با مراسم استقبال مخالفم

معلوم بود چین در جام پارس با تیم ملی اصلی خود شرکت نکرده بود و تنها تالوکاران اصلی خود به همراه چند سانداکار اصلی‌اش را به ایران آورده بود. البته چینی‌ها را در همه حال نمی‌توان دست‌کم گرفت چون نفرات اول تا سوم این کشور در یک سطح ممتاز قرار دارند.

البته نمی‌دانم شرایط و برنامه‌ریزی مسابقه‌ها به چه صورتی بود که در جدول مسابقه‌ها حتی با کسب دو پیروزی هم می‌شد به مدال طلا رسید، در حالی‌که در بازی‌های آسیایی یا قهرمانی جهان، باید برای رسیدن به طلا، چند پیروزی پیاپی به دست می‌آوردیم. البته این نکته را هم نباید نادیده گرفت که حریفان چینی، ویتنامی و کره‌ای حاضر در این مسابقه‌ها واقعا در کلاس و کیفیتی بسیار بالا بودند، ولی سایر کشورهای شرکت‌کننده بازیکنانی در حد رقابت با ملی‌پوشان ایرانی در اختیار نداشتند.

همان‌طور که اشاره شد این نخستین تجربه من در قهرمانی آسیا بود. من در دور نخست با قرعه استراحت رو‌به‌رو شدم. در دور دوم در حالی با حریف قزاق رو‌به‌رو شدم که حین گرم کردن، آسیب‌دیدگی کهنه کمرم عود کرد و تشدید شد طوری که حتی راه رفتن را برایم مشکل کرده بود، با این حال در مسابقه حاضر شدم و به هر شکلی بود حریف قزاق که مثل سایر قزاق‌ها از ضربات دست و بوکس خوبی برخوردار بود، پشت سر گذاشتم تا در فینال با شرکت‌کننده کره‌ای رو‌به‌رو شوم. البته با استفاده از داروهای مسکن و فاصله دو روزه‌ای که تا دیدار فینال وجود داشت توانستم به آنالیز کاملی از حریف خود برسم و ضربات بسیار خوب دست و پای او را شناسایی کنم تا با لطف خدا صاحب مدال طلا شوم.

سال‌های گذشته به من ثابت شد مسئولان محترم استان ما ورزشکاران و قهرمانان رشته‌های مختلف را به یک دیده نگاه نمی‌کنند. به خاطر این‌که این حس تبعیض، آزاردهندگی بیشتری پیدا نکند خواستم مراسمی در کار نباشد.

بله، خوشبختانه اردیبهشت امسال این پاداش وزارت ورزش را دریافت کردم، ولی همان‌طور که عرض کردم متاسفانه مسئولان استانی ما علاقه‌مند به بسیاری از رشته‌های ورزشی نیستند.

ظاهرا 50 سکه.

چون وجه مالی سکه را بر مبنای هر سکه 570 هزار تومان، یعنی جمعا به مبلغ 27 میلیون تومان دریافت کردم که البته واقعا جای تشکر و قدردانی دارد.