ای‌کاش کسی مانع اشتباه من می‌شد

در این سن ‌و سال تحمل زندان سخت نیست؟

به هر حال چاره‌ای ندارم. باید زندان را تحمل کنم.

اصلا نمی‌خواستم این‌کار را بکنم، نمی‌دانم چرا چنین کاری کردم. من در این سال‌ها خیلی سالم زندگی کردم.

من با پدرش درگیری داشتم. اصلا نمی‌دانم چرا بچه بیچاره را کشتم. اصلا حالیم نبود که چطور او را می‌زنم.

بار اول وقتی وارد خانه شدم عباس و پسرش خواب بودند، آنها بیدار شدند و من به عباس گفتم که چرا پولم را نمی‌دهی و درگیری لفظی پیدا کردم. او من را عصبانی کرد و من هم رفتم و کمی قیر آوردم و روی آنها ریختم.

البته قیر روی آنها نریخت و همه‌اش هدر رفت،اما حرف شما درست است، من می‌خواستم آنها را بسوزانم. البته نه این‌که خیلی بسوزانم، بیشتر می‌خواستم کاری کنم که از من بترسند. در واقع می‌خواستم عباس را وادار کنم که پولم را بدهد.

وقتی نتوانستم او را گیر بیندازم به سمتش حمله کردم. عباس دوید و من هم پسرش را به جای او زدم.

وقتی به سمتش حمله کردم خیلی عصبانی بودم. می‌خواستم به عباس صدمه بزنم، برایم مهم نبود چه چیز دم دستم است. بعد که آرام شدم فهمیدم خیلی اشتباه کردم.

نمی‌دانم، درست یادم نیست. خیلی عصبانی بودم چیز زیادی یادم نمی‌آید به همین خاطر هم نمی‌توانم توضیح دهم چه شد.

عباس مستاجر من بود، او خیلی آدم بدی بود. من را کلافه کرده‌ بود، باید نودهزار تومان در ماه به من اجاره می‌داد که در واقع نمی‌داد، آن را 3 قسط می‌کرد و می‌داد. اصلا من نمی‌فهمیدم که چقدر پول دارم. پول قبض‌ها را هم نمی‌داد من را کلافه کرده ‌بود. داشتم از دستش دیوانه می‌شدم. هربار که می‌گفتم پولم را بده بهانه‌ای می‌آورد و نمی‌داد. من هم آن روز خیلی عصبانی شده ‌بودم. گفتم که باید همین حالا پولم را بدهی.

وقتی با عباس درگیر شدم او فرارکرد خیلی دنبالش دویدم اما نتوانستم او را بگیرم به همین خاطر هم برگشتم و پسرش را زدم اگر عباس می‌ایستاد و از دست من فرار نمی‌کرد که این اتفاق نمی‌افتاد.

حدود یک ایستگاه اتوبوس دنبالش دویدم، مردم هم بودند اما نتوانستم او را بگیرم. کسی کمکم نکرد فقط می‌خندیدند.

نه هیچ‌کس این‌کار را نکرد اگر یکی از ما را می‌گرفتند دیگری حتما آرام می‌شد اما اصلا دخالت نکردند آنها فقط به ما می‌خندیدند و کسی حاضر نمی‌شد دخالت کند. ای‌کاش من را می‌گرفتند و نمی‌گذاشتند به خانه برگردم و آن فاجعه رخ ندهد.

8 ماه بود که در خانه من زندگی می‌کرد و هر فسادی که فکرش را بکنید می‌کرد. مواد می‌کشید و زن‌های بدکاره را به خانه می‌آورد و آبروی مرا در محل برده‌ بود. او خودش هم معتاد بود. چون مدت اجاره‌اش تمام نشده‌ بود نمی‌توانستم بیرونش کنم.

مدرکی ندارم، هرچه بود همان موقع بود. حالا این‌که همسایه‌ها حرف‌های من را تایید نکرده‌اند که دلیل نمی‌شود او این‌کارها را نکرده‌ باشد.

من دیگر آنجا نماندم و فرار کردم. بعد از ظهر بود که به خودم آمدم و از کارم پشیمان شدم خیلی پشیمان شدم. من نباید با آن بچه این‌کار را می‌کردم به همین خاطر هم خودم ‌را سپردم دست قانون و به ماموران معرفی کردم.

