحریریه شروع شد که همگی می‌خواستند بدانند تیمشان چه دسته گلی به آب داده است. ما به خاطر جمله کلیدی «بهمن» به زمین آمده بودیم؛ ولی دیگران داستان را خیلی جدی گرفتند. بعدازظهر ماجرا به شبکه‌های اجتماعی هم کشیده شد و سردبیر همیشه آنلاین روزنامه نوشت: «خبر را شنیدم، انتظار باخت این تیم را داشتم؛ ولی نه با چنین نتیجه‌ای.»جمله کلیدی بهمن را نگه داشتم برای آخر مطلب. کسی معنای این جمله را می‌داند که بهمن را بشناسد و بداند برای او هیچ چیز بااهمیتی در زندگی وجود ندارد. وقتی برای او دلایلمان را آوردیم ،گفت: «اینا مهم نیست... به این فکر کنین که همه‌اش یه روزی خاطره می‌شه».

احسان رحیم‌زاده / خبرنگار سابق جام جم