ظرفیت‌هایی که مغفول مانده است

خودتحریمی که از یکسری پیش‌داوری‌ها و انگاره‌های فرهنگی و ذهنی نادرست و حتی سهل‌ انگارانه ناشی شده است.

بارزترین نمونه این قضاوت، وجود این تلقی است که گرفتن وکیل برای رفع تحریم‌های غرب، بی‌فایده و «پول‌دور ریختن» است.

چرا که غرب آن‌قدر قوی و تحریم‌ها آ‌ن‌قدر دارای پشتوانه قانونی، حقوقی و سیاسی هستند که به مبارزه رفتن با آنها بی‌فایده است لذا باید به این امید نشست که به هر حال از طریق مذاکرات سیاسی و راه‌های دیگر فرجی حاصل شود و خود تحریم‌کنندگان با دست و اراده خودشان این تحریم‌ها را بردارند.

در بیانی صریح و البته تلخ، این تلقی از یک الگوی ذهنی ناشی شده که کمبود اعتماد به نفس آمیخته با سهل‌انگاری و حتی تنبلی ویژگی بارز آن است.

براساس این تلقی، انگار ایران دست و پا بسته است و هیچ راه و امکانی برای مبارزه منطقی، مستدل و حقوقی با تحریم‌کنندگان ندارد.

حال آن که تجربه موفق بانک‌های ایرانی که طی چند ماه اخیر موفق به ابطال تحریم‌ها علیه خود شدند و اکنون کشتیرانی جمهوری اسلامی، سند محکمی بر بی‌پایه بودن این تلقی است.

چرا که آنان با تکیه بر مشورت‌های حقوقی و وکلای مجرب داخلی و خارجی، چندین و چندبار لایحه حقوقی دادند و حتی چند بار هم به بن‌بست خوردند، اما سرانجام مزد تلاش و پیگیری خود راگرفتند و علاوه بر رفع تحریم، اکنون می‌توانند خسارت‌های وارده را نیز مطالبه کنند.

این چنین است که باید به مدیران دولتی و خصوصی مصرانه پیشنهاد کرد با استفاده از تجربیات شرکت‌های رفع تحریم شده، و مکاشفه ظرفیت‌ها و امکانات حقوقی کشورهای تحریم‌کننده و در نهایت با پشتکار و جدیت، به پیگیری حقوقی دلایل تحریم خود پرداخته و آن را ابطال کنند.

همچنین به نظر می‌رسد کمک فکری و حتی مادی نهاد ریاست‌جمهوری و بخش حقوقی آن به شرکت‌ها و مجموعه‌های تحریم شده، قدمی موثر در این راستا محسوب شود.

سید علی دوستی موسوی - دبیر گروه اقتصاد