ماموران خیلی با من خوشرفتاری کردند، من هیچ بی‌احترامی از آنها ندیدم. آنها خیلی محترمانه از من پرسیدند که چه شده من هم جوابشان را دادم. این متهمانی که از ماموران بد می‌گویند خودشان بد کرده‌اند. والا ماموران خیلی با من خوب بودند. حتی وقتی از آنها می‌خواستم من پیرمرد را با دستبند نبرند می‌گفتند اگر منع قانونی نداشته‌باشد دستبند به دستت نمی‌زنیم و فقط زمانی که قانونا باید به دست من دستبند می‌زدند این‌کار را می‌کردند. بعد هم که به زندان منتقل شدم و در آنجا هم با زندانیان هستم.

من از مادر پسربچه خیلی ممنون هستم. او آدم خوبی‌است و با این‌که این زن و پسرش هیچ گناهی نداشتند و من به آنها ظلم کردم اما او من را بخشید به همین خاطر وظیفه خودم می‌دانم که از او تشکر کنم. از پدرش هم عذرخواهی می‌کنم اما باید بگویم که او خیلی مرا اذیت کرد خیلی آدم بی‌ادبی بود.

او جواب سلام من را نمی‌داد. من با این سنم به او سلام می‌کردم اما من را محل نمی‌گذاشت.

این چه ربطی دارد. ما نان و نمک هم را خوردیم حالا چرا جواب سلام من را نمی‌دهد.

بله قبول می‌کنم هرچه قانون بگوید قبول می‌کنم. اصلا همین حالا هم بگویند دیه را بیاور آن را می‌آورم و روی میز قاضی می‌گذارم اما حاضر نیستم پدر آن بچه را ببینم. البته پدربزرگش مرد بزرگواری است. من شنیدم از پسرش خواسته که من را ببخشد و همه چیز تمام شود. من از او خیلی ممنونم اما عباس من را خیلی اذیت کرد و من نمی‌خواهم با او روبه‌رو شوم.

سخت می‌گذرد، من در زندان راحت نیستم. آدم آبروداری بودم، اصلا نمی‌دانستم زندان چیست. 6 تا بچه‌دارم و چندین نوه، دختری دانشجو دارم، او مجرد است و تنها در خانه مانده البته خواهرانش نمی‌گذارند به او سخت بگذرد اما نبود من اذیتش می‌کند. دختر دم‌بختم تنها شده و سرنوشتش به خاطر این کار من تحت تاثیر قرار گرفته. به هر حال من باید در زندان بمانم تا قانون تکلیفم را روشن کند. در زندان هم با توجه به این‌که نجاری بلدم و شغلم نجاری بوده گاهی به کارگاه می‌روم و کارهایی می‌کنم. به هر حال سخت می‌گذرد.

دخترم که مجرد است در خانه خواهرانش زندگی می‌کند و آنها نمی‌گذارند تنها باشد تاجایی که از بچه‌ها شنیده‌ام خانه‌ام توسط عباس قفل شده. عباس وانت گرفته و جهیزیه دخترم را برده ‌است و در خانه‌ام را هم قفل کرده، دخترانم هم اعتراضی نکردند. آنها می‌گویند عباس هرچه بگوید گوش می‌کنند چون می‌خواهند من آزاد بشوم و دوست ندارند که مشکلی برای من پیش بیاید.

آنها با اقوام عباس تماس گرفته‌اند و خیلی تلاش کرده‌اند با خود او هم صحبت کنند. دختران و تنها پسرم خیلی تلاش می‌کنند که من را آزاد کنند و این سال‌های پایانی عمرم را در زندان نباشم.

نه حرفی نمانده فقط این‌که مردم وقتی می‌بینند 2 نفر دعوا می‌کنند آنها را جدا کنند چون بعد از چند دقیقه هر دو آنها آرام می‌شوند و درگیری ادامه پیدا نمی‌کند نه این‌که مثل پرونده من مردم بنشینند و نگاه کنند و بخندند. ای‌کاش کسی در آن لحظات عصبانیت من را کنترل می‌کرد.

مرجان لقایی