داوری در هیات زمان!

پیش از شروع جشنواره و با توجه به نام‌های بزرگ، خیلی‌ها تصور می‌کردند که هیات داوران کار دشواری در بررسی و قضاوت فیلم‌ها دارند و پیش‌بینی می‌شد اعضای هیات داوران شاید شیوه هیات انتخاب جشنواره را در پیش بگیرند و با مصلحت‌اندیشی سعی در راضی کردن همه کارگردان‌ های چهره داشته باشند؛ یعنی گمان اولیه این‌گونه بود که کیفیت فیلم‌ها، این مسیر و شیوه ناگزیر را به داوران تحمیل خواهد کرد و آنها برای معرفی و برگزیدن تنها یکی‌دو فیلم به عنوان فاتحی بلامنازع دچار مشکل خواهند شد و تعداد فیلم‌های خوب به اندازه‌ای هست که آنها چاره‌ای جز تقسیم جوایز بین آثار خوب ندارند ولی با شرایط ناامیدکننده بسیاری از فیلم‌هایی که امید فراوانی به آنها و سازندگان‌شان می‌رفت، به نظر می‌رسد هیات داوران کار بمراتب راحت‌تری دارد، چون تعداد فیلم‌های شاخص به‌قدری نیست که آنها را در منگنه انتخاب‌هایی حساس و خطیر قرار دهد.

این وضع هم در بخش اصلی جشنواره یعنی سودای سیمرغ به چشم می‌خورد و هم در بخش فیلمسازان فیلم اولی موسوم به نگاه نو.

با این شرایط فقط می‌ماند شهامت داوران در اعلام آرای نهایی و این‌که آنها با در نظر گرفتن کیفیت واقعی فیلم‌ها و بی‌توجه به نام‌ها، فیلم‌ها و آثار برگزیده را معرفی کنند.

امیدواریم داوران محترم جشنواره ملاحظات و تعارف‌های مرسوم و پیشتر امتحان‌شده را کنار بگذارند و نتایج نهایی آنها حرکتی مبتنی بر دلجویی و رضایتمندی چهره‌ها نباشد.

مورد دیگر جو ایجاد شده برای برخی از فیلم‌ها و کارگردان‌هاست؛ بعضی از فیلم‌ها و بازیگران از سوی موج مثبت تماشاگران و منتقدان حمایت می‌شوند و برخی نیز با نگاه منفی و بدبینانه مخاطبان رانده می‌شوند.

داوران محترم بهتر از هرکسی می‌دانند که نباید تحت تاثیر هیچ‌کدام از دو موج ایجاد شده قرار بگیرند و انتخاب‌هایی منصفانه و عادلانه داشته باشند.

ضمن خسته نباشید به آقایان کیانوش عیاری، هوشنگ گلمکانی، فرهاد توحیدی، مجتبی راعی، محمد داوودی، محسن شاه‌ابراهیمی، پرویز شهبازی و فرامرز قریبیان توقع داریم قضاوتی از آنها ببینیم که آکنده از عدالت و انصاف باشد و به قول بامداد شاعر امیدواریم «داوری آن سوی در بنشسته باشد که ذاتش درایت و انصاف باشد و هیاتش زمان!» به‌هر حال تدبیر و امید و مصلحت‌ اندیشی و دلجویی هیات انتخاب که دردی از ضعف فیلم‌ها دوا نکرد و باعث شد تا در مواردی فیلم‌هایی به بخش مسابقه راه پیدا کنند که سطح بسیار نازلی داشتند.

هر چند نیک می‌دانیم که اگر هرکدام از این فیلم‌ها و کارگردان‌ها انتخاب نمی‌شدند، باز خودمان نخستین کسانی بودیم که به نبودن این نام‌ها و فیلم‌ها معترض می‌شدیم. کلا آدم‌های عجیبی هستیم ما.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر