میرزا کوچک‌خان سینما

مردی با مو و ریش بلند که بی‌شباهت به میرزا کوچک‌خان نبوده و بینی بزرگ و کشیده‌اش طنز نهفته در کلامش را مضاعف کرده است.

روابط عمومی قوی و حاضرجواب بودنش، از او یک شومن هم ساخته، کسی که در مراسم‌ مختلف فرهنگی، هنری همیشه حرف یا متلکی دارد که بعضی را بخنداند و بعضی را عصبانی کند.

هر چند در نگاه اول، چهره اخمو و رفتار خشکی دارد، اما سرشار از عشق به مردم و زندگی است.

عظیمی؛ کارگردان انیمیشن، کاریکاتوریست، نقاش، مجسمه‌ساز، فیلمنامه‌نویس، تصویرساز، مجری، داور است و از همه هنرهای دنیا فقط از هنر آشپزی بهره‌ای نبرده است. این کارگردان آن‌قدر خودش، حرف برای گفتن و پیچیدگی برای کندوکاو دارد که شاید بیشتر بخواهید از او بدانید تا اثرش.

خودش معتقد است که هر آنچه در هنرش عرضه می‌کند برای مردم است و فقط و فقط فیلم می‌سازد تا مردم دوست داشته باشند و از اداهای روشنفکری دوری می‌کند. قاعدتا هم باید خالق شخصیت‌هایی چون بابا برقی، سیاه ساکتی، غلام تکثیر و داوود خطر آن‌قدر به مردم نزدیک باشد تا تکه کلام و منش‌شان را دریابد.

عظیمی می‌گوید از پایین شهر تا بالای شهر دوست و رفیق دارد و آن‌قدر میان مردم زندگی کرده که نیازی به مشاور و کارشناس برای یافتن مشکلات و معضلاتشان ندارد.

بهرام عظیمی این بار، پا فراتر از امروز نهاده و تهران را در سال 1500 تصویر کرده است، تهرانی که پیکان و ترافیک دارد و مردم برای خوردن آبگوشت از گوشت‌کوب برقی استفاده می‌کنند. با این کارگردان سینما، گفت‌و‌گوی جذاب و پر افت و خیزی داشتیم که بزودی آن را خواهید خواند.

آزاده کریمی - گروه فرهنگ و هنر