شنیدن صداهای مختلف

ـ آیا رسانه ملی برای نمایش چندصدایی این مناظره‌ها را دنبال می‌کند؟

ـ آیا رسانه ملی با نگاه ابزاری به امر انتخابات ریاست‌جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا در خرداد 92 این مناظره‌ها را برگزار می‌کند؟

ـ آیا این برنامه‌ها در حمایت یا انتقاد از دولت است؟

ـ آیا حضور چهره‌ها و گرایش‌های سیاسی مختلف موجب بازپس‌گیری مجدد قدرت نمی‌شود؟

ـ نسبت این مناظره‌ها با حوادث انتخابات 88 و جریان فتنه چیست؟

پاسخ کوتاه به این پرسش‌ها آن است که این مناظره‌ها نه برای تطهیر جریان فتنه و نه علیه دولت و نه نگاه صرفا انتخاباتی است، چرا که تکلیف سران و حامیان فتنه روشن است و آنان در نزد ملت انقلابی ایران محکوم و جایگاهی ندارند یا درباره دولت کنونی با وجود برخی اشکالات و انتقادهای وارده، اما آیا می‌شود انصاف و وجدان را نادیده گرفت و این همه خدمات و سازندگی و آبادانی آن را ندید؟

و از همه مهم‌تر رویکرد رسانه ملی در حمایت از دولت و انتقاد جدی از جریان فتنه چیزی نیست که نیاز به اثبات و بیان دلایل باشد، عملکرد رسانه ملی بهترین گواه بر آن است.

پس باید صبوری پیشه کرد، سقف تحمل و مدارای جامعه را بالا برد. تضارب آراء و تکثر دیدگاه‌ها در مناظره‌ها را به مثابه نان شب جامعه امروز کشور بدانیم.

گذشت 33 سال از حیات طیبه انقلاب اسلامی و آمد و شد دولت‌ها و فراز و فرود جریانات و گرایش‌های سیاسی مختلف که همه برخوردار از آرای مردم بوده‌اند نشان داد که اداره کشوری بزرگ چون ایران با یک جناح، سلیقه و تفکر خاص امکان‌پذیر نیست. کشور با این همه سرمایه‌های بزرگ اجتماعی، نخبگان، منابع و ظرفیت‌های خدادادی و این مردم آگاه، محتاج عملی شدن شعار همه با هم است.

مناظره‌ها، حرف‌های درگوشی و زیرزمینی را علنی می‌کند، آزادی بیان و مردم‌سالاری دینی را به رخ جهانیان می‌کشاند، از گسترش شایعات و بی‌اعتمادی جلوگیری می‌کند، مانع خمودگی و ناامیدی جوانان در بیان عقاید و دیدگاه‌های خود در مجامع و دانشگاه‌ها می‌شود، گفتمان امید، آگاهی و پیشرفت محتاج مناظره‌ها و تضارب آراست.

با مناظره‌ها می‌توان کشور را از پوپولیسم و عوامگرایی و شعارزدگی نجات داد و به سمت برنامه‌ریزی و قانونگرایی سوق داد. اگر نهادهای پاسخگو می‌خواهیم و ملتی پرسشگر و رسانه‌های بیدار، در پرتو مناظره‌ها امکانپذیر است.

رسانه ملی نه عقد اخوت با جناح، حزب یا گرایش سیاسی خاصی بسته است و نه نگاه ابزاری به مناظره‌ها دارد. مناظره‌ها به مثابه یک راهبرد در رسانه است؛ مشروط بر آن که نخبگان، اصحاب مطبوعات، رسانه‌ها، نهادهای قدرت و جریانات و گرایش‌های سیاسی همدلانه از آن حمایت کنند.

این حمایت با نقد دلسوزانه و مشفقانه، نه تخریب و سیاه‌نمایی، رعایت ادب و آداب مناظره، پرهیز از بی‌اخلاقی و توهین، رعایت ضوابط و مقررات برنامه‌ها میسر است. بی‌تردید مخالفان بی‌دلیل مناظره‌ها همان تمامیت‌خواهان و انحصارطلبانی هستند که برخی به نام حمایت از دولت، برخی در قالب محکوم کردن جریان فتنه و نیز برخی بهانه‌های واهی به دنبال حاشیه‌ امن برای یکصدایی و حضور مستمر خودشان در قدرت هستند.

بزرگان گفته‌اند: خاموشی بزرگ‌ترین اعتراض و صدای مخالف است. در یک جامعه مردم‌سالار دینی که انتخابات و همه‌پرسی و آرای مردم را شرط واجب در اداره امور برشمرده است، شنیدن صداهای مختلف یک ضرورت است و امروز رسانه ملی پرچمدار آن است.

دکتر علی دارابی - معاون سیما