می‌دانستم کارم غیر‌قانونی است

برای فراموش کردن همه آن بدبختی‌ها در زندگی‌ام، چاره‌ای جز متوسل شدن به راه‌های غیرمعمول نداشتم. برای این‌که فراموش کنم چه کسی هستم و چه بر من گذشته است، راهی نداشتم جز این‌که از هر طریقی شده همه چیز را به فراموشی بسپارم و زندگی را همان‌طوری که هست قبول کنم. فراموش کردن همه غصه‌ها و مشکلاتی که سال‌های‌سال با آنها دست و پنجه نرم کرده بودم کار آسانی نبود و مغزم فیلم خاطرات تلخ زندگی‌ام را چنان به خاطر سپرده بود که هیچ راه فراری از آن وجود نداشت. متوسل شدن به مواد مخدر و الکل تنها چاره‌ای بود که به نظر می‌رسید بتواند مرا از مخمصه و درگیری فکری که مدام به آن دچار بودم نجات دهد و به نتیجه دلخواهم برساند، اما مشکل آنجا بود که مصرف مواد مخدر برای من که معلم یک مدرسه بودم غیرقانونی بود. غیرقانونی بودنش را می‌دانستم، اما چاره‌ای برای دردم پیدا نمی‌کردم. باید هر طور شده فکرم را از گذشته‌ها پاک می‌کردم و این تنها راه بود.

هاوگ دیویس، معلم 39 ساله مدرسه راهنمایی پسرانه‌ای است که به اتهام مصرف و نگهداری مواد مخدر به خصوص کوکائین بازداشت و تاکنون 3بار در دادگاه حاضر شده است. او که مدعی است به علت مشکلات فکری و فشارهای روحی به مواد مخدر رو آورده است به خاطر در ارتباط بودن با ده‌ها دانش‌آموز در طول روز و در عین حال دسترسی به کوکائین به‌شدت مورد بازخواست قرار گرفته و ممکن است تا پایان عمر حق تدریس در مدارس را از دست بدهد. این مرد که اصرار دارد ثابت کند اعتیاد و مصرف مواد مخدر توسط او هرگز خطراتی را برای شاگردانش بوجود نیاورده است، در صورت گناهکار شناخته شدن علاوه بر اخراج از محل کار و شرکت در کلاس‌های ترک اعتیاد باید دست‌کم یک سال را هم در زندان سپری کند که از نظر او به‌منزله مرگ تدریجی برایش خواهد بود.

وقتی برای اولین بار کوکائین را مصرف کردم احساسم این بود که پس از مدت‌ها همه رنج‌ها و سختی‌های زندگی را فراموش کرده‌ام. رفتن همسر و فرزندم از خانه و از دست دادن همه آنچه طی سال‌ها با تلاش زیاد به‌دست آورده بودم آنقدر سخت بود که فکر می‌کردم هرگز نمی‌توانم فراموششان کنم. همسرم در حالی که احساس می‌کردم زندگی خوبی با من دارد بدون هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای از من تقاضای طلاق کرد و نه تنها فرزندمان را با خود برد بلکه خانه ، خودرو حتی تمام پول‌های نقدی را هم که طی سال‌ها کار به‌دست آورده بودم از آن خود کرد و مرا با هیچ نقطه امیدی تنها گذاشت. رفتن او و تنها ماندنم آنقدر به من فشار آورده بود که احساس می‌کردم مرده‌ای هستم که تنها نفس می‌کشد و به اجبار باید زندگی‌اش را ادامه دهد. احساس دلتنگی برای فرزندم و سرخورده شدن از زندگی آنقدر برایم گران تمام شده بود که حتی نمی‌خواستم یک روز دیگر زنده باشم، اما آنچه به من نیرو می‌داد شاگردانم بودند که هر روز آنها را پر از انرژی و نشاط می‌دیدم و لذت می‌بردم. شاید اگر شغلی که عاشقانه آن را دوست داشتم نبود من هرگز نمی‌توانستم در برابر آنچه همچون سونامی تمام زندگی‌ام را با خود برده بود مقاومت کنم، اما عشق به تدریس بالاخره مرا روی پا نگه داشت. باید هر طور که می‌شد خاطرات بد از من دور می‌شدند، اما انگار روش‌های معمولی برایم سازگار نبود. چاره‌ای برایم جز این که به راهی غیر عقلانی متوسل شوم وجود نداشت و این بود که پس از مدتی به مصرف کوکائین رو آوردم. می‌دانستم که اگر روزی مشخص شود که من از این ماده استفاده می‌کنم آن روز دیگر تنها امید زندگی‌ام یعنی تدریس را هم از دست خواهم داد، اما انگار کنترلی روی خودم نداشتم. نمی‌دانستم مدت‌ها مصرف آنقدر روی ظاهرم تاثیر می‌گذارد که ماموران پلیس با دیدن من و رفتارهایی که از من سر می‌زند متوجه می‌شوند که اعتیاد دارم و مواد مصرف می‌کنم. آن روز اگر دعوای کوچک 2 دانش‌آموز جنجالی نمی‌شد که پای پلیس به میان کشیده شود شاید من تا سال‌های بعد هم می‌توانستم به همین روش به زندگی‌ام ادامه دهم. آنچه می‌دانم این است که با وجود مصرف کوکائین هرگز هیچ خطری برای شاگردانم نداشته‌ام و نگذاشتم آنها حتی لحظه‌ای از شرایطی که من داشتم آگاه شوند. این‌که ادعا می‌شود من کوکائین مصرف می‌کردم تا بهتر کار کنم صحت دارد، اما خطرناک بودن من برای آنها که عزیزترین‌ها برایم بودند اصلا درست نیست. من از اعتیادم شرمنده‌ام، اما پیش خودم می‌دانم که هرگز کوچک‌ترین کوتاهی در کارم نکرده‌ام و زندانی‌شدن من با مرگ برایم یکی خواهد بود.