زدن رنگ واقعیت به رویاها

از آنجا که این فیلم یک کار کاملا متفاوت درکارنامه سینمایی‌ام بود، نمی‌خواستم درباره آن پیش داوری صورت گیرد،به همین دلیل احساس کردم بهتر است کارمان را در سکوت جلو ببریم. در عین حال، همان طور که می‌دانید کارگردانی این فیلم را همسرم کران رائو به عهده داشته است. قبل از شروع فیلمبرداری او به من گفت: «می‌دانم تو آدم خیلی مشهوری هستی و حتما تولید این فیلم با سروصدای زیاد رسانه‌ای همراه خواهد بود، ولی من نمی‌خواهم پیرامون فیلمی که می‌سازم حرف و حدیث زیادی به وجود بیاید. بیا این فیلم را بی‌ سروصدا بسازیم.» خواست کران این بود که فیلم در لوکیشن‌های واقعی و با همکاری تعداد محدودی از عوامل تولید ساخته شود. تصورش این بود که دوبی گات کاملا باید به سبک یک فیلم چریکی تولید بشود. پس ما هم به همان شیوه‌ای عمل کردیم که او می‌خواست. اولین اصل برای ما این بود که نمایندگان رسانه‌های گروهی در نزدیکی مکان‌های فیلمبرداری‌مان سروکله‌شان پیدا نشود. فقط زمانی که فیلمبرداری فیلم تمام شد، در یک گفت‌وگو به صورت مختصر و کوتاه درباره آن صحبت کردم. اما در کل، برای همه ما این نوع واکنش رسانه‌های گروهی جذاب و قابل تامل بود.

وقتی بازی در فیلمی را شروع می‌کنم، دیگر برایم مهم نیست که کارگردان آن چه کسی است و چه نوع رابطه خویشاوندی با او دارم. سر صحنه غرق در نقش می‌شوم و خویشاوند بودن یا نبودن با سازنده فیلم، تاثیری در کلیت کار ندارد. البته این نکته را هم بگویم که کران فیلمساز خوبی است و کارش را خیلی خوب بلد است.

مهم‌ترین نکته، مستعد و توانا بودن فیلمساز است و جوان، تازه‌کار و حتی خانم بودن آنها تغییری در کلیت امر نمی‌دهد. معیار اصلی‌ام برای انتخاب یک کار حرفه‌ای بودن فیلمسازش است. او باید بتواند فیلم را به شکلی دقیق بسازد. یک زمان این خصیصه را در یک فیلمساز قدیمی پیدا می‌کنم و یک زمان در یک فیلمساز جوان.

قاطعانه این ادعا و شایعه را رد می‌کنم. من در فیلم‌هایم فقط بازیگر یا تهیه‌کننده هستم و وظیفه اصلی را کارگردانان آنها به عهده دارند. البته من هم مثل هر بازیگر دیگری سر صحنه فیلمبرداری پیشنهاداتی به کارگردان می‌دهم که بعضی از آنها مورد قبول واقع می‌شوند و بعضی خیر. این کار را دخالت در کار و وظیفه فیلمساز نمی‌دانم و روشی است که عموم بازیگران آن را انجام می‌دهند؛ ولی هیچ وقت جای یک فیلمساز نمی‌نشینم و به جای او تصمیم نمی‌گیرم. اگر زمانی بخواهم این کار را انجام دهم، کارگردانی آن فیلم را خودم به عهده می‌گیرم و مشکلی برای انجام این کار ندارم. برای مثال وقتی آنوشکاریزدی گفت قصد کارگردانی «پیپلی، زنده» را دارد، به عنوان تهیه‌کننده با او همکاری کردم و در ساخت فیلم، آزادی عمل کامل داشت. می‌دانستم او توانایی انجام این کار را داشت و باید به او اعتماد کنم. من نمی‌توانستم مثل او این فیلم را به این شکل زیبا بسازم. افتخار می‌کنم که او کارگردان فیلم است و من تهیه‌کننده آن.

