موادمخدر؛ نقطه پایان رفاقت قدیمی

تو و پرویز چه مدتی بود که با هم دوست بودید؟

خیلی سال بود که با هم بودیم. او از برادر به من نزدیک‌تر بود.

توهم شیشه باعث شد دست به این‌کار بزنم.

با هم شیشه کشیده‌ بودیم و من دچار توهم ناشی از آن شده‌ بودم و فکر می‌کردم پرویز می‌خواهد مرا بکشد.

بله، مواد می‌کشیدیم. سال‌ها بود که مواد می‌زدیم، اما از وقتی شیشه می‌کشیدم خیلی توهم می‌زدم.

بیشتر اوقات در خانه پرویز. اما گاهی هم که زن و بچه من نبودند در خانه من مواد مصرف می‌کردیم.

سه نفر بودیم که مواد می‌کشیدیم، اما درزمان حادثه نفر سوم رفته‌ بود و من و پرویز تنها بودیم.

فکر می‌کردم پرویز می‌خواهد مرا بکشد. وقتی چاقو را در کمر او دیدم مطمئن شدم جانم در خطر است. به همین علت قبل از این‌که او کاری بکند، من زدمش.

دسته کلنگی آن اطراف بود که برداشتم و به سر پرویز کوبیدم.

نه، این‌طور نیست.

نه، قبول ندارم.

من ترسیده ‌بودم و اصلا نمی‌دانستم باید در بازجویی‌ها چه بگویم. هرچه از من می‌پرسیدند حرف پلیس را تایید می‌کردم. وقتی مواد کشیدیم حمید گفت با ماشین پرویز بیرون می‌رود تا سیگار بخرد. من هم داشتم آماده می‌شدم تا دوباره شیشه بکشم که چاقوی پرویز را دیدم و ترسیدم و او را زدم.

پرویز پیش زن و بچه‌اش مواد نمی‌کشید و برای این‌که مواد مصرف کند خانه‌ای اجاره کرده‌ بود و مجردی در آنجا زندگی می‌کرد. ما هم گاهی با او در خانه‌اش مواد می‌کشیدیم.

او را غافلگیر کردم. به پشتی تکیه داده‌ بود. در یک لحظه دسته کلنگ را بلند کردم و به سرش کوبیدم. وقتی بدنش شل شد ضربات بعدی را زدم. جوری او را غافلگیر کردم که نتوانست واکنشی از خودش نشان دهد.

بعد از قتل، حمید رسید و گفت چرا این‌کار را کردی. اصلا نمی‌دانستم باید چه جوابی بدهم. گفتم پرویز می‌خواست مرا بکشد. بعد هم مدارک ماشین را برداشتیم و فرار کردیم.

نمی‌دانم. شاید به این خاطر که اگر پلیس ما را دستگیر کرد به سرقتی بودن ماشین شک نکند.

نه. من دچار توهم بودم.

نمی‌دانم چه بگویم.البته این‌که فرار کنیم پیشنهاد حمید بود.

حمید گفت بهتراست این‌کار را بکنیم و پولی به دست بیاوریم و مواد بکشیم.

از طریق ماشین. حمید ماشین را به صورت قولنامه‌ای فروخته بود و ما از این طریق شناسایی و بازداشت شدیم.

او را در خانه‌اش رها کردیم.پسرش بعد از چند روز به دنبال پدر رفته‌ بود و او را در خانه پیدا کرده‌ بود و بعد هم که از طریق ماشین ما را شناسایی و بازداشت کردند.

بله. چند بار به‌خاطر سرقت و دعوا بازداشت شده بودم.

فکر نمی‌کردم بازداشت شوم. فکر می‌کردم نقشه‌ام بی‌نقص است و ما می‌توانیم فرار کنیم.

بله. یک دختر پنج ساله دارم که همه زندگی من است.

بله. قبول دارم اشتباه کردم.

خانواده‌ام خیلی تلاش کردند. مادر و همسرم مرتب مقابل خانه آنها می‌رفتند و التماس می‌کردند. خدا را شکر آنها خیلی آدم‌های خوبی هستند و مرا بخشیدند.

پرویز مرد ثروتمندی نبود.راستش ما هرچه داشتیم مواد می‌کشیدیم و هردو‌ خیلی به فکر زن و زندگی​مان نبودیم. با این حال من خانه‌ای داشتم و به همسرم وکالت دادم آن را فروخت و پول دیه را داد. همسر پرویز و بچه‌هایش هم رضایت دادند. البته پول درخواستی آنها بیشتر از پول خانه‌ای بود که من داشتم.

مادرم هم هرچه داشت فروخت. با این حال ما خیلی از آنها تشکر می‌کنیم که رضایت دادند و من توانستم از اعدام نجات پیدا کنم. حقشان بود این پول را بگیرند. هرچقدر هم بتوانم به آنها کمک می‌کنم تا بتوانند دوباره روی پای خودشان بایستند و از نظر مالی تامین شوند.

از قضات درخواست کردم به من تخفیف بدهند تا بتوانم زندگی‌ام را دوباره بسازم. من خیلی نگران همسر و دخترم هستم.‌ آنها لیاقت یک زندگی خوب را دارند، اما با کارم زندگی​شان را نابود کردم. امیدوارم حکمی که می‌دهند زیاد سنگین نباشد تا بتوانم زودتر آزاد شوم و دوباره کار کنم تا زندگی آنها تامین شود.

قول می‌دهم این‌کار را نکنم. هر تضمینی که بخواهند می‌دهم. هرکاری بخواهند انجام می‌دهم. من در زندان قرآن خواندن و نماز خواندن را یاد گرفتم. به خداوند توکل کردم و از او کمک خواستم. حالا هم توکلم به خداست. من فکر می‌کنم بتوانم زندگی‌خوبی برای خانواده‌ام درست کنم. عاقل شدم و دیگر خطا نمی‌کنم.

دوستان ناباب را کنار گذاشتم و دیگر مواد نمی‌کشم. نماز می‌خوانم و در سختی‌ها از خودم ضعف نشان نمی‌دهم. سعی می‌کنم شغل شرافتمندی یاد بگیرم و کار کنم. در کارگاه‌های مهارت‌یابی زندان شرکت کردم وکار یاد گرفتم. فکر می‌کنم وقتی از زندان بیرون بیایم بتوانم شغلی برای خودم دست و پا کنم و خانواده‌ام را از این بدبختی نجات دهم.

مرجان لقایی