زنان نوغانی؛ سوگوار امام مهربانی

نوغان، محله‌ای است به قدمت تاریخ در دل توس و مجاورت سناباد کهن، قطعه‌ای از مشهد مقدس که با نام امام رؤوف گره خورده است؛ محله‌ای با مردمان خونگرم و صمیمی و عاشق اهل بیت.

در بیش از هزاره بعد از آن غروب حزن انگیز که سلاله پاک رسول خدا به زهر مامون عباسی، تا عرش خدا عروج کرد، نوغان همواره نوحه خوان حزن این شهادت غریبانه است.

در نخستین لحظات آن هنگامه غمبار، زنان نوغان اولین کسانی بودند که مویه کنان در جوار پیکر پاک فرزند فاطمه حاضر شدند و پرپر شدن لاله باغ مصطفی(ص) را به مادرش زهرا(س) تسلیت گفتند.

از آن روز به بعد، نوغان با نام امام رضا(ع) قوام و دوام گرفت، مادران نام شهید خفته در توس را بر فرزندانشان نهادند، همه شدند رضا و علیرضا و غلامرضا. زنان نوغان، مردانشان را به ساختن فضایی محصور برای قبر فرزند موسی بن جعفر(ع) تشویق کردند و سال‌های سال مریدانش در همین محله خادمی زائران اندک آقا را میزبانی کردند.

در نوغان مشهد که گام برداری، براحتی مساجدی را می‌بینی که سیاهپوش ابدی آقاست، مساجدی به‌نام امام رضا(ع) و هیات‌های آل طاها و مرتضوی و... که همه افتخار بهره مندی از عباراتی منتسب به مولا را زینت رفتار مذهبی خود کرده‌اند. و امروز زنان نوغان با آمدن30 صفر جمع می‌شوند، شیون می‌کنند، اشک می‌ریزند، خون می‌گریند در رثای مظلومیت شهیدی که امیرمهربانی بود و توسط شقی‌ترین مردم، فرسنگ‌ها دور از وطن، به شهادت رسید.

شام غریبان امام رضا (ع) در غروب سی ام صفر، حزن سنگین مشهد را رقم می‌زند و زنان نوغان در دسته‌های متشکل به سنت 12 قرن عزاداری، پای در حریم عشق می‌گذارند.

مراسم ویژه عزاداری زنان نوغان، رسم دلنشینی است که به دل‌های بی‌قرار آتش می‌زند و بی اختیار اشک‌ها را جاری و قلوب محزون را مهیای مرثیه سرایی عارفانه می‌کند.

زنان نوغان روزهای آخر صفر، سفره‌های نذری خود را پهن می‌کنند و کوچه‌های قدیمی و تو در توی این محله قدیمی را با کتیبه‌های سیاه می‌پوشانند، بوی گلاب و سپند، خرما و حلوا و آش نذری در فضا می‌پیچد؛ عزاداری پرشور و هق هق زنان نوغان، جلوه‌ای از ارادت ناب بانوان مومن ایران زمین به ساحت قدسی خاندان عصمت و طهارت است که در سالروز شهادت ثامن الائمه(ع) در جوار بارگاه ملکوتی آن امام همام تبلور می‌یابد.

آنچه به عنوان نمادی از عزاداری‌های جاودانه برای امام هشتم(ع) توسط زنان نوغان انجام می‌شود، ترکیدن بغض‌های هزار ساله شیعه است که در اندوه شهادت مظلومانه پیشوایان خویش، تلنبار شده و اینک سر باز کرده است.

اما آنچه هست، غصه‌ای قدیمی است که هر صفر سر باز می‌کند و بال کبوترهای حرم را در فراق آقا و مولایشان می‌سوزاند.