سینمای ایران، ستاره‌پرور نیست

مسعود فراستی، منتقد ثابت برنامه هفت معتقد بود بازیگران پولساز و خوش چهره نمی‌توانند برای مدتی طولانی موفق عمل کنند و نقش تعیین‌کننده‌ای در فروش فیلم‌ها داشته باشند.

او ادامه داد: در سینمای جهان برای بازیگرانی چون همفری بوگارت، مارلون براندو یا جیمز دین فیلمنامه نوشته می‌شد، چون آنها بازیگر ستاره بودند و می‌توانستند به فروش فیلم‌ها کمک کنند؛ اما این مساله با حضور بازیگران خوش چهره در سینمای ایران متفاوت است.

نیما حسنی‌نسب هم دراین‌باره توضیح داد: بعد از انقلاب اسلامی، با نظام ستاره‌سازی مقابله شد که البته می‌بینیم در دهه اخیر به صورت دیگری خودش را به سینمای ایران تحمیل کرده است. او با اشاره به تاثیر ستاره‌ها در فروش فیلم‌ها در سینمای ایران گفت: در طول این سال‌ها تنها محمدرضا گلزار توانسته چند فیلم پرفروش را پشت سر هم داشته باشد. بجز گلزار هیچ بازیگر دیگری در سینمای ایران نداریم که فروش فیلم‌ها را تضمین کند. البته در دهه 60 جمشید هاشم‌پور نیز این موقعیت را به دست آورد.

حسن حسینی نیز دراین‌باره توضیح داد: در سینمای ایران ما ستاره نداریم، اما معتقدم که افراد مشهور در همه صنف‌های سینمایی داریم؛ مثل کیارستمی یا علیرضا زرین‌دست که همه مردم آنها را می‌شناسند.

او همچون حسنی‌نسب، معیار ستاره بودن در سینمای ایران را تضمین فروش فیلم‌ها دانست و گفت: اگر چهر‌ه‌ای نتواند فروش یک فیلم را تضمین کند، پس ستاره نیست. بنابراین صحبت از ستاره‌ سینما با مفهومی که در تمام دنیا استفاده می‌شود، در ایران چندان جایی ندارد.