صددرصد. اعتقاد دارم تماشاگران هندی در حال تغییر هستند و ذائقه آنان خواستار چیزهای نو است. نوع استقبال آنها از کارهای متفاوت چند سال اخیر هم موید این امر است. برای همین، بر این باورم که باید هم ما و هم سینمایمان تغییر کند و با تماشاگران و خواسته‌های جدید آنان همراه شود. زمانی که سال 2002 «لگان» (مالیات زمین)‌ را تهیه و بازی کردم، می‌دانستم که دارم تغییر روش می‌دهم و کارهای بعدی‌ام هم همین روال را در پیش گرفتند. تماشاچی امروزی سینمای هند دیگر فیلم‌های مدل قدیمی و کلیشه‌ای را نمی‌خواهد و به دنبال سوژه‌ها و طرح‌های تازه و غیرمتعارف است.

بله. از خیلی وقت پیش در فکر این بودم که بروم پشت دوربین و به عنوان فیلمساز، کاری را کارگردانی کنم. واقعیت امر را بخواهید این روزها بازیگری به تنهایی روحم را ارضا نمی‌کند. برای همین است که حتی تهیه‌کنندگی را هم به صورت جدی دنبال می‌کنم. موفقیت‌ مالی و انتقادی «ستاره‌ها روی زمین» به عنوان اولین کارم در مقام فیلمساز، باعث دلگرمی‌ام شد و احساس می‌کنم کار درست را انجام داده‌ام.

حتما. ولی اصراری ندارم که فیلم‌های بعدی‌ام را به سرعت بسازم. برایم کارگردانی یک فیلم خوب خیلی مهم‌تر از این است که فقط به خاطر عشق و علاقه به فیلمسازی، پشت دوربین قرار بگیرم و به خودم و بقیه بگویم در حال ساختن یک فیلم هستم. در عین حال وقتی دارم فیلمی می‌سازم، به صورت طبیعی دیگر نمی‌توانم به عنوان بازیگر جلوی دوربین بروم. از آن دسته آدم‌هایی هستم که همیشه روی یک کار تمرکز می‌کنم و به صورت همزمان خودم را درگیر چند کار نمی‌کنم. من آدم انجام کارهای همزمان نیستم و نمی‌توانم در آن واحد، چند هندوانه به دست بگیرم. سیر پیشرفت کار و مرحله تولید برایم جذاب و لذت‌بخش است و می‌خواهم هر کاری که انجام می‌دهم با دقت و وسواس باشد.

بله. «کاجینی»، «سه احمق»، «پیپلی، زنده» و همین «دوپی گات» فیلم‌های ساده‌ای هستند که نمی‌خواهند پیچیده باشند و از عناصری کاملا معمولی و رئالیستی بهره گرفته‌اند. فکر می‌کنم این نوع سینما، راحت‌تر می‌تواند با بیننده‌اش ارتباط برقرار کند.

من کارهای سخت انجام نمی‌دهم، فقط تلاشم این است که کارهای متفاوتی بکنم. باورم این است که هر آدمی باید رویاها و آرزوهای خود را دنبال کند و تلاشش در این جهت باشد که به آنها رنگ واقعیت بزند. در مورد تغییری هم که صحبت کردید، عقیده دارم واقعیت این است که تماشاگران ما تغییر کرده‌اند. آنها نوع متفاوتی از کار را می‌خواهند و سعی من این است که خواسته‌شان را برآورده کنم.

یک گزارشگر ورزشی یا شاید یک ورزشکار. تنیس را خیلی دوست دارم. در عین حال، معلمی را هم خیلی دوست دارم. همیشه می‌خواستم یک مدرسه فیلم با تعداد محدودی شاگرد و دانشجو داشته باشم، دانشجویانی که می‌خواهند همه چیز را درباره هنر فیلمسازی بدانند.