فیلم قندپهلو

البته از سینمایی که سردمداران و اهالی‌اش این‌چنین شمشیر را از رو برای یکدیگر بسته‌اند، انتظار خروجی چندان فرح‌انگیزی هم نمی‌رود.

کسی منکر لزوم وجود فیلم‌های ارزشمند اندیشمندانه، واقع‌بینانه و حتی تلخ‌اندیشانه در سینما نیست و تولید آثاری که مخاطب را به تامل و تعمق وا دارد، بخشی از وظیفه همیشگی سینماست.

مرور فضا و داستان فیلم‌های اکران عیدفطر نشان می‌دهد نشاط از سینمای ایران رخت بربسته و تماشاگران مدت‌هاست که به معنای واقعی کلمه و از ته دل به فیلم‌ها نخندیده‌اند و شادمانه از تماشای آثار لذت نبرده‌اند.

خنده‌ای هم اگر بوده و هست بیشتر از سر تمسخر و ضعف‌های فاحش و آشکار فیلم‌های شبه کمدی است.

این نکته البته به معنای بی‌توجهی به ارزش‌های بارز آثار اکران عیدفطر نیست، اما حجم غم و اندوه موجود در فیلم‌های «هیس...‌دخترها فریاد نمی‌زنند»، «دهلیز»، «فرزند چهارم» و «هیچ کجا، هیچ کس» این شائبه را به وجود می‌آورد که سینمای ما به تن‌پوش عزا بیشتر خشنود و راضی است تا جامه نشاط و شادمانی، آن هم در زمان عیدفطر و روزهای پس از آن که مردم به شادابی نیاز بیشتری دارند.

تنها‌ فیلم کمدی این ایام «جابه‌جا» هم فیلمی است در راستای خیل عظیم نمونه‌های اخیری که از تعاریف استاندارد فیلم کمدی فاصله بسیار دارد.

این مساله به حالا و عید فطر محدود نمی‌شود، بلکه فضای بیشتر فیلم‌های اکران نوروز امسال هم رنگ‌و‌بوی چندان مسرت‌بخشی نداشت و تماشاگران اغلب با چشمانی اشکبار و اعصابی در هم ریخته سالن‌های سینما را ترک کردند.

فیلم‌های هر نوبت اکران ما مانند چای تلخی است که با نگاهی خوشبینانه قندپهلو می‌نامیمش و شیرینی اندک قندش نقش زیادی در کاهش تلخی آن نخواهد داشت.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر