مصر در اندیشه بازنگری در قرارداد کمپ دیوید

حکومت، یک حکومت است و یک رئیس باید داشته باشد نه دوتا. کشور یک نهاد قانونگذاری و یک دولت دارد نه دوتا.

انقلابی که 25 ژانویه اتفاق افتاد حکومت دیکتاتوری را به یک حکومت دموکراتیک تبدیل کرد، اما این دولت دموکراتیک چندان هم از ارتش فاصله نخواهد گرفت. ارتش مصر بخش اصلی و لازم دولت است و نباید صحبت از خلاصی از دست ارتش کرد؛ ابدا. آنها راه خودشان به عنوان یکی از ارگان‌های مهم مصر را پی خواهند گرفت و نباید همانند آنچه شما مطرح می‌کنید یعنی با پیش‌زمینه‌ای تحریک‌آمیز و در مقایسه با اندونزی و کشورهای آمریکای لاتین مطرح شود. ما از این مرحله گذر کرده و در حال گذار به روندی دموکراتیک هستیم، نه حاکمیت نظامیان. ارتش، نیروی دفاعی مصر و ضامن ثبات در هر کشوری است. بنابراین ما به رابطه ارتش و دولت و ملت از زاویه‌ای مثبت می‌نگریم، نه به شیوه‌ای منفی و تحریک‌آمیز.

اولا آنچه اکنون در حال اجراست معاهده کمپ دیوید نیست که روی کاغذ آمد. آنچه روابط میان مصر و اسرائیل را تعیین می‌کند قرارداد امضاشده میان دو کشور در سال 1979 است و به باور من ما باید به این قرارداد وفادار باشیم. ما تمام توافقات بین‌المللی و قراردادها را زمانی اجرا می‌کنیم که طرف مقابل هم به آنها وفادار باشد. لذا با توجه به چارچوب امنیتی در صحرای سینا این قرارداد باید دوباره تجدید شود. متاسفانه این توافقنامه به شکل فعلی‌اش منجر به ناتوانی دولت مصر در اجرای قانون در سینا و در مرز شده است. مصر به عنوان یک دولت مستقل باید قادر به تامین امنیت کامل مرزهایش باشد.

ما باید قیمت را بر اساس نرخ‌های جهانی تنظیم کنیم. این مساله تنها به اسرائیل مربوط نمی‌شود و ما به اردن هم گاز صادر می‌کنیم. تعیین قیمت براساس نرخ‌های جهانی مربوط به منافع ملی ماست و قیمت‌ها امروز بسیار بیشتر از مبالغ توافق شده قبلی است.

اجازه بدهید به شما بگویم که نگرانی، بخشی از سیاست است بخصوص در دوره بحرانی شبیه به این دوران. به هر حال ما راه دموکراتیک را ادامه خواهیم داد. این مجلس از طریق مردم سالاری شکل گرفته است، بنابراین نمی‌توانید خواهان دموکراسی باشید و نتایجش را رد کنید. ما باید درباره این‌که روال کارمان چگونه باشد و نحوه تعامل با این نتایج، تصمیم‌گیری کنیم و این چیزی است که دلمشغولی من است. با اسلامگراها بر سر چه چیزی باید تعامل کنیم؟ ما اکنون در شرایط عادی بسر نمی‌بریم که بتوانیم سیاست بازی کنیم با وجود این می‌توان بدنبال مشارکت و همکاری با پارلمان بود.

سیاست خارجی مصر از چند سال گذشته تاکنون در حال زوال و اضمحلال بوده است. این سیاست باید برای ایفای نقش واقعی و مناسبش بازسازی شود. جهان عرب باید توسط خود اعراب رهبری شود و مصر به عنوان بزرگ‌ترین کشور عربی باید نقش محوری داشته باشد. چنین امری شیوه نوینی از مدیریت و رهبری در قرن 21 را می‌طلبد، اما اگر پیشرفت تکنولوژیکی و برنامه توسعه واقعی نداشته باشید، نمی‌توانید رهبری را بر عهده بگیرید.

آنچه روی داد طبیعی نبود. شهری، تیم فوتبال دارد و این که تیمش برنده می‌شود چرا باید این بی‌نظمی‌ رخ‌بدهد؟ مردم بعد از پیروزی تیم‌شان باید جشن بگیرند نه همدیگر را بکشند. جدا از تئوری توطئه، تحریک سیاسی هم وجود داشته و تصمیم به ایجاد بی‌نظمی‌گرفته شده بود. 74 کشته و صدها نفر مجروح در یک رخداد ورزشی با عقل جور در‌نمی‌آید. به هر حال هر اسمی ‌که روی این وقایع بگذاریم یک نکته روشن است و آن این که گروهی در مصر وجود دارد که بی‌نظمی ‌را ترغیب و تشجیع می‌کند. حوادث خشونت‌آمیزی در ساختمان تلویزیون دولتی مصر، خیابان محمد محمود، خیابان پارلمان و پورت سعید اتفاق افتاده است و بعد هم بیشترین درگیری‌های اخیر دوباره در خیابان محمد محمود رخ داده است. حوادثی که نه تحقیقات درستی درباره آنها انجام شده و نه گزارش و نتایج روشنی داشته است. جلوی چنین وضعی را باید گرفت. خانواده‌های قربانیان به دنبال پاسخ هستند و ما می‌خواهیم بدانیم چه اتفاقی افتاده است.

به نظر من انقلابیون، مسوول اتفاقات اخیر نیستند. کسانی برای ایجاد اغتشاش در صف نیروهای انقلاب نفوذ کرده‌اند. در تلویزیون مردمی ‌را دیدم که از ساختمان اداره مالیات بالا رفته و قصد آتش‌زدن آنجا را داشتند. این انقلابیگری نیست، بی‌نظمی‌ است. با اغتشاشگران با قدرت کامل باید برخورد کرد و دولت باید دست به تعقیب آنها بزند. کاربرد گلوله‌های واقعی و کشتن از جانب دولت قابل قبول نیست، اما دولت به هر حال باید با قدرت تمام مسببان را پای میز محاکمه بکشاند.