یادآوری یک قول ناتمام به دانشجویان نمونه

فرآیند انتخاب دانشجویان نمونه هرسال تکرار و عده‌ای به عنوان نمونه به جامعه معرفی می‌شوند و در مراسمی لوح تقدیر و در نهایت چند سکه و سفر به عمره جایزه می‌گیرند.

اما خیلی زود نه تنها اسامی‌شان که وجودشان در دانشگاه‌ها فراموش می‌شود. نمونه این فراموشی را می‌توان در بازخوانی خاطره دانشجویان نمونه سال 86 وقول مساعدت رئیس‌جمهور در عضویت این افراد در بنیاد ملی نخبگان جستجو کرد. قولی که تنها در حد هامش یک نامه اداری باقی ماند و به بایگانی سپرده شد. دانشجویانی که در سال‌های اخیر به عنوان نمونه انتخاب شدند، از خبر چاپ شده در مطبوعات و خبرگزاری‌ها می‌گویند که به موجب آن مرتضی موسوی خوشدل، دبیر شورای نخبگان مژده داد که برای پایایی حمایت‌ها از دانشجویان نمونه، آنها تحت پوشش بنیاد ملی نخبگان قرار می‌گیرند.

از آن روز که این وعده داده شد، بیش از یک سال و نیم می‌گذرد و برخی دانشگاه‌ها اسامی 10 سال دانشجویان نمونه خود را اعلام کرده‌اند و البته برخی نیز در این مورد اهمال کرده‌اند، اما در پیگیری‌های این دانشجویان بنیاد ملی نخبگان از این وعده اظهار بی‌اطلاعی کرده است.

دانشجویانی که سال‌ها قبل به عنوان نمونه معرفی شده‌اند، یا این روزها به فعالیت‌های علمی خود ادامه نمی‌دهند، چون بضاعت ادامه و پیگیری اختراعات و پژوهش‌های خود را ندارند یا هنوز منتظرند تا بنیاد ملی نخبگان با دستور 2 سال قبل معاونت علمی رئیس‌جمهور آنان را به یاد جامعه بیاورد. بسیاری از دانشجویان نمونه کشوری که براساس معیارهای علمی مانند انتشار مقاله بین‌المللی یا ثبت اختراع به جمع نمونه‌ها پیوسته‌اند، فقط با هزینه شخصی به انتشار کتاب‌هایشان می‌پردازند و انتظار دارند، در جمع نخبگان پذیرفته شوند. اگر این گونه حمایت‌ها صورت نگیرد چه هدف و انگیزه‌ای برای گزینش دانشجویانی با نام نخبه یا نمونه وجود دارد؟ آیا رقابت دانشجویان در نمونه بودن در برگزاری یک مراسم ساده و کف زدن‌ها و فلاش دوربین‌ها خلاصه می‌شود؟ اگر این انتخاب تنها جنبه صوری و نمایشی دارد چرا به دانشجویان نمونه در کوران مراسم قول‌هایی داده می‌شود، که آنان را سال‌ها در انتظار نگاه می‌دارد؟