جای خالی گفت‌و‌گوهای خانوادگی

بدون این‌که بخواهیم دنبال مقصر این حادثه بگردیم یا در مقام قضاوت بنشینیم، وقوع چنین اتفاق تکان‌دهنده‌ای نشان می‌دهد که در بسیاری از خانواده‌های ایرانی، راه‌حل رفع مشکلات از کانال گفت‌وگوهای خانوادگی نمی‌گذرد.

البته شاید برخی‌دلیل چنین رخدادهایی را به «شکاف نسل‌ها» نسبت دهند، ولی به نظر می‌رسد وقتی نوجوانی نمی‌تواند با پدرش راحت صحبت کند، ریشه این مشکل، بیشتر از آن که به ماهیت نسل‌ها ربط داشته باشد به نهادینه نشدن فرهنگ گفت‌و‌گو ارتباط دارد.

یعنی اگر به مرحله‌ای می‌رسیدیم که والدین و فرزندان یاد می‌گرفتند همواره در شرایطی آرام و دوستانه، دغدغه‌هایشان را بدون واهمه مطرح کرده و چالش‌های خانوادگی را با تعامل و تبادل نظر حل کنند، آنگاه شاید دیگر هیچ نوجوانی به دلیل درک نشدن از سوی والدین، دست به خودکشی نمی‌زد.

از سوی دیگر، هنوز هم بسیاری از خانواده‌های ایرانی از مراجعه به دفاتر مشاوره‌های خانوادگی امتناع می‌کنند، در حالی که حضور مستمر مشاوره‌های علمی در زندگی‌های خانوادگی، براحتی می‌تواند بسیاری از مشکلات کانون خانواده‌ها را حل کرده و از بحرانی شدن اختلاف‌های فرزندان و والدین جلوگیری کند.

به هر حال واضح است که این‌گونه واکنش‌های هیجانی فرزندان در برابر مشکلات خانوادگی می‌تواند از طرف والدین و جامعه مدیریت شود، ولی اگر نمی‌توانیم از بروز این‌گونه حوادث جلوگیری کنیم، بی‌گمان باید ریشه این جریان را در ضعف آموزش نهادهای فرهنگ‌ساز جستجو کرد.

امین جلالوند ‌- ‌گروه جامعه