کلنگ بالای سر ساختمان هنر

شهر، همواره زنده است؛ سراسر خاطره است، خاطرات تلخ و شیرین چندین و چند نسل از گذشته تا به امروز. جنس شهر از سنگ و سیمان و فلز نیست، شهر روح و جان دارد.

گوشه‌گوشه شهر یادآور خاطراتی است که حس همبستگی و تعلق اجتماعی را در میان شهروندانش زنده می‌کند.شهر آینه‌ای است که آثار متنوع مردم، تاریخ و فرهنگ و تمدن بشری را به نمایش می‌گذارد.‏

هویتی دارد که مردمانش عرق و تعصب خود را از آن می‌گیرند.

هویتی که البته این روزها زیر بار آلودگی‌ها، دغدغه‌ها، بی‌توجهی‌ها و بی‌مسئولیتی‌ها در حال گم شدن است. این روزها چهره شهرها بسرعت در حال تغییر و دگرگونی است.

تغییراتی که گویی راه گریزی از آن نیست. در هر گوشه شهرها فقط برج‌ها و ساختمان‌های غول‌پیکر است که فخرفروشانه رخ می‌نماید.

از هر گوشه شهر فقط صدای مهیب فروپاشی ساختمان‌هایی به گوش می‌رسد که روزگاری زینت‌بخش شهرها بوده‌اند.

خانه‌هایی گرم و صمیمی که خاطرات شیرین بسیاری را در قلب و دلشان به یادگار نگاه داشته‌اند و اکنون جای خود را به برج‌هایی زمخت و سیمانی می‌دهند. در این میان، اما آنچه بیش از همه نادیده گرفته می‌شود هویت و معماری شهرهاست که دیگر هیچ نشانی از گذشته ندارد. ساختمان‌های جدیدی که هر روزه از گوشه و کنار شهرها سر بر‌می‌آورند، نه‌تنها چهره ظاهری شهر را دگرگون می‌کنند که هویت و تاریخ آن را نیز زیر سوال می‌برند.

اکنون گویی نوبت به کارگاه هنر یکی از ساختمان‌های قدیمی و هنری شهر تهران با قدمتی بیش از 60 سال رسیده که جایش را به برجی دیگر بسپارد.

این مکان هنری که روزگاری نه‌چندان دور استادانی چون زنده‌یاد پرویز مشکاتیان، شهلا حبیبی، یدالله کابلی، شجاع‌الدین شهابی، یونس فیاض، جعفر نگارنده، حمید شانس، منصور دولو و بسیاری دیگر از بزرگان هنر در آن تدریس می‌کردند، اکنون به یک پیمانکار ساختمانی تحویل داده شده تا برجی دیگر به برج‌های تهران اضافه شده و ساختمانی با قدمت شصت ساله از بین برود.

ای کاش می‌شد شهرهایمان یادگار و خاطره مشترکی بماند در دل‌های نسل آینده تا گاه‌گداری که از گوشه کنار آن می‌گذرند به یاد هویت و تمدن چند هزار ساله‌شان بر خود و میهن‌شان ببالند.

عرفان جلالی ‌- جام‌جم